Jón Haukur Sigurbjörnsson

Það er svo óraunverulegt að þurfa að kveðja hann afa Nonna því það er svo stutt síðan hann var svo hress og lífsglaður. Eftir sitja yndislegar minningar um þennan frábæra mann sem ylja okkur um hjartarætur. Afi var maður sem lifði lífinu lifandi. Hann var duglegur að sinna áhugamálum sínum eins og að teikna og var alltaf svo opinn fyrir nýjungum.

Okkur barnabörnunum fannst við eiga svalasta afann á landinu þegar hann um sjötugt keypti sér vespu til að geta skutlast út í búð að kaupa pott af mjólk eða ís handa ömmu. Afi var mikill húmoristi og við munum sakna þess að heyra ekki smitandi hlátur hans. Afi og amma voru alla tíð mjög dugleg að ferðast, bæði innanlands og utan. Ferðalag afa heldur áfram en nú ferðast hann um á betri stað og á vit ævintýranna.

Elsku afi, þín er sárt saknað en minning þín lifir áfram í hjörtum okkar.

Aðdragandinn að því sem við héldum að myndi aldrei gerast var fljótur. Við héldum að afi Nonni gæti ekki orðið svona veikur, því að hann hafði aldrei verið veikur á ævinni. Og þótt svo að hann lægi í raun banaleguna þá var ekkert sem gaf það til kynna. Hann sagði brandara og hafði áhyggjur af daglegum hlutum sem hann átti kannski aðeins erfiðara með að sinna síðustu dagana. En ekki grunaði mann að hann ætti svona stutt eftir.

Minningarnar eru margar og skrýtið að maður hitti afa ekki aftur. Keyra með honum um þjóðvegina þegar hann var að vinna eða fara með honum norður eða til norðurs eins og það var stundum kallað til að eyða sumrinu á Akureyri hjá honum og ömmu. Hann var stríðinn og spurði um nunnurnar í Landakoti og þegar leið á táningsaldurinn þá byrjaði maður að þrasa við hann um pólitík fram og til baka. Hann var fljótur að aðlaga sig, t.a.m. þegar amma fótbrotnaði þá fór hann að færa sig uppá skafið í matargerðinni, sem þá þótti ekkert sérlega líklegt, tileinkaði sér tölvutækni til að hafa samband við fjölskyldu og vini og á áttræðisaldri sást hann þeysast um Stekkjargerðið á vespu. Hann var síteiknandi og hvort sem það var hvítur pappír eða dagblað þá teiknaði hann á það. Ekki aðeins var hann flinkur að teikna, nánast allt handverk var honum í blóð borið hvort sem það voru penslar eða útskurðarhnífar, þeir léku í höndunum á honum. Og sama blóð rennur í æðum pabba, það er ljóst hvaðan hann fékk sína hæfileika.

Við ævilok staldrar maður við og horfir yfir farinn veg. Afi var maður sem þótti vænt um fjölskylduna sína og setti hana ávallt í fyrsta sæti. Hann var sannkölluð alþýðuhetja sem vann alla ævi, byggði sér hús og sá vel fyrir sér og fjölskyldu sinni. Maður fann alltaf fyrir hlýju og öryggi hjá honum og hann var góð fyrirmynd. Við söknum afa okkar óskaplega mikið og við erum kannski ekki enn búin að átta okkur á því að hann sé farinn. En lífið heldur áfram og maður byggir sitt eigið líf á gildum sem maður hefur lært af sínum fyrirmyndum.

Ég var ekki hár í loftinu þegar Jón Haukur hóf störf hjá Vegagerðinni á Akureyri. Árið var 1954 og hann þá um tvítugt og ég 9 ára. Vegagerðin var þá til húsa við Hjalteyrargötu í tveimur gömlum herbröggum, þar var skrifstofa sem Karl heitinn Friðriksson réð ríkjum og þar var gamla vélaverkstæðið sem var svo dimmt að þar var ljós allt sumarið. Þá var nýbúið að byggja nýja verkstæðið sem gjörbreytti aðstöðunni þarna á eyrinni. Má segja að Jón Haukur hafi komið inn í nýja tíma í vegagerð á svæðinu en hann vann fyrstu árin sem vélamaður og bílstjóri við flutning á vélum og búnaði til vega og brúargerða. Vélaútgerð var þá stór þáttur í starfseminni enda öll verk unnin af vega- og brúarvinnuflokkum Vegagerðarinnar og flest tæki í eigu hennar. Það var því mikið verk að flytja til vélar og búnað og ekki heiglum hent í vonskuveðrum og ófærð, þegar flytja þurfti vélar á verkstæði sem bilað höfðu í snjómokstri.

Ég þekkti Jón ekki mikið á þeim tíma en man samt eftir þessum myndarlega manni sem hafði ótrúlega hæfni til að herma eftir mönnum og teiknaði skemmtilegar skopmyndir. Mér er minnisstætt eitt sinn þegar ég heimsótti föður minn á skrifstofuna, en þá kom Jón ásamt skemmtinefnd sem átti að sjá um árshátíð og átti Jón að herma eftir Karli Friðrikssyni sem hafði mjög sérstakan hlátur. Til vonar og vara átti að leyfa Karli að heyra skemmtiatriðið fyrirfram því hann var skapríkur maður. Þar kom að Jón hló í eftirhermunni og hló þá Karl líka og mátti ekki greina frá hvorum kom rétti hláturinn. Myndir eftir Jón voru sérstakar og hafði hann hæfileika að draga fram sérkenni þeirra sem hann teiknaði. Var ljóst að þar var listamaður á ferð sem síðan augljóslega hefur erfst til afkomenda.

Við kynntumst síðan vel árið 2000 þegar ég kom til starfa sem umdæmisstjóri fyrir Norðausturland. Hann var einn af þremur rekstrarstjórum sem þá voru undir minni stjórn og sá um þjónustu við vegi á Eyjafjarðarsvæðinu. Rekstrarstjórastarfið er erfitt starf og mæðir mikið á þeim mönnum. Jón hafði þann hæfileika að taka öllum með jafnaðargeði og aldrei heyrði ég hann æsa sig upp við menn þó oft hafi hann þurft að taka á móti erfiðum samtölum. Hann komst vel af við starfsmenn sína og var vinsæll meðal þeirra og hafði gott orð á sér hjá sveitarstjórnarmönnum og vegfarendum.

Jón Haukur starfaði hjá Vegagerðinni á Akureyri frá 1954, fyrst sem bílstjóri fram til ársins 1970 að undanskildum tveimur árum sem hann vann hjá Olíuverslun Íslands. Hann vann síðan á skrifstofunni eftir 1970 og var ljóst að faðir minn, Guðmundur Benediktsson sem var rekstrarstjóri á Eyjafjarðarsvæðinu, hugsaði sér hann sem eftirmann sinn og gekk það síðan eftir 1980. Hann starfaði síðan sem rekstrarstjóri fram til ársins 2002 er hann lét af störfum að eigin ósk eftir farsælt starf hjá Vegagerðinni í nær 50 ár.

Við vegagerðarmenn söknum góðs drengs og minnumst hans með þakklæti og söknuði.

Fyrir hönd Vegagerðarinnar vil ég færa fjölskyldu Jóns Hauks okkar innilegustu samúðarkveðjur.