Brosmild Vænst þótti okkur systrunum um að fá hvor sitt rúmið í fermingargjöf. Fram að því höfðum við systkinin sofið fjögur saman í gömlu hjónarúmi foreldra okkar, segir Diddú.
Brosmild Vænst þótti okkur systrunum um að fá hvor sitt rúmið í fermingargjöf. Fram að því höfðum við systkinin sofið fjögur saman í gömlu hjónarúmi foreldra okkar, segir Diddú. — Morgunblaðið/Kristinn
Fermingarsystur Diddú og Ásdís systir hennar fermdust saman haustið 1968 hjá sr. Jóni Auðuns.
[ Smellið til að sjá stærri mynd ]
Við tvær elstu systurnar fermdumst saman, ég var nýorðin 13 áa og hún Ásdís ári eldri. Þetta þótti skynsamlegt fyrirkomulag svo ekki þyrfti að halda tvær veislur með stuttu millibili,“ segir Sigrún Hjálmtýsdóttir um fermingardaginn sinn, 27.

Við tvær elstu systurnar fermdumst saman, ég var nýorðin 13 áa og hún Ásdís ári eldri. Þetta þótti skynsamlegt fyrirkomulag svo ekki þyrfti að halda tvær veislur með stuttu millibili,“ segir Sigrún Hjálmtýsdóttir um fermingardaginn sinn, 27. október 1968.

Fermingin fór fram í Dómkirkjunni og stýrði séra Jón Auðuns athöfninni. „Hann var að hætta og ákvað að hafa ferminguna á þessum tíma, seint á hausti, en við systurnar höfðum gengið til prests í heilt ár á undan og vorum því mjög vel upplýstar um kristindóminn þegar við loksins fermdumst,“ segir Sigrún hlæjandi.

Ömmusystir þeirra Sigrúnar og Ásdísar saumaði á þær fermingarkjólana. „Þetta voru voðalega flottir flauelskjólar og við fengum silfurlitaða skó við. Skórnir voru svo dýrir og fínir að við lofuðum foreldrum okkar að giftast í þeim, þó það hafi reyndar ekki gengið eftir þegar að því kom.“

Skjálfandi krullur

Daginn áður fóru systurnar í lagningu og var mikið í hárið lagt. „Rúllurnar voru settar í og máttu ekki fara úr hárinu yfir nóttina. Þarna kvöldumst við því fram á morgun, og fengum lítinn svefn. Hárið var svo greitt eldsnemma og fermingarathöfnin var kl. 11. Strax og heim var komið greiddum við svo hárið niður,“ segir Sigrún. „Við vorum svo þreyttar og syfjaðar í kirkjunni að stutt var í hláturinn. Við gátum tekið hlátursrispur af engu tilefni og þurftum að halda mikið aftur af okkur. En hárgreiðslan hristist til þó við gætum haldið aftur af mesta hlátrinum, svo messugestir hafa séð vel hvað var á seyði á fremsta bekk í kirkjunni.“

Veislan var haldin í heimahúsi og því ekki pláss fyrir nema meðalstóran gestahóp. „Mamma var mikil húsmóðir og duglegur bakari, en í þetta sinn var allt aðkeypt og þótti voða fínt. Á borðum var smurt brauð af ýmsum sortum og Hressótertur sem þá þóttu það allra flottasta,“ segir Sigrún og minnist þess hvernig gestir reyktu af miklum móð, eins og þá var alsiða, og boðið upp á veglega vindla í tilefni af fermingunni.

Árið 1968 var fermingargjafaæðið ekki komið á það stig sem seinna varð. „Ég man ég fékk Álafossteppi og myndaalbúm, einhverja skartgripi og svolítið af peningum sem ég svo notaði til að kaupa mér buxnadragt og leðurstígvél,“ segir Sigrún. „En vænst þótti okkur systrunum um að fá hvor sitt rúmið í fermingargjöf. Fram að því höfðum við systkinin sofið fjögur saman í gömlu hjónarúmi foreldra okkar og svo í koju. Þessi tvö nýju rúm breyttu miklu fyrir okkur og voru veglegar mublur með alls kyns geymsluplássi.“

ai@mbl.is