Pálmey Ó. Kristjánsdóttir

Einn er sá sem öllum gefur

óskahvíld á hinstu stund.

Líknarfaðmi veika vefur,

veitir sæta hvíld og blund.

(Guðrún Magnúsdóttir.)

Hvíl í friði, elsku mamma mín. Ég veit að strengurinn á milli okkar er og verður sterkur um alla tíð.

Þín dóttir,

Elsku amma okkar, nú ertu komin til afa og nú líður þér vel. Manst allt, þekkir alla og ert laus úr fjötrum minnisleysisins. Amma var okkur ávallt svo góð og eigum við ótal góðar minningar um hana. Allar yndislegu ferðinar okkar norður í Aðalvík þar sem afi og amma sögðu okkur sögur af því þegar þau voru að alast upp. Ferðinar í sumarbústaðinn í Grímsnesinu þar sem við spiluðum, sungum og dönsuðum, það var alltaf svo gaman. Ömmu þótti gaman að fá gesti, hún var alltaf með heitt á könnunni og bauð upp á pönnukökur eða lummur. Elsku amma, takk fyrir allar góðu stundirnar sem við áttum með þér. Blessuð sé minning þín.

Hvernig er hægt að þakka,

það sem verður aldrei nægjanlega þakkað.

Hvers vegna að kveðja,

þann sem aldrei fer.

Við grátum af sorg og söknuði

en í rauninni ertu alltaf hér.

Höndin sem leiddi mig í æsku

mun gæta mín áfram minn veg.

Ég veit þó að víddin sé önnur

er nærveran nálægt mér.

Og sólin hún lýsir lífið

eins og sólin sem lýsti frá þér.

Þegar að stjörnurnar blika á himnum

finn ég bænirnar, sem þú baðst fyrir mér.

Þegar morgunbirtan kyssir daginn,

finn ég kossana líka frá þér.

Þegar æskan spyr mig ráða,

man ég orðin sem þú sagðir mér.

Vegna alls þessa þerra ég tárin

því í hjarta mínu finn ég það,

að Guð hann þig amma mín geymir

á alheimsins besta stað.

Ótti minn er því enginn

er ég geng áfram lífsins leið.

Því með nestið sem amma mín gaf mér,veit ég að gatan hún verður greið.

Og þegar sú stundin hún líður

að verki mínu er lokið hér.

Þá veit ég að amma mín bíður

og með Guði tekur við mér.

(Sigga Dúa)

Ekki veit ég hve gömul ég var þegar ég sá Pöllu móðursystur mína í fyrsta skipti. Sennilega hef ég verið svona sex ára gömul. Mikið var ég upp með mér, þegar hún kom norður á Siglufjörð í heimsókn til okkar. Það var svo flott að eiga frænku sem kom alla leið frá henni Reykjavík. Hún kom líka með nammi og allt, eins og krakkarnir segja nú til dags. Það var eitthvað svo framandi og spennandi að vera í návist hennar.

Ég gleymi því aldrei þegar ég fór sjö ára gömul með mömmu „suður“ til Pöllu og Hannesar og borðaði besta graut sem ég á ævi minni hafði smakkað. Það var hrísmjölsgrautur með rúsínum og kanilsykri sem Hannes hafði eldað. Ég minnist þess einnig þegar ég suðaði og suðaði í henni að lána mér hrátt egg , því ég ætlaði mér að gera kraftaverk á eldhúsgólfinu á Baugsvegi 7. Það skyldi koma ungi og ég lá í gólfinu eins og hæna í dágóðan tíma þangað til ég varð að játa mig sigraða því auðvitað datt ég á eggið og braut það. „Þvílíkur þrái í stelpunni,“ sagði Palla frænka. „Hvaðan hefur stelpan þetta?“ Núna veit ég hvaðan sá þrái kom, því ég átti ekki lengra að sækja það en til hennar sjálfrar. Palla frænka var mjög ákveðin og hispurslaus kona. Hún lét allt flakka og ég dáðist að henni hvað hún var laus við alla tilgerð og kom ætíð til dyranna eins og hún var klædd. Hún hafði forystuhæfileika og vann alltaf sín verk af dugnaði og elju þar til hún varð að hætta sökum aldurs.

Síðustu æviárin voru henni mjög erfið vegna veikinda . Hún reyndi samt að halda virðingu sinni og reisn allt til dauðadags. Ég átti með henni margar ljúfar stundir og mikið fannst mér gott að geta hjúfrað mig upp að henni og talað við hana. Ekki veit ég hvort hún meðtók allt sem ég sagði, en hún strauk mér ávallt um vangann og horfði blítt til mín. Nú er Drottinn búinn að taka hana í faðm sér og strjúka henni um vangann. Hún er komin til Hannesar og ég er viss um, að það hafa verið miklir fagnaðarfundir. Að lokum vil ég senda Báru, Gunna og afkomendum innilegar samúðarkveðjur.

Blessuð sé minning elsku Pöllu frænku.

Mig langar til að kveðja Pöllu frænku með örfáum línum. Palla frænka, móðursystir mín, var „frænkan“ í fjölskyldunni minni. Það var aldrei talað um Pöllu öðruvísi en „frænka“ fylgdi með. Kynni okkar Pöllu frænku urðu fyrst verulega náin þegar ég kom til Reykjavíkur til náms fyrir rúmum 50 árum og hún og Hannes, eiginmaður hennar, tóku mig að sér eins og ég væri þeirra eigin sonur.

Ég bjó á heimili þeirra um tveggja ára skeið. Þá bjuggu þau í blokk við Stóragerði. Íbúðin var ekki stór, eitt svefnherbergi og samliggjandi stofa og borðstofa. Þau settu upp skilrúm milli stofu og borðstofu og sváfu í borðstofunni en ég fékk besta herbergið, svefnherbergið, til eigin nota.

Þeim var umhugað um að ég hefði það sem allra best og sinnti mínu námi. Hannes var matreiðslumeistari og lengst af vann Palla frænka við hlið hans í veitingahúsum eða mötuneytum, lengst hjá Flugfélagi Íslands á Reykjavíkurflugvelli. Heima skiptu þau eldamennskunni milli sín og naut ég góðs af því, hafði reyndar stundum á tilfinningunni að þau væru bara að elda fyrir mig.

Það var oft glatt á hjalla í Stóragerðinu því bæði voru þau hjónin glaðsinna og Hannes mikill grallari en Palla frænka kunni vel að meta smágrín og óvænt uppátæki. Þau höfðu gaman af því að spila á spil og oft var gripið í spil þegar gesti bar að garði. Stundum fékk Hannes lánaða harmonikku og spilaði með tilþrifum og ef bræður hans, Sölvi eða Snorri, sem báðir gátu spilað, voru viðstaddir þurfti Palla stundum að hafa hemil á spilamennskunni. Palla var kraftmikil kona og hafði ákveðnar skoðanir á mönnum og málefnum. Hún sagði sína meiningu skýrt og skorinort, hvar og hvenær sem var, sama hver átti í hlut. Okkur samdi alltaf vel og aldrei bar skugga á okkar samskipti. Vegna búsetu hvors á sínu landshorninu voru samskiptin mest símleiðis sl. 35 ár, en alltaf þegar ég kom í heimsókn fannst mér Palla frænka taka mér eins og sínum einkasyni. Ég mun alltaf minnast Pöllu frænku með þakklæti og hlýhug fyrir það sem hún gerði fyrir mig. Ég sendi Báru og fjölskyldu einlægar samúðarkveðjur.