Ólafía Guðmundsdóttir

Gott er á stöðum Guðrúnar,

gleðin hefur völdin.

Kyrrð og sæla unaðar,

einkum þá á kvöldin.

Þessa vísu samdi Símon bróðir hans afa en hún lýsir því vel hve oft var kátt á hjalla á Guðrúnarstöðum, enda fjölskyldu ömmu stór, glaðvær og söngfólk mikið.

Oft sofnuðum við systkinin út frá fallegum söng á kvöldin, og bar þá hæst lagið Fram í heiðanna ró.

Amma var alla tíð dama fram í fingurgóma, það skipti ekki máli hvort við vorum í Stóragerði, útilegum eða á Guðrúnarstöðum hún var alltaf svo fín og falleg. Heimili hennar bar af hvað varðaði snyrtimennsku, allir hlutir á sínum stað og geymslan hjá henni líktist ekki geymslu heldur stássstofu.

Hún hafði einstaklega góða lund og mikið jafnaðargeð. Skapgerð hennar kom vel í ljós í veikindum hennar sem voru ansi brött og komu flatt upp á okkur fjölskylduna því hún hafði alla tíð verið einstaklega heilsuhraust. Í veikindum sínum kvartaði hún aldrei og þegar hjúkrunarfólkið spurði hvernig henni liði þá svaraði hún alltaf. Mér líður bara vel.

Við erum einstaklega lánsöm að hafa fengið að njóta svo lengi samvista við ömmu og erum þakklát fyrir hvað henni auðnaðist góð heilsa og langir lífdagar. Við kveðjum ömmu Lóu með söknuði og yljum okkur við góðar minningar.

Amma okkar er fallin frá, níræð að aldri. Við systur vorum vissar um að hún yrði að minnsta kosti hundrað ára, því hún var ein fárra á sínum aldri sem sjaldan kenndu sér nokkurs meins. Amma okkar stundaði jóga og kaffihús, eldaði sér hollan og góðan mat og sá um sig sjálf að flestu leyti. Til marks um hreysti ömmu er gaman að geta þess að rúmum hálfum mánuði fyrir andlát hennar sótti hún skemmtun með félögum sínum í fallegum rauðum kjól sem hún var nýbúin að stytta í saumavélinni sinni. Nokkrum dögum síðar var hún lögð inn á sjúkrahús, þar sem heilsunni hrakaði ört. Amma var þó mestallan tímann með á nótunum í veikindum sínum og spurði frétta af börnum, barnabörnum og barnabarnabörnum. Hún varalitaði sig eins lengi og hún gat, brosti og sýndi þakklæti og kvaddi að lokum lífið með sömu reisn og hún lifði því. Við systur eigum margar góðar minningar um ömmu. Þær birtast okkur eins og myndbrot: Amma á bleikum náttkjól uppi í rúmi og afi að baka lummur. Gisting og prinspólóferðir út í búð. Amma á stuttermabolnum í funhita í eldhúsinu, öllu vel við haldið og eins og nýtt, eins og það hefði verið innréttað í gær. Amma með rúllur á tjaldferðalagi. Amma með gleraugun hans afa að leysa krossgátur í eldhúsinu, eða að vaska upp og raula Litlu fluguna eftir Sigfús Halldórsson. Alltaf jákvæð og með einstakt jafnaðargeð, alltaf brosandi og með húmorinn í lagi, aldrei talað illa um nokkurn mann.

Amma okkar var snyrtileg og flott í einu og öllu. Í fataskápnum hennar leyndust gjarnan dýrindis gersemar sem við systur og frænkur allar nutum góðs af þegar amma endurnýjaði fataúrvalið hjá sér. Íbúðin hennar bar vott um vandvirkni og natni, allt hreint og fínt og prýtt óvenjuvönduðum útsaumi, enda var amma afburðanámsmaður bæði á bækur og handverk þótt hún hafi ekki verið langskólagengin á nútímamælikvarða. Raunar má segja að hún hafi verið lengra komin í skóla lífsins en flestir að því leyti hvernig hún lifði lífinu í sátt við allt og alla. Upp á síðkastið höfum við systur mikið rætt um hugtakið „mindfulness“, sem mætti ef til vill útskýra sem þá hugmynd að lifa í núinu og njóta hverrar stundar, taka lífinu eins og það er hverju sinni. Við systur erum sannfærðar um að amma hafi verið meistari í „mindfulness“, jafnvel þótt hún hafi sennilega aldrei heyrt það orð. Hún kunni líka þá list að hlakka til og njóta lífsins eins og ung stúlka, sem birtist okkur síðast þegar hún var að búa sig undir síðustu skemmtunina.

Að lokum er vel við hæfi að rifja upp jólaboðin góðu hjá ömmu. Við getum ímyndað okkur að við séum stödd í einu boðanna fyrir nokkrum áratugum. Bullsveitt börn af hamagangi og fjöri en líka vegna mikils baðstofuhita. Gott að skreppa út á svalir til að kæla sig og sækja jólaöl í stórum dunk. Frænkurnar semja lag og flytja fyrir fjölskylduna: „Amma Londonlamb á borðið ber, afi tekur litmyndir – óje!“ Jólin verða ekki söm án ömmu okkar nú í ár, en það er gott að eiga þessar góðu minningar og fleiri að ylja sér við. Með söknuði kveðjum við ömmu okkar.

Dagarnir líða hver á fætur öðrum og enda sinn feril á því að lenda þar sem við köllum í fortíð. Þannig er því líka háttað með lífið. Allt tekur sinn enda og maður uppgötvar svo margt ósagt og svo margt ógert og svo margt sem betur hefði mátt fara, en hinsvegar geymir fortíðin minningar.

Nú þegar hún Lóa amma mín hefur kvatt okkur í hinsta sinn leitar hugurinn til baka. Margar af mínum ljúfustu bernskuminningum eru tengdar samvistum við ömmu og afa í Stóragerði eins og við systkinin vorum vön að kalla þau Lóu og Guðmund. Hjá þeim var afskaplega gott að dvelja og sóttist ég mjög eftir að fá að vera samvistum við þau.

Foreldrar mínir voru mjög ung þegar ég fæddist og eðlilega þurftu þau að vinna hörðum höndum fyrir því að koma sér upp þaki yfir höfuðið og byggja upp framtíð fyrir sig og sína. Fyrir ungan dreng var ómetanlegt að eiga sér afdrep og skjól hjá ömmu og afa. Eins og allir vita sem þeim kynntust voru þau bæði afskaplega gefandi og hlýjar manneskjur, samrýmd hjón, jákvæð, og ávallt geislandi af hamingju og ást. Á heimili þeirra ríkti notalegur og rólegur andi sem mér sem ungum dreng fannst eftirsóknarvert að fá að njóta.

Afi í Stóragerði lést langt um aldur fram eftir erfið veikindi en hún amma mín var lánsöm að fá að vera við góða heilsu þangað til rétt í blálokin. Það er með þakklæti í hjarta sem ég kveð hana ömmu mína og minnist þeirra beggja.

Lífið getur verið skrítið og birst okkur í mörgum myndum. Það er sérstakt að hugsa til þess að Lóa frænka sé ekki lengur á meðal okkar, þessi dagfarsprúða, létta, yndislega kona. Það eru margar minningar sem koma upp í huga minn. Þegar ég var lítill drengur og var hjá afa og ömmu í sumarbústaðnum og spurði ég gjarnan: Megum við Herdís systir labba út að Guðrúnarstöðum og kíkja til Lóu frænku og fjölskyldu. Oft fórum við þangað ein þó afi og amma fylgdu oft með.

Lóa var ekkert venjuleg kona. Hún var alltaf svo jákvæð, reglusöm með bláu fallegu augun sín og mikil fjölskyldumanneskja. Á ættarmótum, jólaböllunum, öllum mannamótum var hún hrókur alls fagnaðar og fagnaði ættmennum sínum alltaf jafn vel. Nei,Villi Kalli, er þetta þú, mikið lítur þú vel út.

Lóa frænka var elst Böðmóðsstaðasystra og hélt hópnum svo vel saman, Það er svo sérstakt að hugsa til þess, elsku Lóa mín, að hitta þig ekki oftar hér á jörðu. Ég sá þig síðast í afmælinu hans afa í vor. Þú varst eins og smástelpa, alltaf svo ungleg. Það á við að þú treystir þér að fara með okkur unga fólkinu niður í bæ að dansa. Ekkert varir að eílífu. Nú hefur þú kvatt þennan heim, elsku frænka mín. Ég mun aldrei gleyma hvað þú hefur reynst mér vel alla tíð. Nú bættist við einn fallegur engill hinum megin. Ég kveð þig með miklum söknuði, elsku Lóa mín.

Jesús segir: „Ég er upprisan og lífið. Sá sem trúir á mig mun lifa þótt hann deyi“. (Jóhannesarguðspjall 11.25).

Minning þín mun alltaf lifa hjá okkur sem og Böðmóðsstaðaættinni.

Elsku Inga, Pálmar, Dídi, Böðmóðsstaðasystkini og fjölskyldur. Missir ykkar er mikill. Megi algóður guð styrkja ykkur. Hinsta kveðja.

Þinn frændi,

Okkur langar til að minnast Lóu frænku. Ólafía Guðmundsdóttir frá Böðmóðsstöðum í Laugardal, Lóa frænka markaði spor í líf okkar allra. Hún var hluti af barnæskunni og alla tíð á einhvern hátt alltaf nálæg. Hún hafði yndislega nærveru. Við hittumst ekki oft nú orðið, en þær mamma töluðu saman á hverjum degi. Þannig tengdust fjölskyldurnar og við vissum öll hvert af öðru. Það þurfti enga fésbók til. Þær töluðu um það sem helst bar til tíðinda í fjölskyldulífinu. Systkinahópur mömmu og Lóu var stór, en þau voru fædd fimmtán systkinin og fjórtán náðu þau fullorðinsárum. Lóa elst af systrunum tíu, en mamma yngst. Þegar við hittumst þá var eins og við hefðum hist í gær. Hún spurði um alla, stóra sem smáa og mundi allt. Það var notalegt að finna væntumþykjuna sem streymdi frá henni. Hún hafði einnig einstakt lag á því að láta sig varða um hag okkar án þess að vera með afskiptasemi eða forræðishyggju. Hún einfaldlega bar hag okkar allra fyrir brjósti og það hefur okkur þótt vænt um.

Lóa var afar hlý og umhyggjusöm og mikil barnagæla. Hún passaði okkur systkinin þegar við vorum lítil. Þannig nutum við þess að fá að kynnast Lóu vel. Bella naut þess einnig að búa í sama húsi og hún, því að þær systur Lóa, mamma og fjölskyldur þeirra bjuggu í sama húsi um árabil. Þær systur byggðu sér einnig sumarbústaði hlið við hlið á æskuslóðum sínum í landi Böðmóðsstaða og þar hafa fjölskyldurnar átt góðar stundir.

Lóa var gæfusöm í lífi sínu, eignaðist góða og samhenta fjölskyldu. Hún lifði hófsömu og reglusömu lífi, var nægjusöm og skynsöm, kát og létt í lund. Hún var afar snyrtileg og hélt heimili sínu óaðfinnanlegu. Hún barmaði sér aldrei og var alltaf glöð í sinni. Það var eins hún hefði náð að fanga íslenska vorblæinn í dalnum sínum kæra og hann hefði orðið hlutur af hennar persónu og útgeislun. Þess nutum við öll í ríkum mæli.

Hún var orðin 90 ára þegar hún lést, en bar aldurinn svo sannarlega vel, svo fínleg og falleg. Líklega hefur enginn verið viðbúinn því að hún væri á förum því að hún hafði verið svo hress, farið í sína leikfimi og tekið þátt í öllu.

Við kveðjum Lóu með ljóði sem amma Karólína orti til hennar þegar hún flutti að heiman.