Höskuldur Þráinsson sendi kveðju í Vísnahornið fyrir helgi, þar sem við sögu kemur þjóðaratkvæðagreiðsla og nýr bragarháttur:
„Af því að ég veit að þú hefur áhuga á bragarháttum var ég að velta því fyrir mér hvort þú kannaðist við svonefndan „valhátt“. Hann er þannig að sá sem les eða lærir vísuna má velja á milli tveggja orða í flestum línum, en þó því aðeins að það fari ekki í bága við venjulegar reglur um rím og stuðla. Hér er dæmi þar sem þau orð, sem velja mætti á milli, eru aðskilin með skástriki:
Konan/Karlinn brunar kjörstað á,
klukkan heyrist níu/tíu slá.
Þar má klefa og kassa sjá,
kjörseðil og blýant/penna fá.
Titrar ákaft henni/honum hjá
höndin rauð og græn og blá.
Hér vill konan/karlinn hug sinn tjá
og heldur best að segja nei/já.“
Skírnir Garðarsson hafði spurnir af því að nemandanum Mark Grey hefði verið vísað úr skóla í Bretlandi vegna „snyrtimennsku“, en drengurinn skartar myndarlegri mottu. Honum varð að orði:
Markús greyið mottu fína,
má ei bera.
Yfir- bretar- öllu gína,
augljóslega.
Eitt sinn orti Hólmfríður Bjartmarsdóttir um ellina:
Allir vita hvað ellin er þung
og aldurinn hroðaleg brekka.
Ég lofa að vera alltaf ung
yrkja reykja og drekka.
Pétur Blöndal pebl@mbl.is