Sigrún Ólafsdóttir fæddist í Reykjavík 13. desember 1950. Hún lést á líknardeild Landspítalans 17. september síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Háteigskirkju 25. september.
Þegar haustið lagðist yfir landið okkar og skartaði sínum fögru litum kvaddi Sigrún frænka okkar og vinkona þetta jarðlíf. Af miklum dugnaði og æðruleysi háði hún langa og á köflum harða baráttu við illvígan sjúkdóm sem að lokum lagði hana að velli. Dugnaður og þrautseigja var áberandi í fari Sigrúnar og margs er að minnast eftir áralöng kynni.
Margar ánægjulegar stundir höfum við átt með þeim hjónum og varla hægt að nefna Sigrúnu án þess að Ragnar sé nefndur í sömu setningu svo náin og samstiga voru þau. Af mörgu er að taka en ofarlega í huga er „brúðkaupsferðin“ svokallaða til Grikklands sem við fórum í ásamt fleirum til að vera við brúðkaup Lóu og Stamatiz. Gaman var að kynnast hinu gamla menningarlandi og sögu þess og fá um leið að vinna með grísku fjölskyldunni að undirbúningi 350 manna veislu. Stemningin sem myndaðist er ógleymanleg og áttu Sigrún og Ragnar ekki minnstan þátt í að skapa hana. Stórt skarð er höggvið í ættingja- og vinahópinn og Sigrúnar er sárt saknað.
Um leið og við þökkum fyrir allar samverustundirnar sendum við aðstandendum innilegar samúðarkveðjur.
Inga, Bjarni, Þórdís (Dídí),
Rannveig og Pálmar.
Frá Sigrúnu frænku stafaði fágun, eljusemi, metnaður og falleg lífssýn. Vegna þessa krafts höfum við systur horft upp til hennar alla tíð og þótt félagsskapur hennar afar dýrmætur.
Þegar við vorum litlar fannst okkur alveg merkilegt hvað Sigrún nennti að spjalla við okkur um daginn og veginn. Hún hlustaði með raunverulegum og einlægum áhuga, þó svo það ætti að heita að fullorðna fólkið væri samankomið til að skrafa eða skemmta sér. Alltaf hefur hún hvatt okkur áfram í því sem við höfum tekið okkur fyrir hendur og ekki verið spör á hrósið. Hún hefur tekið þátt í sorgum okkar og gleði. Hún veitti okkur mæðgum mikinn stuðning þegar pabbi dó, hún hefur fagnað með okkur útskriftum og verið fljót til þegar börnin okkar komu í heiminn. Það er út af þessu sem Sigrún hefur alltaf verið mikil uppáhaldsfrænka okkar systra.
Skemmtilegustu ferðalögin voru þegar fjölskyldur okkar fóru saman eitthvað út á land eða til útlanda. Aldrei neitt vesen, aldrei nein leiðindi, bara dásamlegar samverustundir sem svo gaman er að rifja upp.
Við kveðjum fallegu frænku okkar með bæninni hans pabba.
Eyddu Drottinn öllum fljótt,
ótta úr huga mínum.
Svo ég geti sæl í nótt,
sofið í faðmi þínum.
(Guðmundur Salbergsson)
Elsku Raggi, Bylgja, Örvar, Dröfn og Valla frænka, við sendum ykkur og fjölskyldum ykkar okkar innilegustu samúðarkveðju.
Hrund og Sigríður.
En þá greip ég í tómt.
Ólíkt þér brást mér kjarkur til að heilsa upp á þig í vistarverum er þá höfðu tekið við þér.
En ólíkt mér veit ég að þú skilur þessa afstöðu mína og munt fyrirgefa mér.
Á leiðinni heim frá spítalanum kom Vöggukvæði Jóns Thoroddsen upp í huga minn.
Og nú ertu öll. Þín verður sárt saknað af öllum sem nutu samskipta við þig en margs mætti minnast af löngu og farsælu samstarfi okkar. Á vinnustaðnum og í góðra vina hópi gafstu mest en þáðir minnst. Er verkefni lágu fyrir varst þú aflvakinn, hugmyndasmiðurinn, leiðbeinandinn, gagnrýnandinn og uppörvandinn.
Þú varst mikið náttúrubarn og hreykin af uppruna þínum enda hlaustu í vöggugjöf marga sterka eiginleika formæðra þinna. Þú beittir stefnufestu Húnvetningsins, föðurömmu þinnar, þegar þess var þörf, en þegar þér var hrósað auðsýndir þú lítillæti móðurömmu þinnar auk þess að skerpa hlustun áheyrandans með frásagnargleði Laugardæla svo að allir, smáir sem stórir, lögðu við hlustir.
Aldrei barst þú sorg þína á torg þó að til þess lægi ærin ástæða. Léttleiki hugans og djúp skynsemi sem bjó í öfundsverðu lunderni þínu gerði þér bærilegra að lifa lengur með sjúkdómnum og eiga fleiri góðar stundir með fjölskyldu og vinum en ella.
Það væri ekki í þínum anda að ég gerðist langorður um margháttaða eiginleika þína og göfugt lífshlaup en vel fremur að gera boðskap og bænir fyrrnefnds vöggukvæðis að kveðjuorðum mínum:
Litfríð og ljóshærð og létt undir brún,
handsmá og hýreyg og heitir Sigrún.
Vizka með vexti æ vaxi þér hjá,
veraldar vélráð ei vinni þig á!
Svíkur hún seggi og svæfir við glaum,
óvörum ýtir í örlaga straum.
Veikur er viljinn og veik eru börn,
alvaldur, alvaldur æ sé þeim vörn.
Sofðu, mín Sigrún, og sofðu nú rótt,
Guð faðir gefi, góða þér nótt.
(Jón Thoroddsen)
Aðstandendum sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Bestu þakkir fyrir allt og allt.
Guðmundur Guðmundsson.
Í dag kveð ég hinstu kveðju Sigrúnu Ólafsdóttur samstarfskonu mína í næstum þrjátíu ár. Allan þennan tíma höfum við unnið saman í Ölduselsskóla í Reykjavík.
Sigrún var afburða góður kennari. Hún bar mikla virðingu fyrir starfi kennarans, var vinnusöm og lagði mikið á sig við undirbúning. Hún var mjög metnaðargjörn fyrir hönd nemenda sinna, gerði til þeirra miklar kröfur varðandi námsárangur, framkomu og hegðun en um leið umvafði hún þá einstakri hlýju og væntumþykju. Hún var áræðin og tilbúin til að fara ótroðnar slóðir í verkefnavali. Því til sönnunar nægir að rifja upp að haustið 1993 voru tíu ára nemendur hennar í samvinnuverkefni við jafnaldra erlendis og fóru samskiptin fram með aðstoð tölvu og mótalds. Unnið var með japanskt ljóðform sem kallast haiku. Sigrún var alla tíð mjög áhugasöm um notkun tækni við kennsluna og þegar hún fékk námsleyfi skólaárið 2002 til 2003 stundaði hún nám í tölvu- og upplýsingatækni. Nemendur skólans fengu svo að njóta þekkingar hennar og einstakrar lagni við að einfalda hið flókna. Það fengum við hin einnig því Sigrún var óþreytandi að halda námskeið fyrir starfsmenn skólans og leiða fólk áfram af einstakri þolinmæði.
Sigrún háði langa og stranga baráttu við sjúkdóminn sem loks lagði hana að velli. Þegar ég heimsótti hana snemma í þessum mánuði leyndist ekki að hverju stefndi. Engu að síður spurði hún út í skólastarfið og gaf mér ráð. Ráð sem ég geymi og bætast við annað gott sem hún hefur lagt til Ölduselsskóla.
Ragnar minn, Bylgja, Örvar og Dröfn, ég votta ykkur og fjölskyldum ykkar mína dýpstu samúð.
Daníel Gunnarsson.
Sigrún var kona hugrökk og þrautseig. Lengi barðist hún við erfiðan sjúkdóm, sem nú hefur lagt hana að velli. Kæra Sigrún þakka þér fyrir allt, öll skemmtilegu samtölin, göngutúrana og samverustundirnar. Við Þórarinn vottum Ragnari, börnum, móður, tengdabörnum, barnabörnum og systkinum innilega samúð.
Guðríður Pétursdóttir.
Sigrún barðist við krabbamein í tæplega átján ár. Á þeim tíma skiptust á skin og skúrir, sigrar og ósigrar. Þrátt fyrir það sýndi hún ótrúlegan viljastyrk, seiglu og æðruleysi. Hún leit á veikindin sem verkefni er þyrfti að leysa og baráttan einkenndist af sigurvilja. Hún átti mörg góð ár á milli stríða og naut þeirra vel og fór meðal annars í framhaldsnám við Háskóla Íslands. Þaðan lauk hún prófi í upplýsinga- og tæknimennt og starfaði eftir það á bókasafni skólans við góðan orðstír. Síðastliðnir mánuðir voru Sigrúnu erfiðir og þegar haustaði var nokkuð ljóst hvert stefndi. Síðasta baráttan var snörp og stutt og hinn 17. september lést hún umvafin kærleika og umhyggju fjölskyldu sinnar.
Að leiðarlokum þakka ég Sigrúnu samstarf og vináttu öll þau ár sem við störfuðum saman og kveð hana með virðingu og þökk. Við Þórarinn sendum Ragnari og börnum þeirra, þeim Bylgju, Örvari og Dröfn, tengdabörnum og barnabörnum og móður Sigrúnar hugheilar samúðarkveðjur.
Anna Kristín Þórðardóttir.
Sigrún var ákveðin og það fór ekki framhjá neinum ef henni mislíkaði eitthvað, en hún var réttsýn og fljót að fyrirgefa. Sigrún fór í frí vegna veikinda en kom aftur í vinnu nýlega á bókasafnið þar sem hún hafði aukið við sig nám í upplýsinga- og tæknimennt. Þó að Sigrún hafi ekki haft fulla heilsu þá var aðdáunarvert hversu mikið hún lagði á sig við vinnu og hönnun verkefna fyrir nemendur sína. Sigrún var mjög góður félagi minn bæði í vinnu og einkalífi. Ég mun sakna hennar mikið. Samúðarkveðjur til Ragnars og fjölskyldunnar allrar.
Björg Ásgeirsdóttir.
Elsku Ragnar, Bylgja, Örvar og Dröfn, ég votta ykkur mína innilegustu samúð.
Hildur Hörn.
Í einkalífi var Sigrún lánsöm kona. Ung kynntist hún Ragnari sínum, sem fljótlega varð sjálfsagður og velkominn í hópinn. Þótt bekkjarfélagarnir dreifðust um víðan völl eins og vænta má höfum við um alllangt skeið hist árvisst og rifjað upp gamla tíma. Sigrún var dugleg að mæta meðan heilsan leyfði. Hún var stolt af fjölskyldu sinni og ræddi oft um hana í hópnum. Eftir að hún veiktist var hún jákvæð og bjartsýn.
Haustið 1967 settust fjórar bekkjarsystur úr Hagaskóla í fyrsta bekk F í Kennó. Eina þeirra kvöddum við árið 2002, nú kveðjum við Sigrúnu. Minningin um hana mun fylgja okkur og ylja um ókomin ár.
Við sendum Ragnari, fjölskyldunni og öllum aðstandendum Sigrúnar innilegar samúðarkveðjur.
Bekkjarfélagar í F-klassen, 1967-1971.
Áslaug Þorsteinsdóttir,
Guðríður Adda Ragnarsdóttir.