Einar Gunnarsson

Okkur langar að minnast pabba okkar sem féll frá mjög skyndilega og er sárt saknað. Hann var okkur svo mikil fyrirmynd í því að líta björtum augum á tilveruna. Hann stundaði sjóinn fyrstu ár ævi okkar, en eftir að hann kom í land vann hann hjá Ísal.

Pabbi var einstakur maður, hann var börnum sínum og afkomendum mikill og góður félagi, það var sama hvort horft var á íþróttir eða Tomma og Jenna; allir fengu að njóta sín í hans návist. Hann sá svo gott í hverjum einasta manni, hann sagði oft: „Það er enginn maður leiðinlegur heldur misskemmtilegur.“ Ef verið var að hnýta í fólk sagði hann: „Það skapar sig enginn sjálfur.“

Pabbi og mamma ferðuðust mikið bæði utanlands og innanlands, hann elskaði landið sitt. Vestfirðir og Hafnarfjörður voru honum dýrmætastir af öllum stöðum á landinu. Í öllum þeirra ferðalögum elskaði hann að fara í móakaffi. Við eigum ótal skemmtilegar minningar sem eiga eftir að kalla fram ekki bara bros heldur skellihlátur, verða það okkur dýrmætar minningar í framtíðinni.

Guð blessi minningu hans.

Elsku hjartans pabbi minn. Nú ertu farinn í langferð. Þó að þú hafir farið óvænt og á þeim tíma sem hátíð fer í hönd þá er maður sáttari í hjartanu að vita að þú fórst eins og þú óskaðir þér, ekki veikur, heima hjá mömmu og á undan mömmu. Með hverju tári streyma fram minningar. Öll ferðalögin með ykkur mömmu, þegar ég var lítil, og svo ógleymanlegar ferðir og dýrmætar samverustundir með ykkur mömmu, Þór og börnunum. Það voru sumarbústaðaferðir, ferðir kringum landið, yndislegar ferðir vestur og ekki má gleyma ferðinni okkar til Barcelona. Í Barcelona fórum við á fótboltaleik sem var hápunktur fyrir þig og þvílík stemning sem þú tókst þátt í eins og þú ættir bara ársmiða á alla heimaleiki liðsins.

Það voru margar sögurnar sem þú hefur sagt okkur frá bernsku þinni, störfum og lífi þínu með mömmu. Þegar þú varst pjakkur á Ísafirði voru mörg prakkarastrikin sem gaman var að heyra frá en eins og þú sagðir sjálfur þá varstu oft svangur, þess vegna fannst þér enginn matur vondur. Og þegar jólakassinn var sendur úr Melkoti frá ömmu þinni þá angaði húsið af eplalykt og engin fór svangur að sofa.

Þú varst alla þína tíð mikill vinnumaður og þá lengst af á sjó enda reyndist þér það erfitt þegar þú þurftir að hætta að vinna. Þér þótti það mikill mannkostur ef fólk var duglegt til vinnu enda sagðirðu oft hvað þú værir stoltur af hvað börnin þín væru dugleg að vinna. Mikið á ég nú góðar minningar, pabbi minn, af Smyrló. Netavinnan ykkar mömmu, þú út í skúr að fella og mamma að taka upp á pípur heima, það voru margir sem lögðu leið sína í skúrinn hjá þér í spjall. Og mikið rosalega voruð þið mamma nú alltaf sæt saman og þú varst alltaf svo ánægður með Dollý þína, talaðir alltaf um að þú hefðir ekki átt neitt líf ef ekki væri fyrir hana mömmu.

Svo voru það börnin og barnabörnin, eins og þú sagðir, mesti fjársjóður þinn í lífinu, svakalega hefur þú nú verið stoltur að sjá allan hópinn saman komin eftir andlát þitt til að kveðja þig, það var mömmu mjög dýrmæt stund. Elsku pabbi minn og stundirnar sem þú áttir með Emmu Lind og Emil Erni og það sem drengurinn er líkur þér og þú sást þig svo í honum, sami grallarinn, endalaust spottavesen, svo gátuð þið setið tímum saman að horfa saman á Tomma og Jenna, hlegið saman að sömu bröndurunum og í útliti tala allir um að hann sé algjör eftirmynd afa síns. Og Emma Lind, litla dátan hans afa, alltaf svo góð við afa. Stundirnar okkar saman, elsku pabbi, eru mér dýrmætari en gull.

Úti að reykja áttum við okkar gæðastundir og spjölluðum mikið saman um það sem okkur bjó í brjósti, enda er skrítið að sitja ein úti á svölum, stóllinn þinn auður. Síðustu tvær vikur sem þú varst hér hjá okkur komstu mikið hér yfir bara til að vera hjá mér og krökkunum, horfa á sjónvarpið og eiga gott spjall.

En nú er komið að kveðjustund, sársaukinn nístir inn í hjarta, en ég lofa, elsku pabbi, að við fjölskyldan munum halda utan um mömmu, gæta hennar vel eins og þú talaðir oft um. Með ástarkveðju að eilífu frá mér og börnunum.

Elska þig endalaust.

Ég vil minnast Einars afa míns með nokkrum orðum, hann var stórkostlegur maður sem sá aðeins það besta í fólki. Hann var alltaf glaður og í góðu skapi, ekki man ég eftir því að sjá afa minn reiðan eða fúlan. Þegar börn voru með læti eða vesen var hann vanur að hlæja og segja: „Þessi börn eru svo yndisleg, það er svo gaman að þeim. Hugsið ykkur hversu ríkur maður er að eiga svona mikið af börnum, afabörnum og langafabörnum, ég er sko ríkur. Leyfið þeim að leika sér, þetta eru bara börn.“ Óskaplega var hann alltaf þakklátur yfir að eiga okkur.

Hann afi var hörkuduglegur maður sem var alltaf vinnandi, ef hann var ekki í Straumsvík þá var hann að fella net úti í bílskúr heima á Smyrlahrauni og alltaf gaf hann mér og Fríðu frænku tíma þegar við komum út í skúr. Sem unglingur dvaldi ég löngum stundum hjá ömmu og afa og fékk ég tækifæri til að kynnast honum afa mínum vel.

Ég á afa mínum mikið að þakka hvernig maður ég er í dag, hann kenndi mér að líta á björtu hliðarnar og koma vel fram við aðra, já það kunni afi upp á tíu, alltaf tilbúinn með sitt stóra faðmlag og stóra knús, af því átti hann nóg fram á síðasta dag.

Elsku afi minn, takk fyrir þau 36 ár sem ég fékk með þér, ég mun hugsa vel um hana ömmu fyrir þig. Ég sé þig síðar og þá veit ég að mín mun bíða stórt faðmlag og stórt knús.

Hvíl í friði afi minn.

Afi minn var einstakur maður, einn sá besti sem ég hef þekkt. Ég veit ekki um neinn jafn jákvæðan og umhyggjusaman mann á ævi minni. Ég man alltaf þegar hann sat í sínu sæti og horfði með mér á Tomma og Jenna eða The Flintstones eða TCM. Við höfðum svo sannarlega gaman af því að horfa á gamlar myndir eða spila og hann leyfði mér alltaf að vinna.

Ég mun svo sakna þess að þegar maður knúsaði hann sagði hann mér hve yndisleg ég væri og hversu mikið honum þótti vænt um mig. Ég mun sakna þín afi, ég elska þig.