Sverrir Ólafsson

Tilfinningar síðustu daga verða vart tjáðar í orðum, þó svo ég ætli að reyna það, heldur tárum. Tilhugsunin um að ég hafi misst sterka, trausta og ljúfa pabba minn virkar enn frekar óraunveruleg og fjarstæðukennd. Þessi hrausti maður sem aldrei kenndi sér neins meins hefur nú kvatt okkur eftir erfiða þrautagöngu sem hann þurfti að ganga í gegnum á lokakaflanum í sínu lífi. Eftir standa minningarnar sem við fjölskyldan eigum sem betur fer nóg af og munu ylja okkur um ókomin ár.

Pabbi var mikill fjölskyldumaður og eyddi mestum tíma með okkur, hvort sem var í rólegheitum heima fyrir, í útilegu eða í hestum með mömmu eða í golfi eða horfa á fótbolta með okkur strákunum. Hvert sem við bræðurnir fórum þá fylgdi hann á eftir og studdi okkur í öllu því sem við tókum okkur fyrir hendur, í íþróttum og lífinu sjálfu. Þó svo að tárin hafi verið við völd frá því að það var orðið ljóst í hvað stefndi þá eru það allar góðu minningarnar sem munu breyta tárum yfir í bros. Ég kveð nú pabba minn í hinsta sinn og þakka fyrir að hann er nú loks orðinn þrautalaus. Minning um góðan mann lifir.

Það er skrýtið að hugsa til þess að pabbi skuli vera dáinn. Hann sem alltaf var til staðar þegar á þurfti að halda og aldrei langt undan þegar allt lék í lyndi. Við áttum margar yndislegar stundir í gegnum tíðina. Hvort sem var á golfvellinum, útilegum eða bara heima við þar sem pabba leið alltaf best. Pabbi hafði alla tíð mikinn áhuga á íþróttum og stundaði fótbolta á sínum yngri árum ásamt hestamennsku og golfi til fjölda ára. Hann fylgdi okkur bræðrum í flestar ef ekki allar keppnisferðir hvort sem var í fótbolta, handbolta eða golfi á okkar yngri árum og aldrei þrýsti hann á okkur að velja eina íþrótt umfram aðra.

Pabbi vildi ekki troða sínum skoðunum upp á aðra, t.d. var það ekki fyrr en við Óli vorum orðnir harðir United-stuðningsmenn sem við komumst að því að hann væri Arsenal-maður.

Pabbi lét aldrei mikið á sér bera og mont var ekki til í orðaforða hans. Hann kunni best við sig heima við með mömmu og í faðmi fjölskyldunnar.

Mamma og pabbi voru ákaflega samrýnd og voru flestum stundum saman fyrir utan vinnu. Betri konu hefði pabbi ekki getað átt því hún stóð eins og klettur hjá honum í gegnum árin og svo nú síðast í gegnum mjög erfið veikindi hans.

Ég mun alltaf muna hvað pabbi var mikill afi. Þegar hann hélt á strákunum mínum litlum og labbaði með þá hvert sem þeir vildu og hló alveg út í eitt að þessum krílum sem gáfu honum svo mikið. Enda litum við Óli oft hvor á annan þegar þeir vöfðu afa um fingur sér og hugsuðum báðir: Þetta hefðum við aldrei fengið pabba til að gera þegar við vorum litlir.

Ég er þakklátur fyrir þann tíma sem ég fékk með pabba, tæplega 32 ár er meira en margir fá með foreldrum sínum og ekki lít ég til baka og hugsa: ég vildi að við hefðum verið meira saman, því við vorum alltaf mikið saman. Leiðinlegra finnst mér að synir mínir fengu ekki lengri tíma með afa sínum því hann var í sérstöku uppáhaldi þeirra.

Það er með miklum söknuði sem ég kveð hann pabba í hinsta sinn. Jafnframt veit ég að honum líður mun betur en honum leið í veikindum sínum. Minning um góðan mann, föður og afa mun lifa með okkur um ókomin ár.

„Þegar þú ert sorgmæddur skoðaðu þá hug þinn og þú munt sjá að þú grætur vegna þess sem var gleði þín.“ (Khalil Gibran)

Heiðarlegur, traustur, tryggur, dulur, tilfinningaríkur, góður maður. Allt lýsingarorð sem lýsa Sverri bróður vel. Minningarnar um kæran bróður eru góðar. Hann var einu og hálfu ári yngri en ég og fyrstu æviárin leiddi ég hann helst hvert fótmál.

Við bjuggum á árbakkanum þar til ég var að verða fimm ára og ég tók pössunarhlutverkið alvarlega. Þegar við stálpuðumst vorum við til staðar hvort fyrir annað. Hann t.d. hjálpaði okkur Steina að mála áður en við fluttum á Engjaveginn og gerðist félagi í Foreldrafélagi þroskaheftra er við eignuðumst fatlaðan son.

Þegar skóla lauk á vorin var árvisst að Sverrir fór til Gísla rakara og fékk sína burstaklippingu, hélt síðan í sveitina í Sviðugörðum til Siggu móðursystur okkar og Guðmundar manns hennar. Hann var í mörg sumur hjá þeim hjónum, fyrst sem kúarektor og hænsnahirðir, seinna vélamaður og dráttarvélin var í uppáhaldi. Eftir fermingu fór Sverrir að vinna í mjólkurbúinu á sumrin og í fullri vinnu eftir gagnfræðaprófið. Hann fór á samning hjá búinu og nam mjólkurfræði við skólann í Óðinsvéum, þar sem hann lauk námi 1975. Má segja að alla sína ævi hafi hann unnið hjá MBF og núna síðast MS. Hann tók sér þó ársfrí frá þeim störfum haustið 1969 og fór til dvalar í Minneapolis ásamt Hauki frænda okkar frá Gaulverjabæ. Laufey móðursystir okkar sá þar um piltana, veitti þeim vinnu í veitingahúsi sem hún stýrði, kynnti þá fyrir vinum sínum og fallegum stöðum. Margt var brallað og þeir félagar keyptu sér Oldsmobile, amerískan kagga með krómi slegið stél, og nýttu frítímann til að ferðast. Fóru þeir m.a. í mikla reisu til Yellow Stone Park og Kanada með Trausta frænda sem kom í heimsókn til að skoða dásemdir Ameríku.

Sverrir hafði alltaf gaman af hestum. Fyrsta hestinn fékk hann í fermingargjöf og fékk sá nafnið Glæsir. Pabbi, mamma og Ólöf systir voru með honum í hestamennskunni á þessu fyrra skeiði hennar. Seinna skeiðið var svo með Guðveigu og sonunum. Knattspyrna, hestamennska, golf og góðir bílar voru helstu áhugamál hans. Hann náði þeim árangri að komast í unglingalandsliðið í knattspyrnu ásamt félaga sínum Gylfa Þ. Gíslasyni fyrstir Selfyssinga. Hann fékk líka margar viðurkenningar í golfinu sem ég kann ekki að nefna.

Hinn 13. ágúst 1978 kvæntist Sverrir konunni sinni Guðveigu Bergsdóttur. Það er óhætt að segja að það var hans mesta gæfa. Hún hefur fylgt honum gegnum súrt og sætt. Þau eignuðust tvo yndislega syni, Berg og Ólaf Magna. Aðdáunarvert er hversu þétt hún og strákarnir stóðu með honum í veikindunum, enda einstaklega samheldin fjölskylda.

Ég sendi innilegar samúðarkveðjur til móður okkar, til Guðveigar, Bergs, Hrefnu og Óla Magna. Að ógleymdum afalingunum þeim Sverri Óla og Garðari Frey.

Hittumst fyrir hinum megin kæri bró.

Hann Sverrir er dáinn. Þannig hljóðuðu orð sonar míns þegar hann hringdi til að segja mér að Sverrir hefði andast kvöldið áður. Við þau tíðindi setti mig hljóðan þótt ég vissi að Sverrir hafði barist hetjulegri baráttu við illvígan sjúkdóm undanfarið. Það leit á tímabili út fyrir að Sverrir hefði betur en hann varð að játa sig sigraðan að lokum.

Við fyrstu kynni okkar vorum við báðir unglingar, ég átján ára og Sverrir sautján, en eins og segir í vinsælum dægurlagatexta „síðan eru liðin mörg ár“. Þegar sambúð okkar Sirrýjar systur hans hófst varð okkur strax vel til vina og þótt hin síðari ár hafi fundir okkar verið stopulir hefur aldrei borið skugga þar á, enda Sverrir einstakur maður.

Þegar litið er til baka er svo ótal margt sem kemur upp í hugann. Fyrsta ferðalagið og útilegan á Jeepsternum þar sem fall reyndist fararheill og síðan komu ótal önnur ferðalög í kjölfarið. Allir útreiðartúrarnir og samveran í kringum hestamennskuna, heyskapur, gegningar, járningar o.fl. Húsbyggingar og viðhaldsvinna sem því tilheyrði þar sem Sverrir var alltaf tilbúinn að taka til hendinni á Engjaveginum sem við reyndum svo að endurgjalda síðar á Fossheiðinni og í Lágenginu. Bílastúss alls konar, kaup og sala ásamt viðhaldi var hluti af því sem við brölluðum saman. Síðast en ekki síst störfuðum við saman hjá MBF í nokkur ár.

Á fyrstu hjúskaparárum okkar Sirrýjar skorti ýmislegt sem þykir sjálfsagður hlutur í dag og enginn var bíllinn á heimilinu. Það kom ekki að sök því Sverrir var alltaf tilbúinn að keyra okkur eða lána okkur bílinn sinn eða annað sem hann réð yfir en okkur skorti. Óeigingjarnari mann var vart að finna sem var alltaf boðinn og búinn að hjálpa til með það sem hann gat veitt, sem ekki var svo lítið.

Það er komið að kveðjustund. Þótt ég hafi reynt að rifja upp brot úr fortíðinni þá er svo margt ótalið en minningin lifir um góðan dreng.

Ég flyt nánustu aðstandendum hans mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Sverrir frændi var góður og traustur maður. Hann hafði þægilega nærveru, og það var alltaf stutt í hláturinn sem oftar en ekki hreif nærstadda með sér. Við munum eftir honum frá því við vorum lítil, þegar Sverrir bjó á Kirkjuveginum ásamt ömmu og afa. Þá var Sverrir nýkominn frá Ameríku, og átti skemmtilega tónlist á stórum 8 rása kassettum sem við fengum að hlusta á hjá honum. Má þar nefna t.d. Simon and Garfunkel, og tengjum við þessa minningu við Sverri þegar við heyrum Bridge over Troubled Water og fleiri góð lög sem voru á þessari kassettu.

Við systkinin eigum einnig góðar minningar úr hesthúsinu, þar sem löngum tíðum sá Óli um vatnið, Sverrir um moksturinn og afi eða amma um að gefa heyið, á meðan yngsta kynslóðin fékk að hjálpa til við að kemba. Gaman var að fara í útreiðartúra með Sverri og ömmu og afa, og ekki síst að ríða upp á Murneyrar, eftir einni skemmtilegustu reiðleið landsins upp bakka Þjórsár. Þá fannst Sverri gaman að láta gæðinginn Létti frá Sviðugörðum spretta úr spori. Við fengum síðar að njóta þessa stórkostlega hests í nokkur ár eftir að Sverrir dró sig um tíma í hlé frá hestamennskunni á 9. áratugnum og sneri sér að golfinu.

Þegar við urðum eldri varð fastur siður hjá okkur systkinunum að fara í heimsókn eftir hádegi á aðfangadag til þeirra í Lágengið og síðar Grenigrundina. Þar sátum við og spjölluðum um heima og geima yfir malti og appelsíni. Þótti okkur mjög vænt um að eiga þessa notalegu stund saman á aðfangadag og oft var haft á orði að það gætu hreinlega ekki komið jól án þess að við kíktum inn hjá þeim.

Síðustu árin hafa fjölskyldur okkar átt afskaplega ánægjulegar samverustundir í útilegu einu sinni á sumri. Höfum við þá tjaldað í 1-2 nætur á einhverjum góðum stað, leikið okkur og haft það notalegt saman.

Í dag kveðjum við Sverri móðurbróður okkar sem er látinn langt fyrir aldur fram eftir baráttu við erfið veikindi. Við sendum innilegar samúðarkveðjur til Guðveigar, Bergs, Óla Magna, Hrefnu, Sverris Óla, Garðars Freys og ömmu Kristínar, með línum úr textanum sem Ómar Ragnarsson samdi við lagið sem við minntumst á hér að ofan: