Björn Jóhannesson

Nú er þessu lokið hjá þér elsku pabbi minn. Mér eru efst í huga stundir okkar saman með hestunum. Snarfaxi, Smyrill, Neisti og Svaði koma strax upp í hugann, hvílíkir gæðingar. Þú varst sá fljótasti að járna, ekkert hangs þar og gerðir það vel. Þú varst líka einn sá besti að „leggja“ og átti Smyrill Íslandsmetið í 150 m skeiði á tímabili. Útreiðar á Reykjadalsá á ís voru einstaklega skemmtilegar. Smalamennska þar sem hestarnir sáu um það sjálfir svo að segja, maður var bara farþegi, og ef maður datt af baki þá snarstoppuðu hestarnir og biðu eftir að maður kæmist aftur á bak, en fyrst varð að finna nógu stóra þúfu til að ná upp í ístaðið. Færa hesta á milli hólfa, marka folöldin, ná í hestana, moka undan þeim, vatna, gefa ormalyf, allt ógleymanlegar stundir. Endalausir útreiðartúrar í náttúrunni, hleypa á skeið, alltaf svolítil keppni. Útreiðar í rigningu voru sérstaklega skemmtilegar, hestarnir voru svo kátir og lyktin æðisleg.

Þú seldir ófáa gæðingana til Þýskalands og ég man alltaf eftir Walter Feldmann gamla sem kom reglulega að Laugavöllum og keypti alltaf hross í hvert skipti, alltaf spenningur í kringum það. Hestar voru líf þitt og yndi og er ég mjög ánægð með að hafa átt þátt í því lífi pabbi minn með þér. Ég veit að nú ríður þú út með vinum þínum og ert alsæll – ég bið að heilsa Snarfaxa.

Einn af góðvinum mínum í Borgarfirði, Björn Jóhannesson á Laugavöllum í Reykholtsdal, er horfinn frá okkur í síðustu ferð sína.

Hann var einn af þeim mörgu góðu starfsmönum sem unnu við Kleppjárnsreykjaskóla á árunum 1973 til 1988, annaðist hann akstur skólabarnanna. Auk þess hafði hann áður unnið við skólann bæði við holræsagerð og íþróttavöllinn. Í öllum verkum sínum var hann mjög samviskusamur, ósérhlífinn og sérstaklega verkhygginn. Öllum þessum atriðum fylgdi síðan vandvirkni og ráðhollusta við verkkaupendur

Mannkostir hans komu enn betur fram í framkomu hans við skólabörnin. Þeim féllu þessir flutningar misvel í geð. Sumum þótti þetta þægileg tilbreytni, en öðrum var þetta óþægilegur þáttur skólastarfsins. Björn sinnti flutningi þeirra af mikilli nærgætni, aðgæslu og tillitssemi. Tilfinning góðs föður gagnvart börnum kom berlega í ljós hjá Birni.

Það var alltaf notalegt að líta inn til þeirra Guðrúnar og Björns. Hafi þau bestu þökk fyrir gistingu í margar nætur og góðan beina. Saknaðarkveðja fylgir Birni í lokaáfangann. Blessuð sé minning hans.

Innileg samúð til fjölskyldu hans.

Ég kynntist Bjössa fyrst árið 1959 þegar ég kom til sumardvalar hjá bróður hans Sturlu á Sturlu-Reykjum. Í fyrstu sniðgekk ég Bjössa því í hvert skipti sem ég átti við hann orðastað leiðrétti hann ambögur í máli mínu og ekki bætti úr skák þegar stríðnin gerði vart við sig. Fljótlega eftir að ég áttaði mig á að málvendnin var skóli og stríðnin aðeins sársaukalaus glettni tók ég Bjössa í sátt og eftir það þróaðist með okkur vinátta. Vinátta sem byggðist á gagnkvæmri virðingu og frelsi beggja til að vera þeir sjálfir. Við Bjössi náðum mestum samhljómi í ferðum fram á Arnarvatnsheiði. Best var þegar frambyggði rússajeppinn var farkosturinn og Siggi í Stafholtsey var með í för.

Bjössi var hestamaður af guðs náð og vann til margra verðlauna á hestum sínum. Hann átti ávallt úrvals reiðhesta og ber gæðingurinn Svaði þar af. Samspil þeirra var einstakt, sérlega hvað skapgerð varðaði, en þar mættust tvö stórveldi. Ég held að það sé ekki ofsögum sagt að Bjössa hafi liðið best á hestbaki í góðra vina hópi og stundaði hann hestamennsku meðan heilsan leyfði. Bjössi og Guðrún brugðu búi á Laugavöllum fyrir rúmum tveimur áratugum og fluttu á Akranes. Þótt þangað væri komið varð hluti af Bjössa eftir í Reykholtsdalnum enda taugarnar sterkar til æskustöðvanna. Hann skrapp oft heim í dalinn sinn til að vitja vina og ættingja. Á þessari stundu er mér ljósara en áður hvað vináttan er dýrmæt og gott er að eiga bara góðar minningar.

Aðstandendum votta ég mína dýpstu samúð. Minningin lifi.

Mig langar í fáeinum orðum að minnst Björns Jóhannessonar, oftast kennds við Laugavelli í Reykholtsdal. Kynni okkar hófust þegar hann gerðist vaktstjóri hjá Olíuverslun Íslands hf. á Akranesi í júlí 1988 og hafði starfsstöð hjá Olís-Nesti við Esjubraut. Björn starfaði hjá Olís í rúm 10 ár.

Það leyndist engum að Björn var mikill Borgfirðingur og áhugamaður um sveitastörf, og þá sérstaklega um hesta, en segja má að hestar og hestamennska hafi verið hans ær og kýr. Þótt fjölskyldan væri alltaf í fyrsta sæti hjá honum var hestamennskan þar aldrei langt á eftir, þetta fór ekki fram hjá okkur samstarfsmönnum Björns.

Olís og starfsmenn þess á Akranesi voru mjög heppin að hafa Björn sem vinnufélaga. Hann var ábyrgur stjórnandi og starfsmaður með skemmtilegan húmor, frásagnar- og sögumaður góður og skemmtilegur félagi sem var annt um samstarfsmenn sína og viðskiptamenn félagsins.

Ég vil fyrir mína hönd og Siggu konu minnar, Olís og starfsmanna þess á Akranesi þakka Birni samferðina um leið og við vottum eftirlifandi aðstandendum okkar dýpstu samúð.