Næst lá leið okkar til Eskifjarðar, þar gistum við á Mjóeyri, sem er alveg til fyrirmyndar.
Ég hringdi frá Gerði í ferðaþjónustuna Voga við Mývatn og þar var til eitt herbergi, en sturta og klósett voru sameiginleg með hinum herbergjunum. Verðið var 12.000 kr. nóttin. Ég hváði, því við vorum í þessari fínu gistingu með sérinngangi og baðherbergi fyrir 12.000 kr.
Svarið sem ég fékk var að líklega væri hærri „standard“ hjá þeim í Vogum. En bíðum nú, við komum að Vogum, fórum í gestamóttöku í skúr. Stúlka tók á móti okkur þar, og hvað haldið þið að blasi við okkur? Gámar. Við spurðum hvort við ættum að gista í gámi, og ég spurði hvort þetta væru gámar frá Kárahnjúkum. Svarið var nei, við fluttum þá inn. Þetta var nú allur hái „standardinn“ í Vogum við Mývatn, nokkrir gámar tengdir saman, hreinlætisaðstaða var ömurleg.
Vildi bara vekja athygli fólks á því hvað ferðaþjónustuaðilar leyfa sér að bjóða upp á á toppverði.
Selma Jónsdóttir.
Það segja mér Írar og Spánverjar, sem búa við yfir 18% atvinnuleysi, að gæfa okkar sé falin í okkar veika gjaldmiðli, krónunni.
Þeir segjast reyndar öfunda okkur af krónunni, því við fáum hátt verð fyrir útflutningsafurðir okkar og mikill fjöldi ferðamanna hér á landi sé sérstaklega öfundsverður.
Nú langar mig til að biðja Morgunblaðið, sem er svo hallt undir Evrópusambandið og afar sterkan gjaldmiðil þess, evruna, að vinna úttekt á stöðu þjóðarinnar ef við hefðum verið með evru í byrjun október sl. Annað eins hafa fræðimenn giskað á.
Heimir L. Fjeldsted.