Í líf og blóð

Af málmi

Orri Páll Ormarsson

orri@mbl.is

Hlustendur, leikir sem lærðir, vissu ekki hvort þeir höfðu lent í hvirfilbyl eða orðið fyrir kjarnorkuárás þegar nálinni var lyft af plötunni. Eða hreinlega staðið af sér tólf lotur í hringnum með Mike Tyson. Krafturinn og keyrslan voru engu lík og málmvísindamenn gripu í ofboði til stílvopnsins – til að endurskrifa söguna.

Áhöld eru ennþá um hvort málmheimurinn sé búinn að jafna sig (eða hvort hann muni nokkru sinni gera það) en aldarfjórðungur er í dag síðan ein besta og áhrifamesta plata rokksögunnar kom út – Reign in Blood með kaliforníska þrassbandinu Slayer. Gagnrýnendur voru á einu máli og hið útbreidda tímarit Kerrang!, sem kallaði plötuna þá þyngstu í sögu mannkyns, talaði um vatnaskil í flutningi á þrasstónlist.

Grunnur var um leið lagður að öfgasenunni í þungarokkinu, dauða- og drungarokki, en flest málsmetandi bönd af því tagi hafa tilgreint Slayer sem sinn helsta innblástur.

Þeir Vegendur höfðu þegar vakið verðskuldaða athygli með tveimur fyrstu breiðskífum sínum, Show No Mercy (1983) og Hell Awaits (1985), en Reign in Blood var sú fyrsta sem kom út hjá stóru útgáfufélagi, Def Jam Recordings, og nú var það sjálfur Rick Rubin sem sat við takkaborðið. Metallica hafði leitt þrassbylgjuna vestra og þriðja breiðskífa hennar, Master of Puppets, sætti ekki minni tíðindum, fyrr á árinu 1986, en Reign in Blood. Í huga margra eru þetta tvær bestu þrassplötur sem um getur. Ólíkari verk er þó varla hægt að hugsa sér.

Meðan Metallica hélt áfram að reyna sig við epískar tónsmíðar og hægði örlítið ferðina þjappaði Slayer tónunum saman og keyrði allt í botn. Reign in Blood er allri lokið á 28 mínútum og 56 sekúndum. Geri aðrir betur! Sjö lög af tíu eru undir þremur mínútum.

Vegendur voru þráspurðir um þetta og skýringin var einföld: Gítarleikararnir, Jeff Hanneman og Kerry King, höfðu óyndi af endurtekningum. Nenntu hreinlega ekki að leika sömu riffin aftur og aftur. Mögulega voru það áhrif frá pönkinu sem þeir félagar, einkum Hanneman, höfðu alist upp við.

Ákafinn var svo mikill að ugg setti að hlustendum. Allt gekk upp, gítarleikur Kings og Hannemans var með þeim hætti að kvarnaðist úr hljóðmúrnum (án þess að nóta færi til spillis), dímonísk rödd Toms Arayas og helþéttur trommuleikur sénísins Daves Lombardos.

Hver klassíkin rekur aðra á Reign in Blood. Tvö frægustu lög Slayer, Angel of Death og Raining Blood (skemmtilegur orðaleikur og tilbrigði við titilinn), ramma plötuna inn. Fjórmenningarnir komast ekki lifandi af sviðinu á neinum tónleikum nema að leika þau enda þótt Araya nái ekki lengur öskrinu alræmda í upphafi Angel of Death. Svo mikið hefur röddin dökknað gegnum árin.

Angel of Death olli nokkrum titringi á sínum tíma en það fjallar, eins og titillinn gefur til kynna, um dr. Josef Mengele og tilraunir hans á fólki í fangabúðum nasista. Textinn, sem er eftir Hanneman, er að mestu hlutlægur og var höfundi legið á hálsi fyrir að taka ekki skýra afstöðu gegn voðaverkum Mengeles. Enn þann dag í dag þurfa þeir Vegendur að sverja af sér þjónkun við nasismann sem er kómískt í ljósi þess að Araya, sem ryður textanum út úr sér, er hörundsdökkur Sílebúi og Lombardo fæddist á Kúbu. Hanneman hefur líka ítrekað sagt að hann hafi ekki litið á það sem sitt hlutverk að benda fólki á illmennsku Mengeles. „Er hún ekki augljós?“

Greinarhöfundur hefur raunar aldrei skilið móðursýkina í þessari umræðu. Enda þótt textinn sé að langmestu leyti hlutlæg lýsing sker ein setning sig úr: