Hafdís Jónsteinsdóttir

Látin er kær vinkona Hafdís Jónsteinsdóttir eftir erfið veikindi.

Hafdís var mikill fagurkeri, listræn, hlý, ákveðin og stjórnsöm.  Hafdís hafði gott auga fyrir fallegum munum, listaverkum og húsbúnaði. Hún var vel gefin og fljót að greina hismið frá kjarnanum. Heimilið hennar bar þess alltaf merki, réttur hlutur á réttum stað þar sem allt naut sín sem best. Hún var iðin við að breyta til, færa, skipta út. Hún var lífsnautamanneskja og lifði í núinu áður en það var uppgötvað. Hún gerði vel við sig þegar hana langaði til þess og alltaf með Óla sínum. Stundum þótti þetta eyðslusemi  en Hafdís lét það ekki  á sig fá og sagðist  vera að lifa.  Hafdís hafði næmt auga fyrir fegurð náttúrunnar. Hún fékk áhuga á ljósmyndun og sendi náttúrumyndir á sýningar en einnig  tók hún þátt í samsýningum. Hafdís gaf góðar gjafir en kortin sem fylgdu lýstu tilfinningaríkri konu sem elskaði málið sitt og vildi miðla góðum ljóðum eða textum til vina sinna og ættingja. Þetta gladdi þiggjendur og hitti  vel í mark en þetta var líka aðferð Hafdísar til að tjá sig.

Þegar horft er til baka hafa  fjörtíu  ár flogið hjá  á örskotsstundu. Það var mikið um að vera á þessum árum eftir miðja síðustu öld.  Aðal áhugamálið okkar vinanna var  hreiðurgerð. Hafdís og Óli eignuðust fallegt heimili.  Lífið var dásamlegt.  Svo kom fyrsta skýfallið, Rósa fyrsta barn Hafdísar og Óla lést  nokkurra vikna gömul.

Fleiri skýföll urðu á vegi Hafdísa og Óla. En þá kom í ljós að þau voru sterk, sterk saman en einnig sem einstaklingar. Hafdís lét ekki bugast og sólskinsdagarnir urðu fleiri hjá Hafdísi.  Hún eignaðist tvö börn þau Halldóru og Óla sem voru henni allt og ekki má gleyma dótturdótturinni  henni Ísold Brögu.  Hafdís var stolt af þeim öllum. Hafdís var fjölskyldumanneskja og  þakklát að geta verið með alla í kringum sig bæði í gleði og sorg.  Hafdís og Óli heimsóttu mig eftir eitt skýfallið til Gautaborgar .  Það var ekki hægt að finna annað en sólin væri þeirra. Þau léku á als oddi, hraust,  falleg og nutu dvalarinnar.  Hafdís og Óli þræddu söfn,  kynntust kínverskri matargerð, Svíþjóð heillaði. Hafdís naut þess að lesa úr Vísnabókinni sem hún hafði með sér fyrir barnið á heimilinu. Eftirminnilegust verður samt ferð í Ikea.  Þar sá hún óendanlega möguleika til að prýða og skreyta heimilið.  Það var upplifun að vera með henni því hún sá alltaf það sem ég sá ekki þannig að þetta var sem fyrsta ferð fyrir mig einnig. Hafdís og Óli  fluttu síðar  til Svíþjóðar og nutu þess sem sænskt samfélag hefur að bjóða.

Hafdís var sérstök kona og á lokagöngu sinni koma það svo vel í ljós. Ég verð alltaf þakklát að hún skildi gefa mér hlutdeild í henni. Við áttum góðar samræður um lífið og tilveruna. Hún tók ekki upp samræður um hvers vegna. Hún gerði bara það sem rétt var,  hélt áfram.  Hafdís tók til í gögnum sínum, skrifaði í fallegu bækurnar sínar, ræddi við fólk, og að loknum kvaddi hún. Hún lét ekki bugast. Hún kvaddi í faðmi fjölskyldunnar á fögru haustkveldi. Perlubandinu hennar lokað. Það eru fallegar perlur á því bandi enda valdi Hafdís perlurnar í sitt perluband og þær skyldu vera fallegar. Þetta perluband skilur hún eftir handa okkur hinum.

Óla og börnum, barnabarni , tengdadóttur, foreldrum og  öðrum ástvinum sendi ég innilegar samúðarkveðjur.