Herdís Antoníusardóttir fæddist í Núpshjáleigu á Berufjarðarströnd 21. mars 1923. Hún lést á öldrunardeild Landspítalans 17. desember síðastliðinn. Herdís ólst upp í Núpshjáleigu á Berufjarðarströnd hjá foreldrum sínum Jóhönnu Vilhjálmsdóttur, f. 1892, d. 1973, og Antoníusi Jónssyni, f. 1890, d. 1956. Systkini Herdísar eru: Björg, f. 1917, d. 2005, Jón, f. 1918, d. 1998, Sigurður, f. 1919, d. 1999, Ingibjörg, f. 1921, d. 2008, Herborg, f. 1925, d. 2008, Kristveig, f. 1928, dó á barnsaldri og Vilhjálmur f. 1929.

Eiginmaður Herdísar var Sigsteinn Sigurbergsson frá Eyri við Fáskrúðsfjörð, f. 1922, d. 1986. Foreldrar hans voru Sigurbergur Oddsson, f. 1894, d. 1976 og Oddný Þorsteinsdóttir, f. 1893, d. 1983.

Börn þeirra eru: Jóhanna Antonía, f. 1945, fyrri eiginmaður Sigurður Helgason, d. 1968. Þeirra börn: 1)Sigsteinn, f. 1964, maki Halla Pálsdóttir, f. 1963, þeirra börn: Haraldur Bogi, f. 1985, maki Eygló Björnsdóttir, f. 1987, þeirra barn Alba Líf, f. 2009, Jóhanna Antonía, f. 1989, 2) Sigríður Sara, f. 1968, maki Guðmundur Björnsson, f. 1969, þeirra börn: Alexander, f. 1995, Anton, f. 1999 og Erla, f. 2001, síðari eiginmaður Jóhönnu, Kristinn I. Sigurðsson, d. 2008. Þeirra börn: 1) Herdís Elísabet, f. 1979, maki Sveinn Ingi Steinþórsson, f. 1979, þeirra börn: Ísabella Diljá, f. 2007 og Kristín Lilja, f. 2010, 2) Helena, f. 1982, maki Sverrir K. Karlsson, f. 1979, þeirra börn: Embla Karen, f. 2004 og Gerður Lind, f. 2007.

Sigurbergur f. 1948, maki Guðrún Hauksdóttir, f. 1952. Þeirra börn: 1) Herdís, f. 1971, fyrrverandi eiginmaður, Jörundur Á. Sveinsson, f. 1971, þeirra börn: Sigrún María, f. 1993, Snædís María og Sigurbergur Áki, f. 2004, 2) Heiða, f. 1976, maki Hafliði Halldórsson, f. 1972, þeirra börn: Halldór, f. 2001 og Guðrún Helga, f. 2003, 3) Sigsteinn, f. 1977, 4) Oddný, f. 1991.

Oddný, f. 1952, maki Líney R. Halldórsdóttir, f. 1961. Sjöfn, f. 1958, maki Finnur Pálsson, f. 1956, þeirra börn: 1)Hlín, f. 1982, maki Brynjar Gunnarsson, f. 1978, 2) Héðinn, f. 1988, maki Sóley Stefánsdóttir, f. 1986, 3) Rán, f. 1994.

Þröstur, f. 1965, fyrrverandi eiginkona, Ásgerður S. Bjarnadóttir, f. 1966, þeirra börn: 1) Telma, f. 1987,

2) Bylgja, f. 1990, 3) Hilmar, f. 1996. Núverandi maki Þrastar er Soffía Sturludóttir, f. 1969, hennar börn: 1) Daníel, f. 1994, 2) Sindri, f. 1997.

Herdís og Sigsteinn byrjuðu búskap í Vestmannaeyjum 1945 en bjuggu þó lengst af í Reykjavík, fyrstu árin á Lindargötu þá á Njálsgötu, síðan Langholtsvegi 158 og þá Njörvasundi 24. Herdís bjó síðast að Skúlagötu 20 eftir að Sigsteinn dó. Þau hjónin áttu sumarbústað við Hafravatn á sjötta og sjöunda áratugnum þar sem þau héldu heimili að sumarlagi.

Herdís gekk í Húsmæðraskólann á Hallormsstað. Eftir að hún stofnaði heimili var hún lengstum heimavinnandi húsmóðir en starfaði við fiskvinnslu af og til. Síðar vann hún við umönnunarstörf á Hrafnistu í Reykjavík í 23 ár.

Útför Herdísar fer fram í Grafarvogskirkju í dag, 28. desember 2010, klukkan 13.

Sú saga gengur að tengdafaðir minn, Sigsteinn Sigurbergsson frá Eyri við Fáskrúðsfjörð, hafi forðum gengið um fjallaskörð frá bernskuheimili sínu að Núpshjáleigu á Berufjarðarströnd. Þar fórnaði hann nokkru til, kól á fótum, var fótkaldur það sem hann átti eftir ólifað. Hann var að vitja um fjöruga stúlku, Herdísi, rétt af unglingsaldri sem seinna varð eiginkona hans. Þarna átti Dísa sín bernsku- og unglingsár, góð ár. Jörðin var lítil, með litlu tvílyftu timburhúsi og dálitlu fjárhúsi, smiðju, fjósi. Jörðin bar nokkrar kindur, oftast kú og hest. En það fylgdu sjávarnytjar, útræði á báti sem koma mátti að landi í lítilli vík; aflanum kastað á land en börnin báru hann þaðan.

Alltaf var nóg að borða og maturinn í minningunni sá besti sem framreiddur hefur verið á Íslandi, móðirin gerði fjölbreyttan mat úr fábreyttu hráefni. Allt atlæti var með besta móti, þanin nikka, söngur og önnur glaðværð, hversdags. Eins og flestir í þennan tíma tóku börnin þátt í heimilis-, bú- og sjóverkum, bjuggu að því síðar með verkviti á nær öllu sem upp kom. Þær systurnar í miðið (Dísa, Hebba og Imba) voru nánar, brölluðu margt saman, ekki allt til gagns, en margt til gleði. Að vetrum var farið um klammaða jörð á skautum, milli bæja eða bara til gamans. Á sumrin var oft gengið yfir í gullafjöruna og tíndir fallegir steinar og skeljar. Á bátnum var farið yfir fjörðinn á Djúpavog bæði til að erinda og til að skemmta sér á böllum. Ég heyrði líka um ballferðir upp á Hérað eða Egilsstaði. Ætli þau Dísa og Steini hafi ekki hist fyrst á slíkri samkomu.

Sem unglingur var Dísa í vist hjá frændfólki og um tíma hjá elstu systurinni, Björgu, að Dilksnesi í Hornafirði. Enn liggur falinn hringur efst á Lónsheiði sem Dísa tapaði á leiðinni þangað. Við í næstu ættliðum höfum leitað hans en ekki fundið. Dísa var veturtíma á Húsmæðraskólanum á Hallormsstað. 1945, árið sem frumburðurinn fæddist, bjuggu Dísa og Steini sér heimili í Vestmannaeyjum þar sem hann nam húsgagnabólstrun; voru þar nærri tvö ár. Síðan bjuggu þau í Reykjavík, fyrstu árin á Lindargötu en lengst í Njörvasundi 24. Mörg ár sjöunda áratugar bjuggu þau sumarlangt í bústað sínum við Hafravatn. Í huga Dísu var „heima“ þó alltaf Núpshjáleiga og Berufjarðarfjöllin. Auk heimilishalds þar sem allur matur og flest föt barnanna voru heimaunnin og tímabundin störf við fiskvinnslu, vann Herdís við umönnunarstörf á Hrafnistu í nær þrjá áratugi, tvö ár fram yfir sjötugt. Þar undi hún hag sínum vel, að vinna öðrum í haginn, oftast brosandi. Ég efa ekki að hún hafi strítt gamla fólkinu, eins og öðrum, en alltaf græskulaust.

Kannski voru aðaleinkenni Dísu keppniskap og kímnigáfa þó oft væri hún svona eins og kvíðin að tilefnislausu. Við engan hefur verið eins gaman að spila á spil, sérstaklega ef henni gekk illa, þá var ekki hætt fyrr en í lengstu lög. Lyndiseinkunn Dísu gekk áfram til barnanna, sem flest nýttu keppnisskapið til afreka í íþróttum. Ég á henni Dísu, sem gaf mér Sjöfn dóttur sína, margt upp að unna.

Finnur Pálsson.

Amma mín var fullkomin. Hún var ekta amma. Í huga mínum og hjarta geymi ég ótal minningar um allar góðu stundirnar sem við áttum saman.

Einhvern veginn er erfitt að lýsa ömmu Dísu í einu orði eða nokkrum setningum því hægt væri að skrifa heila bók. Hún var alltaf glöð, og með húmorinn í lagi!

Það voru ófá skiptin sem við sátum tvær saman með Dominos-pítsu og ískalda kók, það var oft hlegið þegar vinirnir hringdu og ég sagðist vera að fara til langömmu minnar að panta pítsu. Allir voru sko sammála því að ég ætti langflottustu ömmuna sem kynni sko gott að meta.

Takk fyrir allar góðu stundirnar og allt sem þú kenndir mér í lífinu. Megi ferðalagið sem framundan er verða þér gott og ég veit að það verður tekið vel á móti þér.

Hvíldu í friði og Guð blessi minningu þína elsku amma.

Þín

J. Antonía Sigsteinsdóttir.

Elsku amma, það er svo undarlegt að hugsa til þess að núna sértu farin og maður fái ekki að hitta þig aftur. Þú varst alltaf svo hlý og góð, með svo stórt ömmuhjarta. Samverustundirnar voru margar og það er margs að minnast en við höfum þær minningar fyrir okkur. Það var oft svo gaman hjá okkur þegar við fengum að gista hjá þér í Njörvasundinu, spila svarta pétur og fá svo að kúra undir ömmusæng. Þá fórstu með allar bænirnar með okkur, allar sem við kunnum og engri mátti gleyma. Alltaf var stutt í grínið hjá þér og oft mikið hlegið. Alltaf var hægt að segja þér allt milli himins og jarðar enda sagðir þú engum frá leyndarmálum. Stundum liðu margir dagar milli þess sem maður hitti þig, þú skammaðir mann aldrei en sagðir iðulega þegar þú kvaddir: „Komdu svo fljótt aftur.“

Nú kveð ég þig elsku amma mín.

Þó að kali heitur hver,

hylji dali jökull ber,

steinar tali og allt hvað er,

aldrei skal ég gleyma þér.

(Vatnsenda-Rósa)

Takk fyrir allt elsku amma Dísa. Það voru sannkölluð forréttindi að eiga svona góða ömmu.

Þú verður alltaf hjá mér í hjartanu.

Þín

Telma.

Elsku amma Dísa, það eru svo margar góðar minningar sem koma upp í hugann þegar ég lít til allra góðu stundanna sem við áttum saman. Minningar sem hlýja manni um hjartarætur. Það var alltaf svo gott að koma til þín. Nýbakaðar kleinur, partar og alls kyns kræsingar voru bornar á borð. Þú dekraðir alveg við mann. Þú hafðir gaman af því að segja manni alls konar sögur. Sögur frá því að þú varst ung, sögur af þér og Steina afa og sögur af mömmu og systkinum hennar. Þú varst mikill sögumaður og sagðir manni sögurnar af mikilli innlifun. Þú varst ætíð ung í anda og hafðir mikið gaman af því að hrekkja og stríða. Þá sérstaklega barnabörnunum. Þú sást alltaf spaugilegu hliðarnar á lífinu. Ein af góðu minningunum er þegar ég fór með þér í rútu austur á land þegar ég var yngri. Þú varst dugleg að benda mér á helstu hóla og hæðir og segja mér sögur í leiðinni. Man eftir þessari ferð eins og hún hafi verið í gær. Litli og stóri Dímon, allir fallegu firðirnir og sandarnir eru mér enn í fersku minni. Við heimsóttum systur þínar og nutum þess að vera úti í góða veðrinu saman. Þú ljómaðir öll þegar við keyrðum um hvern fjörðinn á fætur öðrum. „Sérðu, Beta Dís, hvað þetta er fallegt.“ Sem það var. Þvílík fegurð. Þú varst stolt að sýna mér æskuslóðirnar þínar. Ég er þakklát fyrir allar góðu minningarnar um þig, elsku amma mín.

Ég þakka þau ár sem ég átti

þá auðnu að hafa þig hér,

og það er svo margs að minnast

svo margt sem um hug minn fer,

þó þú sért horfinn úr heimi

ég hitti þig ekki um hríð,

þín minning er ljós sem lifir

og lýsir um ókomna tíð.

(Þórunn Sigurðardóttir.)

Hvíl í friði, elsku amma Dísa.

Herdís Elísabet Kristinsdóttir.

Elsku amma mín, nú er komið að kveðjustund, en þeim tíma hafði ég kviðið fyrir. Þú áttir svo stóran stað í hjarta okkar allra sem sást best á þessum fjórum síðastliðnu mánuðum sem þú dvaldir á sjúkrahúsinu. Þar var alltaf einhver hjá þér og kannski stundum of margir því við vildum helst öll vera hjá þér í einu.

Mínar fyrstu góðu minningar eru frá því þú bjóst í Njörvasundinu. Þar var alltaf svo gott að vera, mikið fjör en samt svo yfirvegað og notalegt andrúmsloft. Það að fá að kúra á milli ykkar afa var mjög vinsælt hjá okkur barnabörnunum og mesta furða að þið skylduð haldast í rúminu með okkur öll á milli ykkar. Mörgum stundum eyddi ég á verkstæði afa úti í bílskúr þar sem hann bólstraði alla stólana. Þar fékk ég að byggja skip og fleira úr spýtuafgöngum, síðan kom ég inn til þín og þar tók á móti manni ilmur frá heilum kleinu- og partafjöllunum og öðru bakkelsi.

Þú varst mjög dugleg, amma mín, og alltaf allt svo hreint og fínt hjá þér þrátt fyrir að þú værir með okkur öll á ýmsum aldri í kringum þig og þurfti sjálfsagt hver sína athygli, en þú varst montin af þessum flotta hópi þínum. Ég man þegar ég var hjá ykkur á sumrin þegar við bjuggum í sveitinni. Þá var ekki bandspotti eftir hjá þér því þú varst búin að hjálpa mér að prjóna og hekla úr öllum hnyklum sem þú áttir og var það fullur pappakassi af sokkum og vettlingum sem ég fór með mér í sveitina. Einnig seinna þegar ég var orðin eldri þegar ég kom með efni sem þurfti að verða kjóll eftir klukkutíma. Þú varst svo þolinmóð og við redduðum kjólnum saman á tilsettum tíma.

Það var svo oft gaman hjá okkur, amma, og margar góðar stundir að minnast eins og þegar ég var að læra hárgreiðsluna og það tók mig fyrst allan daginn að setja í þig rúllurnar. Oft vorum við búnar að hlæja að því seinna þegar ég var að greiða þér á stofunni minni og þú varst orðin flottari en allar drottningar heimsins. Það var oft voðalega gott þegar þú hringdir í mig í vinnuna og sagt var hinum megin á línunni: Sigga mín, það er kjötsúpa í pottinum. Þá var ég ekki lengi til þín. Seinna var það svo ég sem kom með súpuna að þínum hætti til þín. Þá varst þú jafn glöð og ég var áður.

Þú varst mikill prakkari og grínari í þér og alltaf með nokkra brandara uppi í erminni og þér fannst gaman að fá einn nýjan. Já, það var stutt í húmorinn og meira að segja þegar þú varst á sjúkrahúsinu komstu með einn og einn sem fékk mann til að brosa enda sögðu börnin mín alltaf: Amma er svo fyndin og skemmtileg, og mikið elskuðu þau þig.

Þegar ég hugsa til þín, elsku amma mín, þá líður mér vel. Þú varst svo falleg og þegar ég horfði á þig í dag var svo mikill friður yfir þér og jafnvel pínu bros. Þú varst engri lík og mun ég sakna þín sárt en ég veit að afi hefur tekið á móti þér og þá líður mér vel því hann var eins og þú, gullmolinn minn. Takk fyrir allt, elsku amma mín.

Þín

Sigríður Sara.

Í dag kveðjum við elsku ömmu okkar sem var án efa besta amma í heimi. Þegar við lítum til baka rifjast upp svo margar hlýjar, góðar og skemmtilegar minningar. Fallega heimilið í Njörvasundi, sem var alltaf opið, og elskulegi afi Sigsteinn sem kvaddi okkur alltof snemma. Sögustundirnar, spilakvöldin, göngutúrarnir í Elliðarárdalnum, ilmandi kleinur, sultur úr garðinum og svona gætum við lengi haldið áfram.

Amma Dísa var mikill húmoristi og það var alltaf stutt í hláturinn og fallega brosið. Þegar hún flutti frá Njörvasundi á Skúlagötuna tóku við aðrir tímar sem voru alls ekki síðri. Fallegt og hlýlegt heimili, sem líka var alltaf opið öllum þeim sem vildu koma í kaffi og spjall. Að vísu var einn tími dags sem ekki var æskilegt að trufla, það var þegar Leiðarljós var í sjónvarpinu. Þá var síminn tekinn úr sambandi.

Elsku amma Dísa, við kveðjum þig með sorg í hjarta en gleðjumst jafnframt yfir endurfundum ykkar afa. Þegar okkar tími kemur erum við ekki í vafa um að þú takir brosandi á móti okkur með einni rjúkandi heitri með skinku og ananas.

Þín barnabörn,

Herdís, Heiða, Sigsteinn, Oddný og barnabarnabörn.

Í fáum orðum vil ég kveðja eina yndislegustu manneskju sem ég hef kynnst. Ég hitti Dísu fyrst fyrir 27 árum þegar við maðurinn minn vorum að byrja saman. Hann fór þá með mig að hitta Dísu ömmu og Steina afa í Njörvasundi og fann ég strax að þau skiptu hann svo miklu máli. Þegar ég fór að kynnast þeim fann ég hvað þau voru einstakar manneskjur.

Dísa missti Steina sinn árið 1986 aðeins 64 ára gamlan og var það henni mikill missir. Dísa vann lengi á Hrafnistu og var elskuð og dáð af vistmönnum sem og samstarfsfólki. Frænka mín sem vann þar með Dísu sagði mér að þær sem áttu að vera á vakt með Dísu hefðu verið svo ánægðar af því að þær vissu að þá yrði vaktin svo skemmtileg. Já hún Dísa amma var í eðli sínu alveg einstakur húmoristi og var alveg frábært að hlusta á hana þylja upp brandara og skemmtisögur. Já og búðarferðirnar með henni gátu á orskotsstundu snúist upp í algjöran skrípaleik, en þá var amma búin að upphugsa einhvern hrekk (góðlátlegan) og kom þá stríðnisglampi í augun og það tísti í henni. Þá vissi maður að nú væri eitthvað í bígerð hjá henni. Já engin lognmolla þar sem Dísa amma var, alltaf fjör og skemmtilegheit.

Minningarnar um Dísu ömmu eru svo skemmtilegar að ég brosi á meðan ég rifja upp allar frábæru stundirnar með henni. Við erum öll svo miklu ríkari sem fengum að vera hér samferða henni.

Hjartans þakkir fyrir allt elsku yndislega Dísa amma. Steini þakkar þér líka allt sem þú varst honum og gerðir fyrir hann.

Guð blessi þig.

Þín

Halla.

Elsku Dísa mín, nú kveð ég þig með söknuði. Ég vil þakka þér fyrir allar góðu samverustundirnar gegnum árin. Frá því ég kynntist þér fyrst hefur alltaf verið svo gott að koma til þín og leita til þín.

Þú varst alltaf til staðar fyrir okkur og alltaf tilbúin til að hjálpa. Þú sýndir okkur alltaf svo mikla væntumþykju. Þín verður sárt saknað.

Ásgerður.