Sigmundur Benediktsson orti fallegt kvæði á árinu til að kveðja mætan hagyrðing:
HÁKON AÐALSTEINSSON
(Farinn í ferðina miklu)
Vesturöræfin stormur strýkur
stynjandi sorgarróm,
tregablandin þar fönnin fýkur
í fjallamanns sporin tóm.
Fossar tárast í freratrogum,
fangar í hamrasal.
Áin fellur með ekkasogum
ofan úr Hrafnkelsdal.
Leiðir skiljast þá lýkur degi
lífsins á gönguför.
Lengi þó augu mannsins megi
muna glettin og snör.
Sanngjarn og lipur sögumaður,
sífellt á stökum von.
Hress í bragði og hugumglaður
Hákon Aðalsteinsson.
Löngum var skáldsins fyndni föluð
að framleiða hlátur manns.
Meðan íslensk tunga er töluð
týnist vart orðspor hans.
Gamanmálin um gleðivökur
glæddi þá andi hreinn.
Sögur, ljóðin og leifturstökur
lifa, sem bautasteinn.
Blóm úr lautu og burkninn góði
binda þér ferðakrans.
Skógardísin þín ljúflingsljóði
lýkur við greinadans.
Ást til landsins og alls sem lifir
áfram þér varðar slóð.
Lífgjafans ströndum ljómar yfir
ljósbrydduð kærleiksglóð.