Kristrún Jóhanna Ásgeirsdóttir (Hanna) fæddist 4. ágúst 1930 í Skógum í Arnarfirði. Hún lést 20. desember síðastliðinn.

Útför Kristrúnar Jóhönnu fór fram frá Digraneskirkju 29. desember 2009.

Elsku amma. Það er sárt að hugsa til þess að þú sért farin. Við sitjum hérna og minnumst þess þegar þú áttir heima í Kjarrhólmanum. Við vorum oft þar í heimsókn og var það eiginlega okkar annað heimili þegar við vorum yngri. Alltaf var líka vel tekið á móti okkur með kræsingum og pönnukökunum þínum. Ótrúlega hress sama hvað og aldrei í vondu skapi. Það verður skrítið að lifa í heimi þar sem amma er ekki til staðar. Með þessum orðum kveðjum við þig amma og vitum að þér líður vel hjá guði. Gott er að hugsa til þess að þú sért farin að hitta afa.

Erna Björk, Ingibjörg Anna, Grétar Örn og Elsa Rut Sigurðarbörn.

Elsku amma og langamma. Nú ertu farin á betri stað og þín mun verða sárt saknað.

Það var aldrei leiðinlegt að kíkja í Kjarrhólmann til þín, þar sem við fengum kaffi og bollaspá og lifðum eftir spádómum þínum. Enginn mátti vera svangur svo þú tættir til allt í ísskápnum og jafnvel sauðst súpu fyrir allt liðið, því það var nú oft svo mikið fólk þarna að það minnti á félagsmiðstöð.

Þú tókst alltaf svo vel á móti öllum. Það var tilhlökkun fyrir fyrsta laugardegi í hverjum mánuði þar sem við hittumst öll fjölskyldan í brunch hjá þér. Þar var þröng á þingi en alltaf svo mikið fjör. Það var merkilegt hvað þú vissir alltaf hvað allir voru að gera þó svo að enginn hefði sagt nokkuð, hvað þú fylgdist alltaf vel með allri fjölskyldunni. Við munum öll eftir hádegisstoppunum, sólbaðssvölunum og öllum þessum góðu minningum með þér.

Okkur fannst öllum svo gaman hjá þér að Siggi dröslaðist með fimm ára litlu systur sína frá Vogunum í rútu til að heimsækja ömmu sína. Hvar sem þú varst þá var alltaf svo mikið fjör, mikill hlátur og gleði í kringum þig.

Það verður tómlegt að hafa þig ekki með okkur um jólin og geta ekki heimsótt þig í Kjarrhólmann eins og maður er vanur að gera. Við eigum margar góðar minningar um þig og þú verður ætíð geymd í hjörtum okkar.

Elsku amma og langamma, takk fyrir allt sem þú hefur gert fyrir okkur.

Nú legg ég augun aftur,

ó, Guð, þinn náðarkraftur

mín veri vörn í nótt.

Æ, virst mig að þér taka,

mér yfir láttu vaka

þinn engil, svo ég sofi rótt.

(Sveinbjörn Egilsson)

Kveðja til þín.

Sigurður, Guðleif, Harpa og Sara Nóabörn, makar og börn.

Hanna systir kvaddi þennan heim skömmu fyrir jól. Söknuður fjölskyldunnar er því mikill þessa friðar- og hátíðisdaga. Eftir hálfs árs baráttu við krabbamein fór hún, sátt við líf sitt og ævistarf og stolt af sínum stóra afkomendahópi. Hún fæddist í torfbæ í Arnarfirði, önnur í röð fimm systkina, komin af bænda- og sjómannsfólki. Hún lifði miklar þjóðfélagsbreytingar frá sjálfsþurftarbúskap til allsnægta nútímans. Nokkurra ára gömul fluttist hún með foreldrum sínum og eldri systur til Siglufjarðar þar sem þau settust að. Þar átti hún sín uppvaxtarár við leiki, skólagöngu og störf. Ung giftist hún á Siglufirði, Sigurði Þorkelssyni prentara, sem látinn er fyrir tveimur árum. Á Siglufirði var þeirra fyrsta heimili og þar fæddust fyrstu fjögur börnin þeirra. Síðan fluttu þau til Reykjavíkur og bjuggu þar og í Kópavogi alla tíð eftir það. Barnalán þeirra var mikið og urðu börnin ellefu. Upp í hugann koma minningar sem allar eru á einn veg, myndir af konu sem stóð eins og klettur á hverju sem gekk. Létt lund, mildi, fordómaleysi og umburðarlyndi voru rík einkenni í hennar fari og að gefa af sér til sinna og annarra. En hún var líka ákveðin og föst fyrir þegar á þurfti að halda. Það þurfti á öllum þessum eiginleikum að halda við umönnun og uppeldi barnanna ellefu. Það var oft mikill erill á heimilinu, börn og vinir þeirra að koma og fara, allir velkomnir og oft þröngt setinn bekkurinn. Saman skópu Hanna og Siggi barnvænt umhverfi og góðan anda á heimilinu þar sem allt gekk upp í sátt og samlyndi. Fjölskyldufaðirinn vann oft langan vinnudag til að endar næðu saman. Hún sagði fyrir ekki svo löngu að mun erfiðara væri að ala upp svo stóran barnahóp við þau kjör og þær kröfur sem tíðkast í dag. Þegar uppeldisstörf voru að baki starfaði hún um árabil á prjónastofunni Tinnu, en barnauppeldi og heimilisrekstur var hennar stóra ævistarf. Starf sem ekki er alltaf metið að verðleikum. Hún uppskar mannkostabörn og ástúð þeirra.

Ég á Hönnu margt að þakka. Hún var alltaf til staðar, hafði alltaf tíma og var ráðholl þegar á þurfti að halda. Oft leysti hún málin einfaldlega með því að spá í bolla og allt varð á einhvern hátt skýrara á eftir. Kæra systir, hafðu þökk fyrir alla þína uppbyggilegu nærveru alla tíð. Samúðarkveðjur til ástvina hennar.

Helga og fjölskylda.

Látin er góð vinkona og mér kær fyrrverandi tengdamóðir til 30 ára. Hanna var alla tíð mjög rólynd og skapgóð kona og alla tíð tilbúin að rétta öðrum hjálparhönd, þótt ærnum störfum hefði hún að sinna, móðir 11 barna, og voru þau hjónin afar samtaka um að halda vel utan um hópinn sinn. Stutt var á milli hjónanna og var hún Hanna vakin og sofin yfir Sigga og gerði ævikvöldið hans eins ljúft og gott og hún gat. Börnin þeirra 11 eru öll vel úr garði gerð og hafa alið sín börn af trúmennsku enda hafa Hanna og Siggi ræktað hópinn sinn vel. Ég var bara unglingur er ég kom fyrst inn á heimili þeirra, tekið af einlægni af þeim og reyndust þau mér alla tíð vel og voru mér sem foreldrar.

Ég man eftir eldhúsinu í Fögrubrekkunni. Þar var mjög langt eldhúsborð, held að það hafi getað setið 20 manns í einu, og oftast fullsetið, allir að koma á öllum tímum í mat og drykk. Svo má nú ekki gleyma kaffikönnunni, það var alltaf nóg kaffi á könnunni og allir bollarnir á grúfu á ofnunum, stundum kaffitaumar frá bollunum, hún Hanna var svo snjöll að lesa úr bolla og allir vildu hvolfa bolla.

Ég tók það mjög nærri mér þegar ég frétti um veikindi Hönnu, hún hafði greinst með krabbamein og það mjög alvarlegt, hún var nýbúin að vera í meðferð og talið að nú væri stund milli stríða og vonandi frestur um langan tíma, en hún veiktist afar snögglega og var kölluð burt allt of fljótt. Það var alltaf fjörugt í kringum Hönnu, hún kát að eðlisfari og alltaf fjörug og börnin hennar og afkomendur algjörir gleðigjafar. Það væri stór veisla á venjulegu heimili þegar allir afkomendur voru samankomnir hjá Hönnu og Sigga.

Ég hef þetta ekki lengra en vil þakka þeim hjónunum fyrir allt sem þau voru mér. Anna systir biður eins fyrir kveðju og einlæga þökk, því Hanna mín og Siggi gerðu ýmislegt fyrir hana, t.d. að passa barn fyrir hana í 10 daga um páska 1974.

Ég votta öllum hópnum hennar dýpstu samúð.

Guð blessi Hönnu mína.

Nói Jóhann Benediktsson.

Ellefu barna móðir, hetja hversdagsins, er nú fallin. Ég trúi því að ekki sé hún þó hætt móður-ömmu-langömmuvaktinni yfir ungunum sínum, stórum og smáum – en nú með Sigga sinn sér við hlið að nýju.

Það var iðulega líf og fjör í Kjarrhólmanum, sama á hvaða tíma sólarhringsins við vorum á ferðinni með Höllu og Ómari – alltaf opið hús og alltaf hlýjar kveðjur. Þvílíkt umburðarlyndi sem okkur var sýnt og aldrei hastað á neinn þótt eflaust væru tilefnin ærin þegar margir voru mættir í einu og gítarinn og söngurinn ómaði.

Jafnaðargeð og dillandi hlátur kemur upp í hugann þegar ég minnist Hönnu í Kjarrhólmanum. Mannvinur mikill og bráðskemmtileg kona þó svo eflaust hafi lífið ekki alltaf verið henni dans á rósum á stóru heimili. Þrátt fyrir annríki dagsins gaf hún sér alltaf tíma í spjall og voru þeir ófáir spábollarnir sem hún las í fyrir okkur vinkonurnar og skemmti sér ekki síður en við.

Elsku Halla, Ómar og stórfjölskyldan öll, innilegar samúðarkveðjur frá okkur Arnari. Guð gefi ykkur gleðilegt nýtt ár og styrk til að takast á við sorgina með gleði í hjarta og fallegum minningum.

Heiða og Arnar.