Plötur ársins 2009

Þeir sem séð hafa Björk Guðmundsdóttur á tónleikum vita að hverjir tónleikar birta nýja sýn á lög hennar. Það var því vel til fundið að taka saman tónleikaupptökur frá Volta -tónleikaferðinni og eins að krydda með myndefni þar sem hún blandar saman hefðbundnum tónleikaupptökum, stúdíótónleikum og tónleikum í Langholtskirkju.

Fyrsta plata þessarar ágætu sveitar var skemmtileg fyrir ungæðishátt og fjör, en nú stígur Bloodgroup fram fullvaxin. Þó ekki sé verið að finna upp hjólið er platan bæði frumleg og spennandi og umtalsvert betri en fyrri skífan enda mikið í hana lagt. Eins og maðurinn sagði: Retró er kúl.

Fáar hljómsveitir hafa verið eins duglegar við spilamennsku og Hjaltalín sem skilar sér í beittri og drífandi plötu. Á plötunni eru grípandi poppstemmur í bland við íburðarmiklar útsetningar og allt flutt af miklum krafti. Fyrsta skífa Hjaltalín var óvænt innlegg í íslenska poppmúsík en Terminal er miklu, miklu betri.

Egill Sæbjörnsson er engum líkur, svo mikið er víst. Ekki er bara að hann er frumlegur og skemmtilegur myndlistarmaður heldur standa fáir honum á sporði í popplagasmíði og súrum textum sem sannast eftirminnilega í þremur fyrstu lögunum á þessari mögnuðu skífu. Vonandi þurfum við ekki að bíða jafn lengi eftir næstu plötu.

Það er óneitanlega nokkuð til trafala við að hlusta á þessa skífu hvað hljómur á henni er daufur, vantar í hann hita og snerpu. Nái maður að líta framhjá því birtist mögnuð rokkskífa með frábærri keyrslu. Hún hefði þó gjarna mátt vera lengri, en það kemur væntanlega á næstu plötu. Bendi sérstaklega á lokalag skífunnar sem er snilld.

Samstarf Barða Jóhannssonar og Kerenar Ann Zeidel hefur skilað ríkulegum ávexti sem sönnun þess er platan La Ballade of Lady & Bird. Hún er upptökur frá tónleikum þar sem Sinfóníuhljómsveitin flutti lög þeirra í snilldarútsetningum Þorvalds Bjarna Þorvaldssonar, en á tónleikunum voru lög sem þau hafa samið saman og úrval sólólaga.

Þó maður þykist þekkja „múmhljóminn“ þá hafa plötu sveitarinnar verið býsna ólíkar um margt. Aldrei hefur sveitin þó tekið eins stórt skref út í óvissuna og með þessari plötu, enda hlutu svo miklar mannabreytingar að hafa sitt að segja. Afraksturinn er því ekki alveg eins og áður, en ekki síðri – meiri söngur og meiri ævintýri.

Sigríður Thorlacius stendur í ströngu með Hjaltalín en gaf sér þó tíma til að taka upp þessa skífu sem byggist á lögum eftir þá bræður Jónas og Jón Múla Árnasyni. Á skífunni tekst henni og Heiðurspiltunum frábæru að endurvekja gamla stemmningu með frábærum árangri.

Danirnir í Mew eru gefnir fyrir íburð og flúr og láta það eftir sér á þessari mögnuðu skífu. Tónlistin uppskrúfað og skemmtilegt glaðvært geimrokk og lögin síbreytileg eftir því sem oftar er hlustað á plötuna. Það fækkaði um einn í sveitinni áður en platan var tekin upp og skilaði sér í meiri bjartsýni og meira fjöri.

Tónlist Wild Beasts er sérkennileg blanda af danspoppi og hreinni nýbylgju, en aðal hennar er tveir framúrskarandi söngvarar, annar meistari í falsettufimleikum og hinn státar af vinalegum baritón. Á Two Dancers tekur sveitin risastökk fram á við bæði hvað varðar músíkina og flutninginn.

Samkvæmt sögunni sat Laura Gibson í litlu herbergi með útsýni yfir kirkjugarð og samdi þessi lög og þegar hlustað er á þau má svosem vel trúa því. Tónlistin er hægfara og útsetningar naumhyggjulegar, stundum bara rödd og ávæningur af laglínu, en hún syngur svo frábærlega að ekki er annað hægt en hlusta og hrífast.

Eftir að hafa hitað upp fyrir rokksveitina Tool settust þeir Isis-félagar niður til að semja nýja skífu og kemur kannski ekki á óvart að Wavering Radiant varð þyngri og hrárri en platan þar á undan. Að öðru leyti er þetta klassísk Isis-plata, magnaðir gítarflekar, dynjandi trommur og syngjandi bassi – rokkplata ársins.

Bibio, eða bara Stephen Wilkinson, hefur verið einkar afkastamikill á árinu – sendi frá sér þrjár breiðskífur og erfitt að gera upp á milli tveggja þeirra fyrri, Vignetting the Compost og Ambivalence Avenue . Sú síðarnefnda hefur þó vinninginn við nánari skoðun eða ævintýramennskar meiri og tilraunirnar skemmtilegri, þó báðar séu frábærar.

Andrew Bird er frumlegur fýr, frábær lagasmiður, flottur söngvari og fínn fiðluleikari. Hann semur einskonar kammerpopp með óvæntum útúrdúrum og fléttum og nær alltaf að koma á óvart. Þessi plata hans kom út í tveimur útgáfum, báðum frábærum, en sú sem er með aukaplötunni Useless Creatures hefur vinninginn.

Það var mál manna að þegar í janúar væri komin út plata ársins, en þá birtist Merriweather Post Pavilion. Hún er aðgengilegri en fyrri verk Animal Collective, laglínurnar ekki eins snúnar og textarnir (að mestu) skiljanlegir. Verður Animal Collective Simon og Garfunkel nýrrar aldar?

Á The Crying Light virðist Antony Hergarty framandlegri en nokkru sinni, víst er röddin heillandi fögur en hún er að sama skapi ójarðnesk og upphafin. Útsetningar á lögunum, sem Nico Muhly vélaði um, eru fínlegri en forðum og falla frábærlega að söngnum og eins að dulúðugum tregaskotnum textunum.

Á síðustu skífum hefur Ekkehard Ehlers kannað ýmis tónlistarsvið og -stíla og nú kominn tími á jazz eða í það minnsta einskonar jazz. Hann fékk slagverksleikarann Paul Wirkus í lið með sér, en líka bregður fyrir kontrabassa og klarínetti. Tónlistin er ekki árennileg við fyrstu hlustun en smám saman áttar maður sig á snilldinni.

Að hlusta á Spiderman of the Rings , sem kom út 2007, var eins og að vera þrifinn upp á hnakkadrambinu og hristur rækilega. Bromst er allt annars eðlis, þyngri plata og alvarlegri um margt en það er aldrei langt í grallarann og inn á milli eru sprettir af geggjuðu fjöri og villimannslegri keyrslu.