Dóra Hjörleifsdóttir

Faðir vor, þú sem ert á himnum.

Helgist þitt nafn,

til komi þitt ríki,

verði þinn vilji, svo á jörðu sem á himni.

Gef oss í dag vort daglegt brauð,

og fyrirgef oss vorar skuldir,

svo sem vér og fyrirgefum vorum skuldunautum.

Eigi leið þú oss í freistni, heldur frelsa oss frá illu.

Því að þitt er ríkið,

mátturinn og dýrðin

að eilífu. Amen.

Þín

Nú þegar systir mín hefur endanlega kvatt þetta jarðlíf eru margar minningar um samvistir okkar ásæknar. En sú sem kemur skýrast fram er þegar ég, 11 ára gömul, var að byrja nám í barnaskólanum á Flúðum, og systir mín, sem var 14 ára, var búin að sauma á mig skólakjól úr rauðu ullarefni. Ég man hvað ég var ánægð með mig í þessari fallegu flík. Móðir okkar hafði þá kennt Dóru handtökin, en hún var þá strax mjög vandvirk sem svo mjög einkenndi hana alla tíð.Það var lítill aldursmunur á okkur systkinunum, þrjú ár milli okkar systra en tvö ár milli Gísla og hennar. Samt hafði hún það ábyrgðarmikla hlutverk þá ég fyrst man að gæta okkar yngri systkinanna, að við færum okkur ekki að voða í óvitaskap bernskunnar. Ég tel víst að þessi reynsla hennar svona ungrar hafi mótað hana til frambúðar, en hún var fremur alvörugefin alla tíð og bar takmarkalausa umhyggju fyrir okkur þó árin færðust yfir.

Ég minnist leikja okkar systkina við „búið“ okkar sem við stunduðum af miklum áhuga milli þess sem við gegndum ákveðnum skylduverkum við alvöru-búskapinn. Sérstaklega voru eldri systkini mín snemma vel liðtæk við bústörfin.

Ég minnist sameiginlegra hamingjustunda sem við nutum þegar við komum inn, þreytt eftir stórhirðingar, og heyrðum rigninguna dynja á baðstofuþakinu.

Eftir að synir Dóru uxu úr grasi og gerðust dugandi veiðimenn, eins og faðir þeirra, þá hafði hún aðstöðu til að eignast gæsadún sem hún hirti og hreinsaði sjálf. Ekki veit ég hvað margir nutu hlýjunnar (í bókstaflegri merkingu) af þeirri iðju hennar þegar hún gaf sængur og kodda, til bæði skyldra og óskyldra, enda fór hún dult með slíkt.

Ég minnist þess hvað notalegt var fyrir okkur Kjartan að heimsækja Dóru eftir að ég settist að í Reykjavík. Þá var hún venjulega búin að þvo gólfin út úr dyrum, og steikarilmurinn mætti manni þegar inn kom, eða þá pönnukökuilmurinn. Svo var það garðræktin. Ávaxta af því vel stundaða starfi nutu margir og ég fékk þar að mestu birgðir til ársins.

Með þakklæti hugsa ég til allra sem önnuðust systur mína síðustu árin, eftir að kraftar hennar dvínuðu og hún gat ekki lengur verið heima í Unnarholtskoti. Sérstaklega vil ég nefna Guðbjörgu í Birtingaholti sem létti henni lífið árum saman, fyrst á Flúðum og eftir að hún fór að Blesastöðum fór með hana að blanda geði við vini sína á Flúðum þegar þar var opið hús. Hildi á Blesastöðum og starfsliði hennar vil ég einnig senda kveðjur og innilegar þakkir.

Umfram allt hugsa ég til systur minnar með þökk fyrir hvað hún var okkur systkinum sínum, nú þegar hún leggur upp í ferðina á vit almættisins sem hún treysti á. Ferð sem hófst á helgustu nótt ársins, sjálfa jólanóttina.