Pétur Stefánsson er í sömu sporum og þorri þjóðarinnar:
Að mér sækir lúi og leiði,
lífsins gleði er hulin sýnum,
þó endalaust ég greiði og greiði,
grynnkar ei á skuldum mínum.
Hólmfríður Bjartmarsdóttir, Fía á Sandi, svarar að bragði:
Á skuldum er ég ekki þreytt
og andleg heilsa fín
enda kaupi ég aldrei neitt
annað en brennivín.
Og hún bætir við:
Kúri ég á krónunum
koddinn geymir seðla.
Ég held ég rétti rónunum
í ræsinu, nokkra bleðla.
Pétur fyllist þakklæti:
Æi Fía, þakka þér
– þú sem engan svíkur,
seðlabúntin sendu mér
suður til Reykjavíkur.
Fía slær á létta strengi:
Sannlega máttu fá seðil og vín
og svolítið knús fyrir óðinn.
Þegar þú kemur í kaffi til mín
með kossi ég rétti þér sjóðinn.
Pétur svarar óðar:
Lífið mitt er leikur og glens,
lífsleiðinn burtu fokinn.
Maður er kominn á syngjandi sjens.
Sjáumst í vikulokin.
Þá renna tvær grímur á Fíu:
Bóndanum verður nú varla skemmt
hann veit hvað mér finnst þú sætur.
Því held ég í dag, væri heldur snemmt.
Hittumst seinnipart nætur.
Og Pétur klykkir út með:
Eftir rakstur og ylvolgt bað
upp úr klukkan 10
ætla ég að strunsa af stað
á stefnumót við Fíu.
Pétur Blöndal pebl@mbl.is