Carl A. Bergmann

Góður vinur er fallinn frá, Framarinn Carl Bergmann. Mér er óhætt að segja að allir sem fylgdust með fótbolta hér á árum áður, þekktu til Kalla Bergmanns. Fjölmargir í öðrum félögum þekktu hann, en allir í Fram. Hann var ekki eingöngu góður liðsmaður í meistaraflokki félagsins, hann var einnig góður félagsmálamaður, sat um árabil í aðalstjórn Fram og og lét gott af sér leiða við uppbyggingu félagsins. Hann hlaut allar viðurkenningar sem veittar eru, fyrir störf sín, silfur- og gullmerki og silfurkrossinn sem er æðsta heiðursmerki félagsins.

Ég minnist gömlu góðu daganna þegar leikið var á mölinni á Melavellinum og æft á Framvellinum við Sjómannaskólann. Það var fyrst þegar Fram fékk aðstöðuna í Safamýrinni sem við fengum grasvöll. Þá voru flestir frumherjarnir smátt og smátt að hætta æfingum og keppni vegna aldurs, en ekki Kalli, þótt hann væri nokkuð eldri en við hinir. Hann var léttari, sprækari og átti létt með að leika boltanum. Þegar við hættum að taka þátt í opinberum mótum tóku fyrirtækjamótin við. Það var erfitt að hætta alveg.

Það var árið 1958 að við nokkrir Framarar fengum leikfimisalinn í Austurbæjarskólanum til leigu einu sinni í viku fyrir skalltennis og innanhússfótbolta. Þarna mættum við einu sinni í viku í 30 ár eða allt til 1988. Kalli Bergmann var með allan tímann.

Úrsmíðastofan hjá Kalla var miðstöð áhugamanna um knattspyrnu, fyrst á Njálsgötunni, svo á Skólavörðustígnum og eins þegar hann flutti á Laugaveginn. Á þessa staði komu gamlir félagar að ræða málin, Valsarar, KR-ingar Víkingar, Þróttarar og að sjálfsögðu Framarar. Það sýndi hvað Kalli var vel metinn, góður og tryggur félagi. Kalli var einnig góður bridge-spilari. Í mörg ár spiluðum við saman einu sinni í viku. Aldrei var hann stóryrtur en honum var ekki sama ef spil tapaðist af fljótfærni eða klaufaskap. Þegar einn félaganna varð fimmtugur fórum við spilafélagarnir með konurnar til Sikileyjar. Þar gripum við í spil og fengum slík spil á hendur að undrum sætti. Oft er við hittumst hafði Kalli orð á þessu og að gaman væri að hittast aftur, slá í slag og sjá hvernig tækist til. Það var eiginlega alveg að koma að þessu, en verður því miður ekki. En kannski verður hann búinn að gefa þegar við hittumst næst.

Það var gaman að minnast góðra stunda með Kalla, græskulaus kátínan og gleðin hjá honum þegar slíkar stundir gáfust. Það verður daufara yfir Laugaveginum en áður, en minningarnar eru bæði margar og góðar sem þessi góði, tryggi Framari skilur eftir sig og við minnumst þeirra á komandi tímum.

Kalli var einstakur vinur, ljúfur félagi og góður drengur. Við félagarnir úr Austurbæjarskólanum, spilafélagarnir og aðrir Framarar þökkum Carli Bergmann samfylgdina, vinskapinn og tryggðina í gegnum öll ár. Fyrir hönd Knattspyrnufélagsins Fram var ég beðinn um að koma á framfæri þakklæti fyrir félagslega þátttöku og framlag til félagsins alla ævi hans. Við Framarar vottum Guðrúnu og börnum þeirra ásamt öllum ættingjum, okkar innilegustu samúð við fráfall Kalla.

Það fækkar óðum eldra fólkinu í Bergmannsfjölskyldunni, foreldrar mínir létust seint á síðasta ári og nú er Kalli föðurbróðir minn fallinn í valinn. Eftir lifir Sigrún frænka á Akureyri en Bíbí systir þeirra lést fyrir mörgum árum úti í New York þar sem hún bjó.

Ljúfar bernskuminningar koma upp í hugann þegar hugsað er til fjölskylduhússins að Ljósvallagötu 24 á eftirstríðsárunum. Þá bjuggu þar fjórar kynslóðir samheldinnar fjölskyldu og flestir hinna fullorðnu unnu utan heimilis nema mamma og föðuramma mín sem gættu bús og barna. Meira að segja Jónína langamma vann í Sænska frystihúsinu við Kalkofnsveg fram á níræðisaldur og þurfti að beita hana hörðu til að fá hana til að hætta. Ef unga fólkið brá sér í bíó eða ball passaði hún okkur systkinabörnin og enn man ég mjúka rúmið hennar langömmu með öllum sínum undirsængum og koddum, en upp í það skriðum við börnin fimm þegar við vorum háttuð og hún sagði okkur sögur og kenndi okkur bænir. Ef okkur langaði að handfjatla þá fáu hluti sem langamma átti sagði hún að við mættum ekki „fordjerva“ þeim. En hátindur kvöldsins var þegar hún fór inn í klæðaskáp og sótti handa okkur matarkex og smjör, sem hún brá ofan á kexið með matskeiðarskafti. Það voru okkar nammidagar.

Þegar ég fer að muna fyrst eftir mér var Kalli rúmlega tvítugur, útlærður úrsmiður og búinn að opna verkstæði og verslun á Njálsgötunni. Það fyrirtæki rak hann í yfir 60 ár, nú síðast á Laugaveginum. Hann lék knattspyrnu í meistaraflokki Fram og fór í keppnisferðir til Danmerkur og Þýskalands með félaginu á þeim árum. Það var ekki ónýtt fyrir okkur krakkana á þessum hafta- og skömmtunarárum að eiga gjafmildan frænda, sem sigldi öðru hvoru til útlanda og færði okkur alltaf eitthvað fallegt sem ófáanlegt var á Íslandi. Hann var alla tíð mikill barnakall og hændust þau að honum. Hann naut þess að gantast við börnin í fjölskyldunni og sprella. Kalli var söngvinn og hafði fallega söngrödd eins og systkini hans. Á Ljósvallagötunni voru mikið sungnir danskir, þýskir og amerískir slagarar auk revíusöngvana íslensku. Og þegar föðursystur mínar og mamma voru í húsverkunum dilluðu þær sér undir tónlist Nat King Cole.

Fljótlega eftir að við hjónin hófum búskap fluttum við á Ljósvallagötuna, en þá höfðu þau Kalli og Gunna búið þar um nokkurra ára skeið og eldri börn þeirra fædd. Þá endurnýjaðist frændsemi og vinátta okkar hjóna við þau Gunnu og Kalla sem síðan hefur staðið og aldrei borið skugga á. Á þessum árum var líka mikill samgangur á milli foreldra minna og þeirra hjóna, og minnast yngri systkini mín með mikilli gleði ferðalaga bæði að sumri og vetri, einkanlega ferðanna vestur í Hnífsdal á heimaslóðir Gunnu.

Að leiðarlokum þökkum við Kalla alla þá gleði og góðmennsku sem hann veitti okkur og börnum okkar í lífinu og ég veit að ég tala fyrir hönd okkar frændsystkina allra í Reykjavík, Akureyri og Bandaríkjunum þegar ég þakka það allt og bið honum blessunar Guðs.

Gunnu, börnum Kalla og fjölskyldum þeirra vottum við okkar dýpstu samúð.

Hann kom jafnan til okkar í Skipholtið um níuleytið með fasi ungs manns með úrapoka í hendinni og sagðist þurfa eitthvert varastykki! Faðir minn, Ingimar Guðmundsson, samferðamaður Kalla sem lærði með honum úrsmíði hjá Magnúsi Benjamínssyni, hljóp jafnan til og athugaði með varastykkið meðan ég bjó til kaffi. Við ræddum um enska boltann, þar sem við deildum sameiginlegum áhuga. Kalli var vel að sér þar, því hann var keppnismaður með Fram á sínum yngri árum.

Hann var ekki mikið að flíka eigin hæfileikum en ég hafði heyrt af því að Kalli hefði verið leikinn með boltann og snöggur. Kalli var góður fagmaður og rak fyrirtæki sitt vel. Hann hafði næmt auga fyrir því hvað skyldi kaupa inn.

Hann var greiðvikinn og oft gerði hann ýmis viðvik fyrir viðskiptavini sína sem hann tók ekkert fyrir. Ég sagði stundum við hann að hann ætti að taka eitthvað fyrir þetta sem hann var að gera og þá kímdi hann og sagði: „Hann kemur aftur.“ Kalli hefur líklega vanist því að eiga traustan viðskiptahóp sem kom aftur og aftur til að versla við hann og líklega gekk það í nokkra ættliði.

Hann naut þess að eiga góða að og þá ekki síst dæturnar, sem oft hjálpuðu til um jól og þegar á reyndi. Þegar umræðu um fótbolta lauk og varahlutir fengnir í vasann var Kalli þotinn og þá jafnan í kaffi til strákanna í Bankastræti 12.

Ég mun sakna þess að sjá út um gluggann Toyotuna hans Kalla leggja í stæðið fyrir utan gluggann og finna orkusviðið og jákvæðnina sem fylgdu honum.

Ég votta Guðrúnu og öðrum aðstandendum samúð mína.