Guðmundur Hagalín Guðmundsson sendi kveðju til frænda síns Jóhannesar Kristjánssonar eftirhermu, sem bíður eftir nýju hjarta í Gautaborg. Það voru nokkur stöðluð svör við spurningum um líðan Jóhannesar, sem dynja á Guðmundi.

Guðmundur Hagalín Guðmundsson sendi kveðju til frænda síns Jóhannesar Kristjánssonar eftirhermu, sem bíður eftir nýju hjarta í Gautaborg. Það voru nokkur stöðluð svör við spurningum um líðan Jóhannesar, sem dynja á Guðmundi. Sú fyrsta er svohljóðandi: „Hvað er að frétta af Jóhannesi?“

Af stað í himna rölti reið,

raunar nokkuð lúinn.

En drengur miðja dokar leið

þó dælan væri fúin.

Og hvað var gert?

Lögðu saman liðnir og menn,

lofa ber og skilja

Jói hérna allur enn

er með Drottins vilja.

Hvernig hefur hann það núna?

Þetta er býsna mikið mál

mikil hörkuvinna,

að lífga aftur líf og sál

og labba heim til sinna.

Nær hann sér?

Dafnar nóg og nær sér vel

nálægt miðjum vetri;

afar góður að ég tel

og aldrei verið betri.

Davíð Hjálmar Haraldsson yrkir vegna byltu forsetans:

Ólafur er ern og skýr,

Ólafur er glettinn,

Ólafur er fimur fír

en fákurinn er dettinn.

Og Karl Kristensen kirkjuvörður í Víðistaðakirkju veltir fyrir sér gangi þjóðmálanna í breiðu samhengi:

Þjóðin á bágt í þrálátu aurahraki

þrýstingur vex - er sárara en tárum taki

þótt Jóhanna skjaldborg vel yfir lýðnum vaki

hún varnar því ekki að forsetinn detti af baki.