Það hefur óneitanlega læðst að manni viss geigur að undanförnu. Ég er ekki týpan sem fegrar hlutina heldur tala um þá eins og þeir eru. Það er fín lína á milli þess að detta í bölmóð og þess að vilja halda í vonina án þess að sjá vandann.
Hjá mér er línan einfaldlega þessi: það hefur verið ferlega skítt að sjá afborganir lána fyrir grunnþörfum (þaki yfir höfuðið) hækka geigvænlega í hverjum mánuði. Það var löngu orðið tímabært að sporna við fæti áður en við soguðumst ofan í skuldafenið.
Grunnþarfir mannnsins eru andleg næring í formi náinna tengsla, líkamleg næring, föt og þak yfir höfuðið til skjóls. Ég set tengsl í fyrsta sæti og þau eru ókeypis.
Um leið og við lítum dagsins ljós erum við upp á aðra komin. Ef við stæðum alltaf alein myndum við fljótlega missa lífsneistann og veslast upp. Þegar á bjátar er lífsnauðsynlegt að finna umhyggju og velvild annars fólks, sér í lagi þeirra sem skipta okkur máli. Þetta finna allir einhvern tíma á eigin skinni eða eiga það eftir, t.d. ef heilsan þverr.
Þá heyrist oft að þeir sem standa okkur næst séu það dýrmætasta í lífinu, fyrir utan góða heilsu.
Þegar tilvistarskjálftar ríða yfir, hvort sem það er heilsubrestur eða efnhagsóáran, þurfum við öll að hafa fast land undir fótum og það finnum við í samhygð, samstöðu og náungakærleik. Munum það.
Til baka
Leita í greinasafni
Prenta grein
