Guðmundur Magnússon

Í dag er til moldar borinn frá Akraneskirkju tengdafaðir minn Guðmundur Magnússon húsasmíðameistari, sem lengst af bjó á Suðurgötu 99 á Akranesi. Guðmundur var rúmlega áttræður þegar hann kvaddi eftir stutta legu á Sjúkrahúsi Akraness.

Guðmundur var mikill Akurnesingur og hafði mikinn metnað fyrir hönd Akraness. Þar skipti engu máli hvort það voru atvinnumál, knattspyrna eða hvað annað sem skipti Akranes máli. Hann lék knattspyrnu með ÍA á sínum yngri árum og hafði yndi af því. Sérstaklega var gaman að heyra hann segja frá ferð sem hann fór með Skagaliðinu til Þýskalands 1954. Þá lifnaði yfir honum því þetta var ævintýraferð.

Guðmundur Magnússon rak um árabil trésmiðju undir nafninu Trésmiðja Guðmundar Magnússonar og plastverksmiðjuna Skagaplast og var því einn stærsti vinnuveitandinn á Akranesi um áraraðir. Hann byggði mikið hér á Akranesi, m.a. margar blokkir sem gjarnan voru nefndar eftir honum og kallaðar „Guðmundarblokkir“. Það þótti merki um góðar íbúðir enda var hann sem iðnaðarmaður sérstaklega vandvirkur og útsjónarsamur við öll sín verk og var til þess tekið hvað hann hafði mikið verksvit. Guðmundur sat m.a. í Bygginganefnd og Skipulagsnefnd Akraneskaupstaðar um árabil.

Guðmundur giftist Ástríði Þórðardóttur ungur að árum og eignuðust þau 4 börn sem öll eru á lífi. Ásta, eins og hún er kölluð, stóð með Guðmundi í þeirra atvinnurekstri af heilum hug og studdi hann til allra verka og stóðu þau saman sem einn maður, enda oft talað um Ástu og Guðmund eða Guðmund hennar Ástu.

Fyrir allmörgum árum festu þau Ásta og Guðmundur sér lóð undir sumarbústað á jörðinni Stóra-Fjalli í Borgarfirði við hliðina á sumarbústað Þórðar heitins Þórðarsonar, bróður Ástu, og konu hans Ester. Segja má að síðustu árin hafi allt snúist um sumarbústaðinn sem Guðmundur byggði hér á Akranes í einingum og var fluttur að Stórafjalli. Svo vel var staðið að smíðinni hjá Guðmundi að hægt var reisa bústaðin á einum degi og munaði ekki tommu. Ekki var einn nagli í bústaðnum heldur allt skrúfað og vandað, enda ber bústaðurinn best vitni um vönduð vinnubrögð og gott verksvit, sem voru einkenni á vinnu Guðmundar alla tíð. Þessi sumarbústaður var sælureitur þeirra hjóna.

Guðmundur var mikil fjölskyldumaður og vildi hag sinnar fjölskyldu sem mestan. Því kynntist ég vel á þeim árum sem ég hef verið í fjölskyldunni og í því eins og öðru voru þau Ásta mjög samhent. Með þessum fátæklegu orðum kveð ég Guðmund Magnússon tengdapabba minn. Það er margs að minnast, t.d. ferða okkar á Oddfellowfundi og fleira en ég læt þetta nægja. Ég votta Ástu og öðrum ástvinum Guðmundar mína dýpstu samúð um leið og bið góðan Guð að blessa minningu Guðmundar Magnússonar.

Í dag er til moldar borinn tengdafaðir minn Guðmundur Magnússon, byggingameistari á Akranesi. Guðmundur var af þessari kynslóð þar sem vinnusemi var dyggð. Honum féll sjaldan verk úr hendi. Honum leið best ef hann hafði eitthvað fyrir stafni. Vinnan var ekki kvöð til að hafa fyrir salti í grautinn heldur ánægja.

Þegar ég kynntist Guðmundi fyrir röskum 25 árum sem tilvonandi tengdasonur, hafði hann mörg járn í eldinum. Hann var umsvifamikill byggingameistari á Akranesi og víðar ásamt því að reka einangrunarverksmiðju. Það var oft líf og fjör á Suðurgötu 99 sem Guðmundur hafði byggt yfir fjölskyldu sína. Þar var hjarta fyrirtækisins.

Guðmundur Magnússon var heilsteyptur maður. Hann hafði alltaf eitthvað gott og uppbyggilegt að leggja til málanna. Hjálpsamari mann var erfitt að finna. Hann vildi allt fyrir alla gera ef það var mögulegt. Þess nutum við ríkulega börn og tengdabörn ef við stóðum í byggingum eða öðru þar sem hans verkkunnáttu þurfti við. Nákvæmari mann og vandvirkari hef ég ekki kynnst. Það eru forréttindi að hafa fengið að kynnast og umgangast slíkan mann sem tengdafaðir minn var. Hann auðgaði umhverfi sitt með manngæsku sinni og hógværð.

Ég vil nú við leiðarlok þakka kærum tengdaföður samfylgdina og er þakklátur fyrir að hafa fengið tækifæri til að kynnast slíkum sómamanni.

Hans verður sárt saknað.

Mig langar að minnast tengdaföður míns, Guðmundar Magnússonar byggingameistara, en hann lést 31. júlí sl. eftir skammvinn veikindi. Mér er það mjög minnisstætt þegar ég hitti Guðmund fyrst fyrir um 20 árum. Hann tók í hönd mína og horfði beint í augun á mér, lengi að mér fannst, heilsaði síðan vel og innilega og þar með var það afgreitt. Guðmundur var einstaklega þægilegur maður, hann fylgdist vel með öllum fréttum og sjaldan var komið að tómum kofunum hjá honum þegar þjóðmálin voru annars vegar. Þrátt fyrir sína hógværð og rólegheit var ekkert smátt í sniðum hjá Guðmundi, hann átti stórt heimili og stórt fyrirtæki, hafði byggt margar byggingar á Akranesi og upp úr sjötugu byggði hann stóran sumarbústað í Borgarfirði, enda féll honum sjaldan verk úr hendi.

Þegar Guðmundur var að nálgast áttrætt eyddi hann mörgum stundum með mér við að innrétta heimili okkar hjóna og sá ég þá hvað hlutirnir léku í höndunum á honum og hve mikla þekkingu hann hafði á allri smíðavinnu. Þar sem teikningum sleppti fyllti Guðmundur í eyðurnar.

Tengdafaðir minn braust til náms við erfiðar aðstæður en foreldrar hans skildu þegar hann var barn og móður sína sá hann lítið fyrr en á fullorðinsárum þar sem hún bjó í Danmörku. Honum tókst með elju að komast á skólabekk og nema smíðar en frekara nám kom ekki til greina í þá daga þó svo löngunin hafi verið til staðar alla tíð. Ég varð þess fljótt áskynja að Guðmundur var ekki bara smiður góður heldur einnig eldklár á bókina og hefði allt frekara nám legið fyrir honum kylliflatt.

Við fjölskyldan eigum margar góðar minningar um samverustundir, á Suðurgötunni, við Einigrund og nú hin síðari ár í Stórafjalli. Það er óraunverulegt að Guðmundur sé fallinn frá, jafn hraustur og hann var, en þessar minningar eigum við og erum þakklát fyrir þær nú þegar við kveðjum þennan góða mann.

Elsku Ásta, megi guð styrkja þig og varðveita.

Elsku afi, það er alltaf jafn erfitt að hugsa til þess að ég eigi aldrei eftir að sjá þig aftur. Það var svo gaman að koma upp í bústað til þín og ömmu, það var líka svo gaman að sjá hvað þér leið vel þar. Ég á eftir að sakna þess rosalega að eiga ekki lengur þennan frábæra afa, en ég hef þó allar góðu minningarnar um þig.

Þú varst besti afi sem hægt var að hugsa sér og ég á eftir að sakna þín sárt, elsku afi minn.

Kveðja,

Elsku afi minn, ég trúi því varla að þú sért farinn frá okkur. Því fyrir mér og öllum sem þig þekktu varstu maður sem var alltaf fullur af orku, varst alltaf að hjálpa til með eitthvað eða gera eitthvað sjálfur í bústaðinum ykkar ömmu. Það er rosalega erfitt að þurfa kveðja svona góðan mann eins og þig, elsku afi. Það var mjög auðvelt að líta upp til þín þar sem þú varst alltaf svo duglegur, hjálpsamur og gerðir allt vel sem þú tókst þér fyrir hendur.

Elsku afi minn, þín mun verða sárt saknað, það var ekki hægt að hugsa sér betri afa en þig.

Þín

Sæll vinur... Þetta sagði hann afi alltaf þegar maður kom til hans eða hann hitti mann. Hann var líka ekki bara afi minn, hann var alveg ótrúlegur vinur. Við gátum oft talað endalaust saman um allt milli himins og jarðar og þá kannski helst bíla, vélar, vörubíla, byggingar og alls konar framkvæmdir. Hann hafði reyndar endalausan áhuga á bílum og fylgdist alltaf með öllu því nýja sem kom og sagði manni svo inn á milli sögur af bílunum sem hann átti eins og Desotoinn ofl. Ég leit alltaf rosalega upp til afa, hann var maðurinn sem kunni allt og gat allt og þess vegna vildi maður fá að hanga með honum eins mikið og maður gat. Ég byrjaði sennilega um 6 ára aldurinn að fá að fara með honum í vinnuna eða bara keyra um á milli staða og fylgjast með honum, það var nóg fyrir mig. Ég var sama og ekkert á leikskóla, ég var með afa.

Ég man... þegar ég fékk að vera aftan í kassanum á Moskvitinum... þegar ég fékk að vera á pallinum á Mözdunni... þegar ég heimtaði að fá að keyra með honum á Poclain-gröfunni upp í Höfn, eitthvað sem enginn myndi nenna... þegar ég faldi mig á pallinum á vörubílnum... þegar þú sagðir mér að það væri öfugur skrúfgangur öðrum megin á Ford Custom... þegar við festum vörubílinn í ánni á Höfn... þegar við fórum saman í morgunkaffi til ömmu og lögðum okkur svo í sínum hvorum sófanum... þegar við vorum að spónleggja hurðar og pússa... þegar þú kenndir mér að saga, hefla, pússa og negla... ég man þetta allt og miklu meira eins og þetta hafi gerst í gær, því ég tók mark á öllu sem þú sagðir og þrætti aldrei við þig því ég vissi að þú vissir betur.

Þegar ég var svo 11 ára þá fékk ég að byrja að vinna hjá þér við að mala afgangsplast og sópa. Ég mætti eftir skóla og var allan daginn meðan hinir krakkarnir léku sér. Þá fékk ég líka fyrstu launin mín og ég man þegar þú réttir mér umslag fyrstu mánaðamótin, merkt Gummi. Í því voru launin mín, fyrstu launin mín og það í seðlum. Þetta var stór stund fyrir lítinn dreng.

Frá þessu vann ég hjá þér, sennilega í 3 ár og þú varst og verður alltaf besti vinnuveitandi sem ég hef verið hjá. Það var sama á hverju gekk, aldrei hækkaðirðu málróminn við mig eða æstir þig heldur sagðir mér bara hvernig átti að gera hlutinn eða hvernig átti ekki að gera.

Þessi síðari ár hefur maður áttað sig á því betur og betur hvað þú varst mikils metinn og fær. Það var sama hvern maður hitti, það tala allir um hvað þú varst góður smiður og hvað þú skilaðir vönduðu verki.

Svo auðvitað hefurðu gengið í gegnum súrt og sætt á þinni ævi eins og margir aðrir en einu hef ég tekið eftir að aldrei hefur þú hallmælt nokkrum manni eða svo mikið sem blótað einhverjum. Og er þetta eitthvað sem margir mættu taka sér til fyrirmyndar.

En elsku afi minn, ég get því miður ekki verið við útför þína sem ég hefði svo mikið viljað en ég fékk þó að kveðja þig og ég mun alltaf minnast þín sem besta afa í heimi, virðulega afans með hattinn á Bimmanum sínum og síðast en ekki síst besta vinar í heimi. Hvíl þú í friði.

Þinn vinur

Elsku afi minn, mikið finnst mér sárt að horfa á eftir þér, en ég finn huggun í því að vita að þú ert kominn á stað þar sem þú þarft ekki að þjást. Þú varst alltaf svo ljúfur og góður, elsku afi og þú varst alltaf brosandi og alltaf svo gaman að spjalla við þig og vera í kringum þig.

Þú varst svo ótrúlega vinnusamur og duglegur og ég man hvað ég var þakklát fyrir hjálpina sem ég fékk frá þér þegar ég flutti í Arnarsmárann.

Ég sakna þín mikið, elsku afi minn, en ég á fallegar minningar um þig sem ég geymi í hjartanu og þær deyja aldrei.

Ég kynntist Guðmundi fljótlega eftir að við Sigga fórum að slá okkur upp saman, ég var 18 ára, hún þá 16 ára. Sambandið þróaðist á þá leið að ég flutti inn á Suðurgötuna og bjuggum við í einu herberginu uppi. Nafni þinn Guðmundur Þór fæddist og enn dvöldum við í herberginu uppi, þrjú saman. Þetta var upphafið að okkar kynnum.

Að flytja inn á Suðurgötuna var ákveðinn lífreynsla fyrir mig, sérstaklega góð og ánægjuleg lífreynsla. Hlýhugur og almennilegheit ykkar hjóna voru einstök. Síðar fluttum við í kjallarann um tíma, allt þar til við fluttum í blokkina á Skarðsbrautinni sem þú byggðir. Vinnan var þitt áhugamál. Engum manni hef ég kynnst sem var jafn vinnusamur og þú og umtalað var hversu vandvirkur þú varst. Þú skilaðir ávallt góðu verki. Ekki minnist ég þess að þú hafir nokkurn tímann tekið þér svokallað lögbundið sumarfrí. Ég held að þér hafi aldrei leiðst í vinnunni.

Þegar þú ákvaðst að endurnýja gömlu plastverksmiðjuna, Skagaplast, bauðstu mér að koma í vinnu hjá þér við uppsetningu tækjanna. Ég sló til og skynjaði það strax að verksmiðjan átti hug þinn allan. Kannski ekki skrýtið þar sem þú varst að reisa stærstu og fullkomnustu einangrunarplastverksmiðju á landinu. Þig dreymdi marga drauma um verksmiðjuna, sumir urðu að raunveruleika aðrir biðu.

Sérstaklega er mér minnisstæður dagurinn, sem við steyptum fyrsta kubbinn. Það var föstudagur og undirbúningur allan daginn. Marinó heitinn var farinn heim og við héldum áfram. Fyrsta gufuskotið virtist líta vel út, eða það fannst okkur, þar til kubburinn kom út varla hálfsteyptur. Við lögðumst yfir stillingarnar og endurstilltum, störtuðum öðru skoti og biðum spenntir. Mun betra en vantaði herslumuninn. Þriðji kubburinn varð góður.

Öll árin sem þú varst bæði tengdafaðir minn og vinnuveitandi um tíma, minnist ég þess að aldrei nokkurn tíma hafi okkur orðið sundurorða. Gagnkvæm virðing ríkti okkar á milli. Sérstaklega var gott að koma til þín og leita greiða. Þú varst ávallt tilbúinn til að hjálpa og ekki minnist ég þess að þú hafir nokkurn tímann sagt nei við mig.

Vörubílaakstur var þér hugleikinn. Ófáa laugardaga og sunnudaga varstu að keyra möl í grunna. Þér leið vel undir stýri. Nafni þinn fékk oft að fylgja með, báðum til mikillar ánægju að ég held. Dugnaður, vandvirkni og heiðarleiki eru þau orð sem fara þér vel.

Þakka þér árin sem við áttum samleið, þau lifa sterk í minningunni. Ásta mín, Sigga, Emil Þór, Inga og Þórey, mínar innilegustu samúðarkveðjur.