Ólafía Guðrún Ottósdóttir

Elsku mamma mín. Ég man hvað mér brá þegar þú greindist með krabbamein. Mér fannst það óhugsandi, þú varst aðeins 53 ára, hvernig gat það staðist, þú áttir eftir að gera svo mikið. Það var síðan alveg aðdáunarvert að fylgjast með hvað þú varst dugleg þar sem þú fórst í gegnum háskammtalyfjameðferð og stofnfrumuígræðslu. Um skeið hresstist þú mjög mikið og pabbi sá til þess að þið nutuð tímans sem mest. Þið komuð tvisvar út í heimsókn til mín til Bandaríkjanna, fóruð til Kúbu og Parísar. Þú varst alltaf svo dugleg og drífandi. Það var síðan fyrir þremum vikum að pabbi hringdi til mín og sagði að nú skyldi ég fara að koma heim, ég er ofboðslega fegin að hafa farið að ráðum hans. Þegar ég kom þangað sem þú lást á líknardeild Landspítalans í Kópavogi, sagðir þú við mig: „Nú fæ ég kannski styrk,“ og þú sannarlega gerðir það. Þessi tími með þér á líknardeild mun ávallt fylgja mér.

Þú varst elskuð af svo mörgum og þú áttir svo mikið í mörgum. Sem dæmi varstu send 16 ára gömul með Vilhelmínu, bróðurdóttur þína, til Kaliforníu þar sem hún gekkst undir erfiðar aðgerðir og þú varst hennar fylgdarmanneskja í Bandaríkjunum í rúmt ár. Það var líka yndislegt að vera hjá þér í sumar og minnisstæðast er þegar þú fórst í brúðkaupið til Bergdísar systurdóttur þinnar, þú hafðir verið mjög veik vikuna áður, en fannst svo styrk til að mæta og varst ásamt brúðinni stjarna dagsins. Þú varst líka einstök amma. Þegar við kvöddum þig í lok júlí sendir þú mig út með hálfa ferðatösku af afmælispökkum og jólagjöfum fyrir barnabörnin. Eftir að pabbi setti töskurnar út í bíl kom hann hissa til baka og sagði okkur að ein af ferðatöskunum væri að tala og segja „I love you“, mamma hló og sagði að þetta væri afmælispakkinn hennar Kristu Sóleyjar. Krista á afmæli núna í þessum mánuði og mun þessi pakki vera henni og okkur sérstakur og táknrænn fyrir þá hlýju og ást sem þú sýndir okkur ávallt.

Elsku pabbi minn, guð gefi þér styrk til að takast á við þinn mikla missi og mundu hvað mamma sagði við þig, „að lifa lífinu lifandi“.

Elsku mamma, ég var heppin að eiga þig sem móður og ég veit að þú munt fylgjast með okkur og leiðbeina í gegnum lífið.

Þín dóttir

Elsku mamma mín, ég trúi því eiginlega ekki að nú sitji ég hér inni í litla herberginu, eins og þú kallaðir það, og sé að skrifa minningarorð um þig. Það er svo margs að minnast og það er svo sárt að hugsa til þess að þú hefur nú kvatt þetta líf. Þú varst alveg einstök mamma, vildir allt fyrir þína gera. Þú varst alltaf til staðar ef eitthvað var, tilbúin að hlusta og ráðleggja manni. Kenndir okkur systrunum að halda heimili eins og þér var best lagið og er ég afskaplega þakklát fyrir það. Ég mun ávallt reyna að feta í fótspor þín enda varst þú fyrirmynd sem best má vera.

Þú varst einnig frábær amma, en þú áttir orðið fjögur barnabörn sem þótti ofboðslega vænt um þig. Og ég veit að þér fannst mjög leiðinlegt að geta ekki séð þau vaxa úr grasi. En ég get nú lofað þér, mamma mín, að við systkinin og pabbi munum sjá til þess að þau og hin ófæddu börn fái að kynnast þér þó að þú sért farin. Ofarlega mér í huga og afar minnistætt er þegar við sátum stundum saman niðri í eldhúsi á morgnana og ræddum um hvað okkur hafði dreymt um liðna nótt á meðan við snæddum morgunverð. En ég hafði alltaf rosalega gaman af því að spá í þýðingu drauma með þér. Oft og tíðum dreymdi þig hana ömmu Guðbjörgu og fannst þér afar gott að vita af því að hún fylgdist með okkur hérna megin. Nú veit ég, mamma mín, að amma hefur beðið eftir þér hinum megin og tekið á móti þér opnum örmum. Ég veit líka að nú líður þér loksins vel. Þú varst algjör hetja í gegnum afar erfið veikindi síðustu ára, en ég segi nú bara eins og pabbi, ég hef aldrei vitað sterkari konu. Nú kveð ég þig um sinn með sárum söknuði, elsku mamma mín, hvíl í friði.

Þín dóttir,

Elskulega svilkona mín er látin eftir erfiða baráttu við krabbamein. Minningar streyma fram. Við erum búnar að vera vinkonur í 36 ár. Ólafía var myndarleg húsmóðir, vildi hafa allt í röð og reglu. Heimili þeirra Bóa bar vott um mikinn myndarskap. Mikill samgangur var á milli okkar. Börnin okkar voru á líkum aldri. Við fórum saman í tjaldferðir flest sumur og einnig ferðalög erlendis. Minnisstæð er ferð til Kúbu snemma árs 2007, þá var Óla búin að vera í krabbameinsmeðferð en var mjög hress í þeirri ferð. Fyrir ári fórum við með þeim til Washington D.C. í heimsókn til Ásdísar dóttur þeirra og fjölskyldu. Þar veiktist hún alvarlega og var lögð inn á sjúkrahús. Það voru erfið spor. En til allrar hamingju komst hún heim með okkur á áætluðum tíma. Þetta ár hefur verið erfitt. Lyfja- og blóðgjafir og nokkrar innlagnir á Landspítalann. Ásdís og Svandís búa báðar í Bandaríkjunum. Þær eru búnar að vera hjá móður sinni á líknardeildinni í 2 vikur og hafa staðið sig með miklum sóma.

Kæra vinkona, ég kveð þig með söknuði. Við Vilberg sendum Bóa, Ottó, Svandísi, Jeffrey Ásdísi, Kevin og börnum þeirra okkar innilegustu samúðaróskir. Megi Guð styrkja ykkur á þessari sorgarstundu.

Þín vinkona,

Okkur langar með örfáum orðum að minnast hennar Ólu, systur, mágkonu og frænku, sem lést á líknardeild Landspítalans 29. september sl.

Aðeins 16 ára gömul fór hún vestur til Kaliforníu með Villu frænku sína sem fór þangað til lækninga. Var hún þar í eitt og hálft ár og stóð sig mjög vel í umönnun á litlu frænku sinni og fyrir það er ég henni ævinlega þakklátur. Hún kom ávallt í heimsókn til Villu á jóladag til að gleðja hana á afmælisdeginum sínum og var þá oft glatt á hjalla.

Ólafía var mjög opin og hlý manneskja. Hún vildi allt fyrir alla gera og alltaf gat maður leitað til hennar ef eitthvað bjátaði á, sest niður og rætt málin. Hún var mjög næm ef eitthvað var að og vildi alltaf hjálpa fólki strax. Ólafía hafði mjög gaman af að ferðast innanlands sem utan og fór nokkrum sinnum til Spánar og til Bandaríkjanna þar sem dætur hennar búa. Hún lifði fyrir að vera með barnabörnum sínum og vildi allt fyrir þau gera. Hún hafði gaman af því að koma í sumarbústað til bróður síns í Skorradal og þar var mikið rætt og skrafað og margt skondið sem kom upp í viðræðunum.

Það var mjög gott að heimsækja þau hjón í Klapparbergið og alltaf tekið vel á móti manni. Heimili þeirra hjóna var mjög hlýlegt, notalegt og hreint og fínt þar sem Ólafía var mikil snyrtikona. Ólafía elskaði að huga að garði sínum og eyddi mörgum stundum í að gera hann fínan, hennar litir voru hvítt og lillað og var þó nokkuð af svoleiðis blómum í garðinum. Hún átti kisuna Dimmalimm í 18 ár sem hún hafði mikla ánægju af og sinnti henni mjög vel. En vegna veikinda kisu var hún látin fara í maí og þótti Ólafíu það mjög miður því væntumþykjan var mikil.