Victor Hans Halldórsson

Nú er hann Victor Hans, tengdafaðir minn, látinn eftir stutt en erfið veikindi. Með þessum orðum langar mig að þakka honum samveruna síðastliðin 33 ár. Betri tengdaföður og afa fyrir börnin mín er vart hægt að hugsa sér. Hann var gæddur mikilli frásagnargleði og sögurnar frá uppvexti hans voru lærdómsríkar fyrir okkur öll sem ólumst upp við nútímaþægindi. Engum manni hef ég kynnst sem þekkti landið okkar betur en hann, fjöllin, dalina, árnar og óbyggðirnar. Hann vissi nöfn allra þessara kennileita, sama hvar var á landinu. Hann var sjómaður á sínum yngri árum, en síðar gerðist hann bifreiðarstjóri. Hann var einna lengst rútubílstjóri hjá Landleiðum og Vestfjarðaleið, þar sem hann naut sín best í lengri ferðum út á land eða upp í óbyggðir. Minnisstætt er mér þegar Jóhanna var að útbúa skrínukost í þokkalega stóran blikkkassa sem innihélt allt það nesti sem Victor þurfti. Hann var kannski í viku ferð uppi á hálendi og þótti honum sviðin alltaf standa upp úr, því þá gat hann notið þess að tálga af þeim með vasahnífnum sínum. Á Stokkseyri eiga þau sumarhús sem þau notuðu mikið. Þau nánast fluttu úr bænum til Stokkseyrar á vorin og langt fram á haust. Þar ræktuðu þau garðinn, máluðu og snyrtu húsið, gestkvæmt var þar, enda alltaf gott að koma til Jóhönnu og Victors.

Elsku Victor minn, takk fyrir samveruna, blessuð sé minning þín.

Þinn tengdasonur,

Okkur eru ofarlega í huga allar stundirnar sem við áttum saman fyrir austan fjall. Á Stokkseyri, þar sem sumarhúsið ykkar ömmu er, var alltaf nóg um að vera. Við tókum fullan þátt í því að endurbyggja bústaðinn þó ungir værum. Sá staður var í hugum okkar einn stór ævintýraheimur á æskuárunum. Við hjálpuðum þér að höggva við í eldinn, veiddum silung í soðið, og þess á milli skelltum við okkur á kassabílinn. Þetta var mikil upplifun fyrir unga stráka eins og okkur, að komast uppí sveit með afa í kyrrðina og frelsið. Þar fengum við að vera úti langt fram á kvöld. Einnig er okkur minnisstætt þegar fjölskyldan fór öll til Þýskalands og Kanaríeyja. Á Kanarí sýndir þú okkur hvernig neftóbakið gæti komið sér vel í stríðinu við maurana. Varnarveggir voru settir upp við inngönguleiðir í húsið. Þetta endaði með því að afi varð neftóbakslaus á þriðja degi og hætti notkun þess upp frá því. Afi naut þess vel að borða góðan íslenskan mat og var hann mjög áhugasamur í seinni tíð um afrekstur veiðiferðanna hjá okkur bræðrum. Gaman var að bjóða honum í mat og fylgjast með honum nota vasahnífinn sinn við að hreinsa allt af beinunum. Þá naut hann sín vel. Allar góðu minningarnar og sögurnar sem þú sagðir okkur munum við geyma í hjörtum okkar um ókomna tíð. Hvíldu í friði, elsku afi, við munum hittast aftur þegar okkar tími kemur.

Afi naut þess að ferðast og eigum við margar góðar minningar úr ferðalögum með honum. Einna eftirminnilegust er ferð okkar á Vestfirði þar sem afi var mjög kunnugur. Hann sagði okkur því ýmsar sögur af ferðum sínum á þessum slóðum og fræddi okkur um allt það sem fyrir augu bar.

Það var alltaf jafn gaman að koma í sumarhúsið til afa og ömmu á Stokkseyri. Afi naut þess að vera uppi í bústað og hugsa um lóðina og húsið, sérstaklega ef hann hafði fjölskylduna hjá sér. Þar hugsaði hann einnig vel um dúkkuhús okkar krakkanna og eyddum við miklum tíma þar að leika okkur. Afi kíkti svo reglulega í dúkkuhúsið til okkar með alls kyns gamalt dót sem við gátum leikið okkur með.

Afi var alltaf svo hlýr og góður og bæði börn og dýr hændust að honum enda var hann alltaf tilbúinn með fulla dós af Tópas handa krökkunum. Hann var líka með eitthvað fyrir dýrin og gaf til dæmis alltaf gæsunum, sem komu á lóðina fyrir aftan blokkina, brauð.

Elsku afi, við kveðjum þig með söknuði en vitum að þú munt fylgjast með okkur í gegnum lífið og gæta okkar allra.