Halldóra Bjarney Þorsteinsdóttir

Í dag kveð ég móður mína, já elsku mömmu mína, nú er samferð okkar hér lokið og það er svo skrýtið að þrátt fyrir veikindi í áratug og mikil veikindi undanfarin þrjú ár þá get ég ekki hugsað það til enda hvernig líf mitt og fjölskyldu minnar verður án mömmu.

Mömmur eru þær sem elska mann mest í þessum heimi, eru alltaf með hugann hjá manni og ekkert gleður þær meira en hamingja barna þeirra og því getur enginn sem á góða mömmu hugsað sér lífið án hennar.

Ég er yngstur fimm systkina og þegar ég rifja upp æskuminningar mínar um mömmu þá eiga þær sér flestar stað í eldhúsinu, því þar sem við vorum svo mörg í heimili þá var mamma annaðhvort að elda, baka eða smyrja ofan í okkur.

Við Ólöf erum tvö svona yngst en þau þrjú eldri voru orðin unglingar þegar ég man fyrst eftir okkur. Mamma og pabbi voru dugleg að ferðast með okkur á sumrin í tjaldvagninum og vinsælast var þá að fara í Þjórsárdal. Þegar ég var ellefu ára fór ég að bera út Morgunblaðið og tók þá að mér stærsta hverfið, Mogginn var þá eins og í dag borinn út fyrir klukkan sjö á morgnana og á dimmum köldum vetrarmorgnum og þegar blaðið kom of seint til okkar þá kom mamma oft óbeðin með mér að bera út svo ég næði að klára áður en skólinn byrjaði. Og mikið var ég feginn þegar ég sá hana koma út til þess að koma með mér að bera út.

Mamma var líka alfarið á móti því að börn væru skömmuð, hún vildi að talað væri við þau á rólegum nótum og þegar unglingsárin brustu á og ég hefði sannarlega átt að vera skammaður þá var það ekki þannig ef mamma var sú sem tók á málinu, hún bara tók mig inn í eldhús gaf mér eitthvað að borða og spjallaði við mig um rétt og rangt.

Í seinni tíð eftir að ég eignaðist fjölskyldu var mamma alltaf boðin og búin til þess að passa fyrir okkur þrátt fyrir sjúkdóminn.

Elsku mamma, ég kveð þig með trega og söknuði í hjarta en trúi því jafnframt að nú sért þú á stað þar sem veikindi og kvalir eru ekki að plaga þig.

Þinn

Ég kynntist Gógó fyrir rúmum tuttugu árum, ég var sextán ára þegar Siggi vildi endilega kynna mig fyrir foreldrum sínum. Ég lét til leiðast en var nú frekar stressuð yfir þessu og fannst það ekki tímabært en ákvað svo að láta til leiðast. En þetta stress var algjörlega óþarft því Gógó, já og Haddi líka, tóku mér opnum örmum. Við Gógó áttum alla tíð gott samband og féll þar aldrei neinn skuggi á. Við vorum ekkert inni á gafli hjá hvor annarri, en það var alltaf gott á milli okkar.

Hún kenndi mér margt sem ung húsmóðir þarf að kunna og ekki var vanþörf á því við Siggi vorum einungis átján ára þegar við byrjuðum að búa og tvítug þegar við eignuðumst okkar fyrsta barn.

Gógó kenndi mér t.d. að gera sultur og fiskibollur og þar sem ég átti lengi ekki neina hrærivél þá lánaði hún mér alltaf sína þegar hakka þurfti í fiskibollur og ekki má gleyma bolludagsbollunum sem hún kenndi mér líka að baka.

Ég áttaði mig fljótt á því að það yrði enginn hægðarleikur að komast með tærnar þar sem hún hafði hælana í matargerð.

Já, maður hefur mikið reynt í gegnum árin að ná tækni Gógóar í eldhúsinu, með misjöfnum árangri.

Þegar ég var bæði í skóla og að vinna hjálpaði hún mér með elstu börnin mín eins og hún gat. Á þeim tíma var hún enn að vinna og Kristín, Sigrún og Ólöf voru líka með lítil börn og þurftu einnig á aðstoð að halda, svo oft var ansi mikið af börnum á Lyngholtinu á þeim árum.

Seinna meir þegar Gógó hætti að vinna, árið 2001, og ég eignaðist nafna hennar, hann Halldór Loga, þá var orðið rólegra hjá Gógó og áttu þau Halldór mikið af góðum og yndislegum stundum saman. Halldór Logi átti sérstakan stað í hjarta ömmu sinnar og ekki er lengra síðan en bara í sumar að hann fór síðast með ömmu og afa upp í sumarbústað.

Síðustu árin hafa ekki verið auðveld og hafa mikil veikindi sett mark sitt á líf tengdamömmu minnar. Hennar mikla þrautseigja, rólega lundarfar og æðruleysi gagnavart veikindum sínum og í lífinu almennt hafa kennt mér svo ótrúlega margt.

Elsku Haddi minn, ég bið guð að hjálpa þér og gefa þér styrk á þessum erfiðu tímum.