Unnur Helga Möller

Margar mínar bestu minningar tengjast ömmu Nunnu, það var alltaf gaman að koma til Sigló að heimsækja hana. Ég tel mig alltaf vera Siglfirðing enda fæddur þar en alinn upp á Akranesi og hún var stolt af því að nafni hennar væri Siglfirðingur, ég hét alltaf Helgi hjá henni. Amma Nunna átti snúrustaura sem var alveg bannað að leika sér í en fyrir vikið voru þeir mjög spennandi. Ég held að hún hafi verið hrædd um að við krakkarnir hálsbrotnuðum við að leika okkur í þeim. Af þessum sökum voru þeir mikið notaðir á meðan amma var í vinnunni í Sigló Síld, en eftir að hún kom heim var ekki snert á þeim.

Í árlegum ferðum til Siglufjarðar var mjög mikilvægt að komast fljótt niður á bryggju til að veiða. Hún passaði vel upp á þríkrækjuna mína sem ég notaði til að húkka ufsa úr torfunum á Ríkisbryggjunni. Þríkrækjan átti sinn stað í geymslunni. Árlega fékk ég símtal þar sem hún söng afmælissönginn og síðan fylgdi einhver falleg vísa. Vonandi tekur einhver sem ég þekki upp þennan góða sið, þetta voru alltaf skemmtileg símtöl.

Eftir að ég óx úr grasi og við Snædís eignuðumst börn var alltaf tekið vel á móti okkur þegar við heimsóttum hana. Hún hafði alltaf gaman af börnunum og faðmaði þau innilega að sér. Þau fengu svo að sitja í göngugrindinni á göngum elliheimilisins. Hún var yndisleg, ljúf og skemmtileg kona og hafði mjög góða og hlýja nærveru. Það var gaman að vera með henni því að hún var mikill húmoristi. Íþróttir skipuðu stóran sess í hennar lífi, hún var mikill áhugamaður um allar íþróttir og í seinni tíð horfði hún á allar beinar útsendingar sem hún komst yfir. Oftar en ekki var hringt og við í Sólheimunum minnt á ef það var bein útsending með Skagamönnum eða góður leikur í enska boltanum. Eftir að Hallgrímur Snær fór að æfa fimleika fengum við ófáar sögur af því að hún æfði fimleika á sínum yngri árum. Hún var óþreytandi í að segja skíðasöguna þegar hún stökk fimm metra í skíðastökki, ég held að hún hljóti að vera ókrýnd drottning í skíðastökki kvenna þar sem ekki er oft keppt í þeirri grein. Ef þið gúglið Unnur Helga Möller er þessi saga það fyrsta sem kemur upp.

Þegar við heimsóttum hana síðasta sumar stríddi hún mér á slæmri stöðu Skagamanna í fótboltanum, ég reyndi ekki að ybba gogg við hana, þetta var rétt hjá henni.

En nú er hún amma farin á vit feðranna og fullt af fólki sem tekur vel á móti henni. Eftir stöndum við með ljúfar minningar. Að lokum vil ég segja það sem hún sagði alltaf við okkur þegar við fórum frá Sigló: Farið varlega, það er betra að koma fimm mínútum of seint en að koma aldrei aftur heim.

Þegar við vorum að alast upp var amma alltaf nálæg, enda bjó hún í næsta húsi, sat oftast úti í glugga í stofunni en þaðan var gott útsýni yfir bæinn svo hún gat fylgst vel með öllu. Þegar við vorum yngri var því erfitt að gera einhver prakkarastrik án þess að amma vissi af því. Og þegar við urðum eldri var ekki auðvelt að halda partí eða koma heim með kærasta eða kærustu án þess að hún vissi en á móti kom að hún var alltaf til staðar fyrir okkur, skammaði okkur fyrir óknyttina þegar við áttum það skilið, var mætt til að hugga okkur þegar eitthvað bjátaði á. Það var mesta furða hvað hún amma þagði yfir mörgum leyndarmálum. Amma var góður vinur.

Amma var líka áreiðanlegasti vorboði okkar systkinanna, um leið og sólin náði yfir fjallatoppana var hún mætt í skotið á bílastæðinu í sólbað og orðin kaffibrún um leið á handleggjum og í andliti.

Amma hafði mikinn áhuga á íþróttum. Hún fylgdist með öllum fótboltaleikjum á vellinum og í sjónvarpinu, hringdi iðulega til að athuga hvort við vissum ekki af leikjum ef okkar lið voru að spila. Það eru ábyggilega ekki margar konur komnar vel yfir áttrætt sem vaka langt fram á nótt til að horfa á box.

Amma var mikið jólabarn og sennilega hafa sum okkar erft það frá henni. Þegar jólin nálguðust voru allir veggir (og loft) hjá ömmu þaktir jólaskrauti og gamla jólatréð á sínum stað. Seinna fengum við systkinin að taka þátt í þessum skreytingum og þegar við fórum að búa sá amma til þess að við fengjum nú örugglega jólaskraut. Eftir að amma fór á Skálarhlíð hafði hún mikið gaman af því að skreyta herbergið sitt og fá svo fólk í heimsókn til að sýna því skrautið. Þá féll það í hlut okkar ættingjanna að hengja upp skrautið sem fór efst á veggina, en annað sá hún um sjálf og gerði það í rólegheitum, enginn segir flýttu þér, eins og hún sagði alltaf.

Amma var með alla afmælisdaga hjá börnum, barnabörnum og barnabarnabörnum á hreinu og enginn afmælisdagur leið án þess að amma hringdi í afmælisbarnið og syngi afmælissönginn í símann og færi með ljóð sem hún sagði vera frá maka.

Hún amma hafði einstakt lag á því að láta öllum í kringum sig líða vel og sjá björtu hliðarnar á lífinu. Í hvert sinn sem hún kvaddi okkur systkinin sagði hún; Mundu að vera léttlynd/ur og lífsglöð/glaður. Við þessi orð hennar kom ósjálfrátt bros fram á varirnar og maður fór glaður í hjarta og léttur í lund.

Við kveðjum ömmu með söknuði en vitum að nú líður henni vel og að vel var tekið á móti henni hinumegin.

Við kveðjum hana með fyrsta og síðasta versinu úr uppáhaldssálminum hennar.