Eiríkur Egill Jónsson var fæddur á Suðureyri við Súgandafjörð 26. september 1928. Hann lést á Hrafnistu í Reykjavík 26. febrúar 2012.

Foreldrar hans voru Jón Ágúst Eiríksson, f. 20. ágúst 1892 á Stað við Súgandafjörð, d. 26. janúar 1973 og Þuríður Kristjánsdóttir, f. 11. nóvember 1891 á Flateyri við Önundarfjörð, d. 13. ágúst 1977. Systur Eiríks eru Guðrún Guðfinna (Edda), f. 9. október 1923 og Ólafía Sigurrós (Lóa), f. 5. janúar 1926.

Hinn 7. október 1950 kvæntist Eiríkur Rut Ollý Sigurbjörnsdóttur, fæddri á Siglufirði 28. september 1930. Hún lést 4. apríl 2006. Foreldrar hennar voru Sigurbjörn Halldórsson, f. 27. apríl 1901, d. 30. maí 1983 og Guðlaug Sæmundsdóttir, f. 8. október 1908, d. 18. mars 1999. Börn Eiríks og Rutar eru: a) Guðlaug, f. 15. ágúst 1950, hennar maður er Elo Gartmann, f. 19. október 1949, börn þeirra eru Daniel Kurt, f. 10. október 1974 og Martin Örn, f. 9. ágúst 1978. Sonur Daniels er Rune Björn og sonur Martins er Elliot Örn, b) Jón Ágúst, f. 11. september 1955, hans kona er Elísabet Magnúsdóttir, f. 28. desember 1958, börn þeirra eru Katrín Þóra, f. 11. maí 1978, Eiríkur Egill, f. 13. október 1982 og Ingunn Anna, f. 18. ágúst 1986. c) Sigurbjörn, f. 3. desember 1963, hans kona er Guðný Elva Kristjánsdóttir, f. 8. ágúst 1969, sonur þeirra er Matthías Freyr, f. 11. júní 2001. Sonur Sigurbjörns er Ingólfur Örn, f. 9. júní 1994 og dóttir Guðnýjar Elvu er Marína Björnsdóttir, f. 30. janúar 1995. d) Helga, f. 18. ágúst 1966, hennar maður er Einar Bjarnason, f. 3. nóvember 1964, börn þeirra eru Mjöll, f. 28. janúar 1990, Jón Bjarni, f. 20. ágúst 1992 og Jökull Eyjólfur, f. 11. nóvember 2000.

Eiríkur ólst upp á Suðureyri og hóf þar sjómennsku 14 ára gamall. Hann lauk prófi frá Héraðsskólanum á Núpi og Stýrimannaskóla Reykjavíkur. Hann vann mestan hluta starfsævinnar sem stýrimaður og skipstjóri á hinum ýmsu togurum, lengst af hjá Bæjarútgerð Reykjavíkur á Jóni Þorlákssyni. En síðustu tíu ár starfsævinnar vann hann sem verkstjóri hjá netaverkstæði Hampiðjunnar.

Útför Eiríks fer fram frá Kópavogskirkju í dag, 9. mars 2012, og hefst athöfnin klukkan 13.

Pabbi var frá Suðureyri við Súgandafjörð og var mjög stoltur af því, það var ekki annað hægt en að smitast af Vestfjarðastoltinu. Ég kom þó ekki vestur í fyrsta sinn fyrr en 2006. Þá fórum við systurnar um Vestfirði með fjölskyldur okkar og pabbi var með. Þetta var stórkostleg ferð þar sem allir upplifðu eitthvað nýtt, þar á meðal pabbi. Pabbi hafði t.d. aldrei séð Látrabjarg nema frá sjó, aldrei farið nýju göngin til Suðureyrar eða gengið fjöruna á Rauðasandi. Hann hafði frá mörgu að segja og vissi svo ótrúlega margt um landið okkar þó hann hefði ekki ferðast mikið landleiðina. Þegar við komum á Suðureyri var rigning og dimmt yfir og ekki nokkur maður á ferli. Ég hef aldrei séð pabba jafn vonsvikinn, við vorum búin að fá svo gott veður allt ferðalagið. Hann vildi bara fara og koma ekki þangað aftur, en við létum það ekki eftir honum. Við gistum á Ísafirði og komum aftur daginn eftir í betra veðri, gengum um bæinn og hann sagði okkur sögur, hitti fólk sem hann þekkti og þá breyttist allt og hann varð aftur sá stolti Vestfirðingur sem ég þekkti.

Þegar ég var að alast upp var hann mikið á sjónum svo ég kynntist honum ekki almennilega fyrr en ég var að verða fullorðin. Samt á ég ógrynni af góðum minningum. Hann reyndi ekki mikið að ala mig upp þegar hann var í landi, en þegar kom að lærdómnum þá hafði hann miklar skoðanir. Í hans huga var skylda að taka stúdentspróf, þá væru manni allir vegir færir. Hann vildi líka að fólk legði sig fram við hlutina.

Pabbi hafði gaman af að spila en þoldi ekki að tapa. Það var sama á hvaða aldri spilafélaginn var, enginn fékk afslátt. Maður var líka afskaplega ánægður þegar maður vann því það var ekkert plat. Pabbi var mikill áhugamaður um íþróttir, hann spilaði handbolta þegar hann var ungur og fór stundum á skíði, en hann hafði mestan áhuga á að horfa á íþróttir í sjónvarpinu. Hann vissi allt um íþróttir, næstum sama hvaða íþrótt það var. Hann var vel lesinn og vissi margt um alla skapaða hluti. Það var því alltaf gaman að spjalla við hann og margir vina minna höfðu á orði hvað hann væri skýr í kollinum. Það var svo margt sem honum fannst hann hafa misst af hjá okkur systkinunum vegna mikillar fjarveru á sjónum. Hann var því duglegur að fylgjast með öllu hjá barnabörnunum, hvort sem það var skólinn eða íþróttirnar og hann var svakalega stoltur af þeim og ófeiminn við að segja þeim það. Það var pabba erfitt þegar líkaminn fór að gefa sig og hann gat ekki gert allt sem hann langaði. Hann hefði viljað vera með okkur lengur. Ég kveð pabba með söknuði en fullviss um að við hittumst síðar.

Helga.

Leggur upp í ferðalag,

veist bara ekki hvenær

þú nærð endastað.

Við sólarrás við hittumst þar.

Sitjum saman horfum á

öldur falla að.

Og við kveðjumst nú.

Þinn tími runninn er

á enda hér.

Nú ferðu á nýjan stað.

Finnur friðinn þar.

Og þó það reynist sárt

að skilja við þig hér,

ég þakka vil þér.

Ljúflingslundina,

gleðistundirnar.

(Ásgeir Aðalsteinsson)

Elsku afi. Þú kenndir mér margt í lífinu og vorum við fjölskyldan svo lánsöm að geta leitað til þín eftir leiðsögn þegar ákveðið var að taka pungaprófið fyrir nokkrum árum. Þú leyfðir okkur ekki að komast upp með neitt hálfkák, því þú sagðir að þegar upp væri staðið myndi hafið ekki spyrja hvaða einkunn maður hefði fengið á prófinu, þetta þyrfti maður að kunna. Þú kenndir mér að taka út stefnu og leiðrétta af misvísun bæði til sjós sem og í lífinu sjálfu. Ef þér fannst stefnan sem ég hafði valið mér í lífinu ekki alveg sú rétta varstu alltaf hreinskiptinn og bentir mér á misvísunina svo ég gæti nú rétt mig af og siglt í rétta eða jafnvel betri höfn.

Fyrir rúmu ári vorum við á ferðalagi í Vík í Mýrdal með fjölskyldunni og þú baðst mig að koma með þér niður í fjöru þar sem þetta yrði í síðasta skipti sem þú gætir gengið sjálfur niður að sjónum. Við gengum tvö niður í fjöru og horfðum á brimið í dágóðan tíma. Þar áttum við einlægt samtal þar sem þú sagðir mér að nú styttist í að þinn tími kæmi en það væri allt í lagi því þú færir sáttur og stoltur af börnunum þínum. Þau hefðu öll tekið rétta stefnu í lífinu, væru hamingjusöm og öll ættu yndislega maka sem hugsuðu vel um þau og að ekki væri hægt að óska sér neins betra í lífinu.

Og nú er tíminn kominn og verð ég ævinlega þakklát fyrir allar þær stundir sem við áttum saman.

Þín afastelpa,

Katrín Þóra.

Eiríkur Jónsson stýrimaður, góður vinur og samstarfsmaður til margra ára, er fallinn frá eftir langan starfsaldur til sjós og lands.

Eiríkur hóf sjómennskuferilinn hjá föður sínum á 10 tonna vélbátnum Hersi frá Súgandafirði þegar hann var aðeins 13 ára gamall, sem þótti ekkert tiltökumál á þeim tíma. Þaðan lá leiðin á togara á átjánda aldursári. Þar starfaði Eríkur samfellt í tæp 40 ár sem háseti, stýrimaður og afleysingaskipstjóri þar til hann fór í land og hóf störf hjá Hampiðjunni í Reykjavík árið 1984.

Eiríkur tók þátt í hinni íslensku iðnbyltingu sem að margra mati hófst með tilkomu togaranna í byrjun tuttugustu aldarinnar. Hann var á nýsköpunartogurum meðan þeir voru í rekstri og síðan á skuttogurum eftir að þeir hófu veiðar við strendur landsins. Togarasjómennska var ekkert sældarlíf, sérstaklega á nýsköpunartogurunum þar sem sjómenn stóðu í aðgerð og við vinnu á veiðarfærum allan ársins hring í hvaða veðri sem var. Það má með sanni segja að togaramenn hafi með dugnaði og hörku lagt sitt af mörkum til þeirra lífsgæða sem Íslendingar búa við í dag. Eiríkur var einn þessara manna sem lögðu allt undir til að útgerð skipanna stæði undir sér í rekstri og bæri sem mestan afla að landi í hverri veiðiferð.

Eiríkur varð fljótlega verkstjóri í trolldeild Hampiðjunnar og starfaði þar uns hann lét af störfum sjötugur að aldri árið 1998. Eftir það var hann oft í sambandi til að fylgjast með gangi mála og heyra í gömlu félögunum.

Það fór honum vel úr hendi að stýra mönnum til verka enda með mikla reynslu af sjónum þar sem hann varð að sjá til þess að hlutirnir væru í lagi til að ná hámarksárangri í veiðum. Eiríkur var afskaplega vel liðinn af samstarfsmönnum og þótti skemmtilegur og léttur félagi í dagsins önn. Hann mátti aldrei neitt aumt vita né sjá án þess að hann legði eitthvað gott til málanna.

Eríkur var mjög samviskusamur maður og einstaklega húsbóndahollur þar sem hann var við störf. Hann þekkti vel til þarfa sjómanna og var stöðugt í sambandi við fyrri kollega sína af sjónum til að spyrja hvernig gengi, hvernig fiskiríið væri og hvað þá vantaði af veiðarfærum. Það var alltaf gaman að vinna með Eiríki Jónssyni, því hann hreif alla áfram með sér með miklum áhuga og ákafa á starfsvettvangi í Hampiðjunni við framleiðslu á veiðarfærum fyrir togaraflotann hér heima og erlendis.

Fyrir hönd samstarfsmanna í Hampiðjunni vil ég koma á framfæri einlægum samúðarkveðjum til aðstandenda Eiríks Jónssonar stýrimanns.

Guðmundur Gunnarsson.