Jóhann Ágústsson fæddist í Reykjavík 4. maí 1930. Hann lést á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð 23. september 2010. Jóhann var næstyngstur fjögurra systkina. Foreldrar hans voru Ágúst Markússon, veggfóðrarameistari, f. 1891, d. 1965, og Guðrún Guðmundsdóttir, f. 1893, d. 1947. Systkini Jóhanns voru Hörður, listmálari, f. 1922, d. 2005; Kristín, húsfrú í Washington, f. 1923, d. 2001; og Erla, flugfreyja, f. 1932, d. 2008.
Jóhann kvæntist Svölu Magnúsdóttur, f. 15. september 1933, þann 29. ágúst 1952. Foreldrar hennar voru Magnús Vilhelm Jóhannesson, framfærslufulltrúi, f. 1891, d. 1958, og Fríða Jóhannsdóttir, f. 1906, d. 1997. Börn Jóhanns og Svölu eru: 1) Magnús Valur, f. 2. desember 1954. Kona hans er Bjarnveig Ingvarsdóttir, f. 31. janúar 1955, og börn þeirra: a) Svala Birna, f. 29. desember 1976, gift Jens Hjaltalín Sverrissyni, þau eiga tvo syni, b) Edda Elísabet, f. 29. júlí 1981, í sambúð með Bernharð Aðalsteinssyni, c) Valur, f. 6. nóvember 1988. 2) Guðmundur Örn, f. 23. desember 1960. Kona hans er Íris Gunnarsdóttir, f. 23. maí 1965, og börn þeirra: a) Díana Íris, f. 17. maí 1985, b) Jóhann Berg, f. 27. október 1990. 3) Sólveig Fríða, f. 30. nóvember 1972. Maður hennar er Ingimar Guðjón Bjarnason, f. 3. október 1972, og börn þeirra: a) Sindri Þór, f. 24. nóvember 1998, b) Andrea Sif, f. 1. ágúst 2002.
Jóhann og Svala hófu búskap í húsi foreldra Svölu í Miðtúni 2 í Reykjavík en byggðu síðan hús við Fífuhvammsveg 7 í Kópavogi og fluttu þangað 1958. Þar bjuggu þau þangað til fyrir tveimur árum er þau fluttu í Kópavogstún 8.
Jóhann lauk gagnfræðaprófi frá Gagnfræðaskóla Reykjavíkur 1948 og hóf störf hjá Landsbanka Íslands 1949. Hann starfaði í ýmsum deildum bankans. Hann var starfsmannastjóri um tíma, útibússtjóri Austurbæjarútibús, Laugavegi 77, framkvæmdastjóri afgreiðslusviðs bankans í Austurstræti, aðstoðarbankastjóri Landsbankans frá 1988 og síðan framkvæmdastjóri við bankann þar til hann lét af störfum fyrir aldurs sakir. Þá vann hann að undirbúningi Visa Ísland og var stjórnarformaður frá stofnun þess í fimmtán ár. Jóhann aflaði sér frekari menntunar og reynslu erlendis og starfaði m.a. við banka í París 1952-53 og í London 1974-1975. Jóhann var félagi í Lionshreyfingunni um tíma og sat lengi í stjórn Alliance Francaise í Reykjavík. Hann var virkur í Frímúrarareglunni um árabil og gegndi þar trúnaðarstörfum.
Jóhann verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju í dag, 30. september 2010, og hefst athöfnin kl. 13.
Tengdafaðir minn, Jóhann Ágústsson, er látinn og mig langar að minnast hans í nokkrum orðum. Ég hef þekkt hann í ríflega þrjátíu ár og ætíð af góðu. Flottari og viðkunnanlegri maður er vandfundinn. Í Íslendingasögum hefði hann verið sagður vænn og gervilegur. Og þau Svala, tengdamóðir mín, voru glæsilegt par og einstaklega samrýnd hjón.
Þegar við Maggi ákváðum að rugla saman reytum var Jóhann strax boðinn og búinn að greiða götu okkar. Við vorum nýbyrjuð í háskólanámi en okkur þótti ekki koma annað til greina en að eignast eigið húsnæði. Jóhann bjargaði því með því að finna fyrir okkur íbúð sem við réðum við að borga. Hann útvegaði mér sumarvinnu í bankanum og hef ég ætíð verið þakklát fyrir það. Það stóð aldrei til að gera bankastörf að ævistarfi en ég hugsa enn með hlýju til þess stutta tíma sem ég vann bæði í Vegamótaútibúi á Laugavegi 7, þar sem ég stofnaði minn fyrsta tékkareikning, og í Langholtsútibúi Landsbankans. Þessi bankaútibú eru nú bæði horfin af sjónarsviðinu. Þegar við bjuggum í Englandi, á meðan Maggi lauk framhaldsnámi, nutum við Jóhanns einnig því að það kom að sjálfsögðu í hans hlut að sjá um gjaldeyrismillifærslur til okkar. Þetta var fyrir tíma kortanna og strangar reglur giltu um gjaldeyriskaup. Þá þurfti að millifæra námslán um hver mánaðamót.
En Jóhann var auðvitað ekki bara bankamaður. Hann var traustur heimilisfaðir, sem börnin hans báru mikla virðingu fyrir, og yndislegur afi. Ég sé hann fyrir mér heima við um helgar í molskinnsbuxum, úlpu og vaðstígvélum, annaðhvort að slá blettinn, dytta að tréverki eða þvo bílinn sinn. Fallegir og hreinir bílar voru hans yndi og ekki var verra að góður kraftur væri undir húddinu. Þau Svala ferðuðust mikið utanlands og innan, fóru á skíði, í golf, laxveiði og fleira. Fyrir fjórum árum fór fjölskyldan öll saman í skíðaferð til Ítalíu, Jóhann og Svala, börnin, tengdabörnin og þrjú barnabörn. Mikið var gaman að fara saman í þessa ferð.
Og nú er komið að kveðjustund, allt of snemma. Aldur er afstæður og Jóhann hefði átt að geta notið margra góðra ára til viðbótar en einhvers staðar stendur að enginn ráði sínum næturstað. Ég kveð góðan tengdaföður minn með söknuði.
Bjarnveig Ingvarsdóttir.
Strax frá fyrstu kynnum tók Jóhann mér opnum örmum og mér leið ávallt vel í návist hans. Fljótlega eftir að ég kynntist Sólveigu flutti ég inn á heimilið sem hann og Svala byggðu í Kópavogi fyrir rúmum 50 árum. Nú, sextán árum seinna, erum við Sólveig aftur komin í Fífuhvamminn og njótum þeirra strauma og þess góða anda sem ríkti á heimili þeirra hjóna. Þá lifa í minningunni ánægjulegar samverustundir bæði á Spáni og Englandi ásamt eftirminnilegri skíðaferð til Frakklands. Þessar stundir rifjast nú upp og minning Jóhanns mun lifa í hjörtum okkar. Börnin okkar, Sindri Þór og Andrea Sif, sakna þeirrar hlýju og umhyggju sem ástkær afi sýndi þeim.
Það fylgdi Jóhanni ára sem byggðist á jákvæðni, trausti og krafti. Þessir eiginleikar ásamt heiðarleika og ráðsemi hafa eflaust skilað sér í góðum árangri hans bæði í starfi og einkalífi. Í tímans rás hef ég fundið fyrir þeirri virðingu sem hann ávann sér hjá samferðamönnum sínum. Ég var því ákaflega stoltur að eiga Jóhann sem tengdapabba og vonandi tekst mér að lifa eftir þeim gildum sem hann stóð fyrir.
Ingimar.
Við systkinin vöndumst snemma á að nefna afa okkar og ömmur eftir því hvar þau bjuggu. Svo amma Svala og afi Jóhann hafa alla tíð verið kennd við Kópavoginn. Það var alltaf svo spennandi að koma í Kópavoginn og fá að gista, þar gátum við alltaf gert ráð fyrir vídeóspólu að kvöldi og Honeynut Cheerios að morgni, svona smá lífsins gæði sem gleðja barnshjartað.
Afi var ótrúlega hraustur og sterkur maður, þrátt fyrir annasama vinnu hafði hann alltaf tíma fyrir líkamsræktina, sundið, skíðin, golfið og ferðalögin. Það er aðdáunarvert hversu ötul amma og afi voru við skíðamennskuna.
Þessa elju tökum við okkur svo sannarlega til fyrirmyndar. Við barnabörnin höfum öll alist upp við skíðamennskuna og er nokkuð ljóst að skíðagarparnir amma og afi verða okkur ofarlega í huga þegar árin færast einnig yfir okkur.
Við hugsum til þín afi með miklum söknuði en vitum að þú ert kominn á betri stað, teinréttur og hraustur eins og þú átt að þér að vera.
Hugur okkar dvelur jafnframt hjá ömmu sem nú kveður æskuástina sína.
Vaka þá og skína
á vonarhimni
alskærar stjörnur,
anda leiðtogar:
Traust og trú
og tryggrar speki
augað ólygna
og andarnir lifa!
Gráti því hér enginn
göfugan föður,
harmi því hér enginn
höfðingja liðinn.
Fagur var hans lífsdagur,
en fegri er upp runninn
dýrðardagur hans
hjá drottni lifanda.
(Jónas Hallgrímsson)
Svala Birna, Edda Elísabet og Valur.
Elsku Svala, Magnús, Guðmundur, Sólveig og fjölskyldur. Við biðjum Guð að vera með ykkur. Minningin lifir um góðan dreng.
Halldóra og Benedikt.
Sigurður K. Gunnarsson.
Rúm fimmtíu ár er ekki langur tími, þegar horft er til baka, en þó drjúgur hluti mannsævinnar. Þann tíma hefur vinátta okkar Jóhanns Ágústssonar staðið, sem og vinátta eiginkvenna okkar og þeirra þó vel lengur og gott er þess að minnast nú er leiðir skilur, að á þá vináttu bar aldrei skugga.
Við fjögur ásamt einum hjónum enn áttum góðar samvistir til áratuga eftir því sem annir hversdagsins og gott eigið fjölskyldlíf hverrar fjölskyldu fyrir sig leyfðu, í þessum fámenna hóp er nú skarð fyrir skildi.
Jóhann Ágústsson var maður vel á sig kominn, bjartur yfirlitum, hógvær, en staðfastur, glaðvær alvörumaður og mikill vinur vina sinna.
Hann var bankamaður alla sína starfsævi. Þeirrar gerðar, sem þjóð hans hefði sannarlega þurft að eiga að í starfi sl. tæpan áratug, því að við stjórn hans og annarra gætinna, yfirvegaðra og langreyndra bankamanna hefði tæpast farið svo sem nú er reyndin orðin.
Eins og Jóhann var vel virtur og trúað fyrir miklum ábyrgðar- og trúnaðarstörfum í störfum sínum á sviði banka- og fjármálalífs, var hann ekki síður vel metinn og virtur í þeim félagsmálastörfum, sem hann tók þátt í utan hins daglega starfsvettvangs.
Víð áttum samleið á sumum þeim sviðum og þar var sem endranær að mæta hinum stefnufasta og skipulagða stjórnanda og félagsmálamanni, mannasætti og mannvini og oftar en ekki a.m.k. þátttakanda í fjármálalegri forsjá félagsskaparins og skipulagi þeirrar forsjár.
Í Frímúrarareglunni á Íslandi var Jóhann félagi til áratuga og sinnti stjórnunnar- og ábyrgðarstörfum í stúku sinni og síðar í aðalstjórn Reglunnar við traust og vinsældir bræðranna og Reglunnar. Þau miklu og mikilsverðu störf eru honum nú þökkuð enn á ný af Reglu hans og stúku, en minning mikilhæfs bróður lifir meðal bræðranna og í sögu stúku og Reglu.
Við vinir Jóhanns, sem hefðum viljað geta átt miklu lengri samvistir við hann, söknum nú vinar í stað og hörmum fráfall hans, en mestur er auðvitað missir fjölskyldu hans og ástvina.
Við Jóhanna hörmum það mjög að vegna ferðaskipulagningar, sem ekki verður breytt, getum við ekki fylgt Jóhanni síðasta spölinn, en við sendum Svölu vinkonu okkar og öðrum ástvinum Jóhanns einlægar samúðarkveðjur og biðjum honum allrar blessunar á Guðsvegum og góðrar heimkomu.
Einar Birnir.
Páll Vígkonarson.
Jóhann var einstaklega ljúfur maður og leysti mál friðsamlega. Hann stóð þó fastur á sínu, kenndi okkur að bera virðingu fyrir bankanum okkar, sögu hans, og vinna fyrir hann af trúmennsku. Gildi sem bankamenn dagsins í dag ættu að hugleiða. Margt getur komið upp í einum banka og upp í hugann kemur það sem ég kalla „buxnamálið“. Málið var það að Jóhann var mjög óánægður með að konurnar í bankanum klæddust buxum. Hann taldi þetta ekki snyrtilegt og ekki samræmast virðingu bankans. Hann tók því af skarið og bannaði kvenþjóðinni að klæðast buxum í vinnunni. Ekki óraði Jóhann fyrir afleiðingum þessarar ákvörðunar. Það varð uppreisn í bankanum, kvenþjóðin fór hamförum. Kurteisasti og friðsamasti maður sem ég þekki var útmálaður með orðum sem hér verða ekki rifjuð upp. Stríðið stóð í nokkra daga, þá varð Jóhann að gefa sig, annars hefðu 80% starfsmanna gengið út.
Leið Jóhanns í bankanum lá alla tíð uppávið, hann varð starfsmannastjóri og aðstoðarbankastjóri. Engum sem þekkti hann kom þetta á óvart. Hann verðskuldaði svo sannarlega þessar mannvirðingar, af sínum eigin verðleikum, enginn klíkuskapur kom þar við sögu.
Ég veit ég tala fyrir munn gömlu starfsmanna bankans, þegar ég þakka langt samstarf, og hans miklu mannkosti og viðmót. Ég færi öllum aðstandendum Jóhanns innilegar samúðarkveðjur.
Jón Atli Kristjánsson.