Kristján Baldvinsson læknir fæddist á Siglufirði 30. nóvember 1935, hann lést 14. mars 2012 á heimili sínu. Hann var sonur hjónanna Gróu Ásmundsdóttur, f. 15. september 1910, á Akranesi, d. 26. júní 1993. og Baldvins Þorkels Kristjánssonar, f. á Stað í Aðalvík 9. apríl 1910, d. 3. nóvember 1991. Bróðir Kristjáns er Gunnlaugur Baldvinsson, f. 1. janúar 1941, kvæntur Hildi Jónsdóttur.

Kristján kvæntist hinn 31. desember 1955 Inger Hallsdóttur, f. 14. desember 1935. Foreldrar hennar voru Hallur Kristjánsson, f. 2. ágúst 1906. á Breiðabólstað á Fellsströnd, d. 24. apríl 1988, og Ingeborg Nanna Kristjánsson, f. í 22. apríl 1912 í Melbu í Noregi, d. 7. mars 1990. Börn Kristjáns og Inger eru: 1) Halldóra barnahjúkrunarfræðingur f. 12. júní 1956, sambýlismaður hennar er Jóhannes Vilhjálmsson þjónustustjóri. Börn þeirra eru: a) Sóley nemi og b)Snædís nemi. 2) Baldvin Þorkell læknir, f. 19. desember 1957, sem er kvæntur Gunni Helgadóttur framkvæmdastjóra. Börn þeirra eru: a) Tinna læknir, b) Kristján læknanemi, í sambúð með Sigríði Johnsson og c) Helga nemi. 3) Hallur dýralæknir, f. 31. janúar 1961, d. 6. maí 2007. Hann var kvæntur Birgittu Bonde lyfjafræðingi. Barn þeirra er: Sara Hallsdóttir Bonde. 4) Kristján Ingi lögreglufulltrúi, f. 18. febrúar 1964, kvæntur Guðleifu Þórunni Stefánsdóttur þýðingarfræðingi. Börn þeirra eru: a) Cilia Marianne þjóðfræðingur, gift Þóri Hilmarssyni skósmið. Þau eiga Karítas Sól og Ágústu Bellu. b) Sunna, í sambúð með Páli Árnasyni nema og c) Halla nemi. 5) Elías sálfræðingur, f. 19. júní 1971, kvæntur Ásdísi Hörpu Smáradóttur, þroskaþjálfari. Barn þeirra er Ísak Örn.

Kristján varð stúdent frá MR árið 1955. Útskrifaðist cand. med. 9. febrúar 1962 frá Háskóla Íslands. Hann fór utan í sérnám til Danmerkur og Svíþjóðar 1963 og snéri heim aftur 1970. Eftir heimkomu starfaði hann víðs vegar um landið sem sérfræðingur í almennum skurðlækningum, kvensjúkdómum og fæðingarhjálp. Kristján var virkur í félagsmálum. Hann var inspector scholae í MR skólaárið 1954-1955, í ritstjórn Læknanemans 1959, formaður International College of Surgeons frá 1979, í stjórn læknaráðs Landspítalans 1982-1984, formaður Læknafélags Reykjavíkur 1982-1986, í samninganefnd sérfræðinga innan Læknafélags Reykjavíkur 1984-1988 og formaður læknaráðs Fjórðungssjúkrahússins á Akureyri 1990-1992.

Útför hans fer fram frá Guðríðarkirkju í dag, 23. mars 2012, og hefst athöfnin kl. 13.

„Lifðu eins og enginn sé morgundagurinn. Lærðu eins og þú eigir eilíft líf.“ (M. Ghandhi.)

Á miðvikudaginn síðasta stóð ég og beið eftir strætó á horni Sönderport og Amagerbrú. Mér hálfleiddist og hugsanirnar flæktust á son minn, allt í einu hugsaði ég að brátt ætti ég sjálfur engan pabba. Augnhvarmarnir fylltust af tárum og ég varð hryggur. Sama kvöld varst þú kallaður heim, friðsamlega í svefni.

Ég get sagt svo ótalmargt um þig og samt hugsa ég með söknuði til þess hversu lítt ég í raun þekkti þig þó þú þekktir mig allan og alla mína ævi. Alla æsku mína varstu hetjan mín, og á unglingsárum mínum breyttist þú í andhetjuna, og leiðst vafalítið undan uppreisn minni. Þú varst svo ljóðelskur og tilfinninganæmur, og ég skildi ekki alltaf af hverju þú varðst læknir en ekki rithöfundur. Bæði hrað- og víðlesinn. Samt veit ég að þú varst svo góður læknir, bæði frá öðrum, og sjálfur státa ég af fallegum örum frá saumamennskunni þinni, á lærinu þegar hestur steig á mig, og örfínt á litlafingri hægri hendi þegar ég klemmdi mig í hurðarkarmi.

Þessa dagana græt ég að hafa misst þig, en er um leið þakklátur af öllu mínu hjarta fyrir að þú varst pabbi minn. Frá því að ég kom heim til þín þar sem þú varst á Landspítalanum í lok nóvember, hef ég farið yfir minningarnar. Hvernig þú sast og vissir nákvæmlega örlög þín með heilaæxli, og tókst þessu öllu saman yfirvegað og í jafnvægi, sannur heiðursmaður fram til hins síðasta. Ég er þakklátur fyrir að við gátum rætt út um hlutina, út um lífið, og ég gat sagt þér og mömmu hversu mikið ég elska ykkur. Hversu mikið ég á ykkur báðum að þakka. Við vissum báðir þarna að þetta var tími kveðjunnar og ég grét alla leiðina heim til Kaupmannahafnar, en um leið óx ég við það.

Þú og mamma kynntuð mig fyrir ævintýralöngun, kærleikanum, trúnni, og hjálpseminni. Ég vona að mér takist það við minn eigin son.

Ég vil segja takk fyrir tímann okkar saman, takk fyrir allt sem þú hefur gefið mér. Ég sé þig í sjálfum mér, bæði það góða og það sem mér oft fannst pirrandi hjá þér, og Guð veit að ég sé þig í mínum eigin syni.

Ég hneigi mig af virðingu og í þakklæti fyrir að þú varst pabbi minn, ég sakna þín, en veit að við sjáumst aftur í austrinu þegar minn tími kemur.

Elías og fjölskylda.

Það er með sorg í hjarta að ég kveð þig nú. Fyrstu kynni mín af þér voru löngu áður en ég hitti Elías, en þú varst að vinna sem læknir í mínum heimabæ, Akureyri. Þú varst rosa þægilegur og rólegur í viðmóti sem gerði að maður slappaði rosa vel af í nærveru þinni. Hálfu ári seinna lágu leiðir okkar saman aftur, enda hafði ég kynnst ungum manni sem ég hafði fallið kylliflöt fyrir. Hans hugmynd að kynna mig fyrir foreldrum sínum var að taka mig með út á flugvöll og taka á móti þeim, að koma frá Noregi. Ég hef aldrei fengið jafn mikið sjokk og þá, þarna stóðu kvensjúkdómalæknirinn minn og gamli dönskukennarinn minn. Síðan eru liðin 16 ár og kynni mín af þér og þínum hafa verið mér góð og ég mun alla ævi geyma minningarnar í hjarta mínu. Við fjögur höfum deilt mörgum fríum saman og hafa þau öll verið yndisleg og sérstök á sinn hátt. Ein af minningunum sem standa ofarlega er fríið sem þú og Inger og ég og Elías fórum í saman til Egyptalands, 14 dagar í 40 stiga hita var alveg þú, enda heyrðist oft frá þér; græna hliðin upp. Þetta var rosa yndislegt frí með ykkur og ég hef aldrei hlegið jafn mikið og þegar „hefnd faró“ bankaði upp á og þú hljópst eins og fjandinn væri á eftir þér til að komast inn á baðherbergið. En eftir tvo daga var komið að mér að hlaupa og ég man ekki betur en þú hafir glott út í annað yfir örlögum mínum, þess á milli sem þú og Elías sinntuð mér í veikindunum. Þú varst rosastoltur þegar Ísak Örn kom í heiminn og nýttir allar stundir til að dást að honum, sem gerði mig ótrúlega stolta. Þótt hann hafi ekki náð að kynnast þér almennilega getur þú stólað á að við munum sjá til þess að hann muni kynnast hver þú varst, enda gengur þú undir nafninu „bedstefar“ heima hjá okkur.

Elsku Inger, Baldvin, Dóra, Kristján Ingi og Elías, guð veri með ykkur á þessum erfiðu tímum.

Elsku tengdapabbi, hvíldu í friði.

Í bljúgri bæn og þökk til þín,

sem þekkir mig og verkin mín.

Ég leita þín, Guð, leiddu mig,

og lýstu mér um ævistig.

Ég reika oft á rangri leið,

sú rétta virðist aldrei greið.

Ég geri margt sem miður fer,

og man svo sjaldan eftir þér.

Sú ein er bæn í brjósti mér,

ég betur kunni þjóna þér.

Því veit mér feta veginn þinn

og verðir þú æ Drottinn minn.

(Pétur Þórarinsson.)

Þín tengdadóttir,

Ásdís Harpa Smáradóttir.

Í dag kveðjum við góðan mann sem var tengdapabbi minn.

„Maðurinn einn er ei nema hálfur, með öðrum er hann meiri en hann sjálfur.“

(Einar Benediktsson.)

Með þessu orðum vil ég þakka Kristjáni allar samverustundirnar sem við höfum átt saman í gegnum árin þar sem bæði hefur verið deilt gleði og sorg.

Kristján hafði góða nærveru og aldrei kom maður að tómum kofunum þegar leita þurfti ráða. Ræðumaður var hann góður og ljóðlist honum hugleikin.

Í brúðkaupi okkar Baldvins hélt hann ræðu sem hann endaði með ljóði sem hann hafði samið til okkar í tilefni dagsins. Ég læt fyrsta versið fylgja með hérna í þessari kveðju sem sýnishorn af þeirri visku sem Kristján bjó yfir og deildi svo gjarnan með samferðafólki sínu.

Þið fyrirgefið bæði þetta fátæklega ljóð,

sem fátt annað til afsökunar hefur,

en vilja til að lofsyngja þann ást arinnar óð,

sem eina sál úr tveimur saman vefur.

(Kristján Baldvinsson 1985.)

Skarðið sem Kristján skilur eftir í lífi sinna nánustu er stórt og söknuðurinn sár. Hugur minn er þó sérstaklega hjá þér, kæra Inger.

Ég vona að við fjölskyldan berum gæfu til að styðja þig og styrkja í framtíðinni því það er ekki létt að kveðja lífsförunautinn sinn.

Gunnur Helgadóttir.

Elsku afi, núna ertu búinn að kveðja okkur og þín verður sárt saknað. Þú lifir áfram í hjarta okkar og eftir sitja hlýjar og góðar minningar. Erfitt er að kveðja þig, erfiðara en orð geta lýst. Jafnframt er erfitt að reyna að lýsa í orðum og nokkrum setningum jafn yndislegum manni og þér.

Efst í huga okkar er hversu ljúfur maður þú varst, hvernig vömbin hristist þegar þú varst að hlæja. Ekkert okkar minnist þess að þú hafir nokkurn tímann orðið okkur systkinunum reiður.

Spámaðurinn segir:

„Að gefa af eigum sínu er lítil gjöf.

Hin sanna gjöf er að gefa af sjálfum sér.“ Þetta átti vel við afa, hann gaf okkur alltaf af sjálfum sér.

Alltaf settir þú aðra í forgang og var gjafmildi þín endalaus. Ekki var sjaldgæft að þú kveddir innilega og laumaðir svo til okkar peningi fyrir límonaði eins og þú orðaðir það. Þú varst stór brunnur sagna og ávallt gaman að hlusta á sögur úr lífi þínu, sérstaklega frá þínum yngri árum. Sögurnar voru ávallt eins og þú, með húmor og léttar í lund.

Þú varst mikill ljóðamaður og því endum við þessa kveðju með ljóðlínum úr Rubáiyát eftir Omar Khalyyám,

Við brauðhleif, fulla flösku

og ljóðakver.

Í forsælu undir grein

– við hlið á þér.

Sem andar söng

á öræfanna þögn,

er auðnin Paradís

– sem nægir mér!

Þú varst stór hluti af lífi okkar og við munum geyma þig í hjarta okkar

Ástarkveðjur og takk fyrir okkur. Þín barnabörn,

Tinna, Kristján og Helga.

Úðinn drýpur og sindrar í silfurgljá.

Í svona veðri finnst regninu gaman að detta

á blómin, sem nú eru upptekin af að spretta

og eru fyrir skemmstu komin á stjá.

Og upp úr regninu rís hin unga borg,

rjóð og tær eins og nýstigin upp af baði.

Og sólin brosir á sínu himneska hlaði

og horfir með velþóknun yfir stræti og torg.

Og léttir geislar glitra um lygnan fjörð

eins og glóbjört minning um tungl skinið frá í vetur.

Ó, engan ég þekki, sem gæti gert þetta betur

en guð að búa til svona fallega jörð.

(Tómas Guðmundsson.)

Þessar ljóðlínur Tómasar komu upp í huga okkar hjónanna þegar við fréttum um andlát tengdaföður dóttur okkar, Kristjáns Baldvinssonar. Fyrir 30 árum hófust kynni okkar Kristjáns og Inger eiginkonu hans. Sonur þeirra Baldvin og dóttir okkar Gunnur kynntust, urðu hjón og eignuðust þrjú börn Tinnu, Kristján og Helgu.

Eiginmaður, faðir, afi, læknir og ljúfmenni er dáinn. Eftir sitja minningar og sárastur er söknuðurinn hjá Inger. Þau voru einstaklega samrýmd hjón, vinir og sálufélagar. Góðar minningar eru huggun harmi gegn og fyrir okkur er það hláturinn, gleðin og sá fróðleikur sem var miðlað á góðum stundum það sem varðveitist í okkar huga. Kristján var fróður og skemmtilegur. Ófáar eru þær stundir sem við áttum saman með börnum og barnabörnum þar sem hann fór á kostum. Ógleymanleg er veisla þeirra hjóna er þau áttu gullbrúðkaup. Kristján flutti þar ræðu til Ingerar og var ein setningin eitthvað á þessa leið: „Ég man hanskaklædda hendi laumast í lófa minn og hamingja var mín.“

Við þökkum Kristjáni samferðina og vottum Inger og börnum þeirra okkar samúð. Minningin um Kristján lifir og erum þakklát að hafa notið vináttu hans.

Árný (Addý) og Helgi.

Fallegur sólríkur dagur í Lúxemburg. Blómin farin að springa út og vorilmur í lofti. Símhringing rýfur morgunkyrrðina.

Sómamaðurinn Kristján er látinn. Tárin falla um leið og minningabrotin hrannast upp.

Öruggur faðmur Kristjáns var það fyrsta sem ég kynntist í þessu lífi er hann tók á móti mér 1974 þegar ég fæddist. Þar mynduðust tengsl sem aldrei verða rofin.

Hugurinn leitar til þeirra heiðurshjóna. Að sitja hjá þeim var hvíld frá ys og þys í heimi sem snýst allt of hratt. Kristján hafði lag á því að setja það fram sem skiptir máli í lífinu og gaf sér ávallt tíma fyrir alla sem til hans leituðu, hvort sem það voru ástvinir eða sjúklingar.

Kristján var mikill fjölskyldumaður og geislaði hann af lífsgleði þegar hann var umvafinn börnunum. Hann var afar gáfaður með mikinn fróðleiksþorsta, bókhneigður, víðlesinn, afbragðs læknir, góður maður og heiðursmaður. Hann var ávallt sáttur við sitt og samgladdist alltaf öðrum.

Við áttum saman yndislega viku í Oxfordskíri sumarið 2010. Kristján var fljótur að finna bækur um sögu sveitarinnar og klára þær á einni kvöldstund.

Hlátrasköll akandi um Oxfordskíri. Kristján og Inger að ganga yfir engin. Samtölin við arineld, snarkið í eldinum, mun ég ávallt geyma í hugarskotum mínum.

Kristján hélt ræður við mörg tilefni og var sá sem kenndi mér að skrifa ávallt um látna ástvini. Hann var ófeiminn við að sýna tilfinningar og ég minnist hans ávallt umkringds ástvinum. Dillandi hlátur eða nokkur tár við ræðuhöld fannst mér ávallt virðingavert, fallegt og örlítið ítalskt.

Heiðursmaðurinn Kristján hefur verið mér fyrirmynd í mörgu. Hjónband þeirra Inger, ást og framkoma við börn þeirra er nokkuð sem ég reyni að tileinka mér í eigin lífi. Hjónabandið var einstaklega fallegt og einkenndist af mikilli ást, endalausri virðingu, hjálpsemi og tryggð. Þau voru sem klettur hvort annars í lífsins ólgu sjó. Fallegt augaráð gáfu þau oft hvort öðru sem minnti á ástfangna unglinga þrátt fyrir meira en hálfa öld saman. Ef ég sá glitta í Inger handan við hornið kom Kristján ávallt lallandi á eftir. Þau voru eitt, hin fullkomna eining sem Forn-Grikkir trúðu að væri afar sjaldgæft að finna á jarðríki.

Hlýhugurinn sem frá Kristjáni streymdi var óvenjulegur. Fjölskyldan átti hug hans allan og sinnti hann fjölskyldu sinni af mikilli alúð. Hann trúði á gömlu lífsgildin, að fjölskyldan væri gæfan í lífinu. Hann var einstakur faðir.

Mér er efst í huga þakklæti fyrir alla þá hlýju sem hann sýndi mér og fjölskyldu minni og órofa tryggð.

Heiðurshjónin Kristján og Inger voru ávallt fyrst til þess að samgleðjast mér og mínum við alla merkisatburði í lífinu og ávallt fyrst til veislu komandi færandi hendi.

Án efa mun Kristján taka á móti mér inn í næsta heim líkt og hann gerði í þennan.

Fallin er frá mikill ættarhöfðingi, elskaður og umvafinn ástvinum.

Elsku Inger og börn

Okkar dýpstu samúðarkveðjur. Guð blessi minningu Kristjáns. Minningin lifir í brjósti okkar allra sem elskuðu Kristján.

Nanna Ásgrímsdóttir

og fjölskylda.

Dýrmæt er sú vinátta sem skólafélagar í bekkjakerfi bindast milli tektar og tvítugs og rofnar aldrei. Það varðar mann sjálfan miklu hvernig til tekst um það vinaval. Á menntaskólaárum umgekkst ég naumast aðra félaga meira en bekkjarbróður minn, Kristján Baldvinsson. Þegar þar var komið hafði hann aukið við eðliskosti sína óvenjulegri reynslu af víðtækum lestri og kunni glögg skil á mörgu því sem fyrir okkur hinum lá í sorta. Sá þiggjandi sem ég var í okkar kynnum er ég þess fullviss að Kristjáni á ég meira að þakka frá því hrifnæma þroskaskeiði en ég geri mér ljósa grein fyrir. Og ekki var það ónýtt að fá að vera tíður gestur á heimilinu við Ásvallagötu og kynnast foreldrum hans, þeim Gróu Ásmundsdóttur og Baldvin Þ. Kristjánssyni, erindrekanum sem fór hugsjónaeldi um landið í nafni samvinnuhreyfingarinnar.

Kristján bar með sér það veganesti að hann átti auðvelt með nám, en atgervi hans nægði jafnframt til ærinna félagsstarfa. Af þeim ávann hann sér bæði vinsældir og traust svo að hann var kvaddur til að gegna starfi inspectors scholae í sjötta bekk. Það fór honum vel úr hendi, og mér eru enn í minni handan úr fyrndinni sum orð hans er hann sté fram fyrir hönd okkar nemenda.

Haraldur konungur Sigurðarson sagði um Gissur biskup Ísleifsson að af honum mætti gera þrjá menn, víkingahöfðingja, konung eða biskup, og væri hann vel fenginn til hvers starfans sem væri. Ekki vil ég segja að Kristján Baldvinsson hafi verið til víkingahöfðingja fallinn, en fjölhæfni hans var slík að hún hefði dugað til margra starfa og ólíkra. Að loknu stúdentsprófi lagði hann á bratta stigu læknisfræðinnar. Það varð honum farsæl braut, og þar hygg ég að notið hafi ríkra kosta hans, nærfærni, gerhygli, samviskusemi og manngæsku. Starfið batt Kristján einatt við fjarlæga staði, og vinafundir urðu stopulir. Þeirra saknaði ég löngum.

Kristján var í eðli sínu mikill húmanisti og hafði grundaða lífssýn. Hann var óvenju ritfær, skrifaði m.a. í menntaskóla gullpennaritgerð og hlaut fyrir hana þau verðlaun sem slík ritgerð er kennd við. Bókmenntir voru honum jafnan innan handar, og ljóð lágu honum á tungu. Í þeirri grein kunni hann einnig til verka. Ég á í fórum mínum blað sem hann sendi mér eitt sinn með ljóði eftir Jónas Hallgrímsson sem hann hafði snarað á dönsku. Sú þýðing er ekki byrjandaverk.

Gott er að hafa átt að tryggðavini slíkan mann sem Kristján var.

Við hjónin sendum Inger, frænku minni og bekkjarsystur, og hennar fólki einlæga samúðarkveðju. Megi minningin sefa missinn.

Ólafur Pálmason.

Í síðasta sinn sem ég ræddi við Kristján Baldvinsson í síma hóf ég samtalið með því að segja umbúðalaust:

„Ef þú horfir nógu lengi

á stjörnurnar

kemst þú til Damaskus.“

Og hvernig brást hann svo við þessari strófu Óskars Árna?

Hann sagði undireins: „Þetta er flott. Þetta finnst mér fallegt,“ og var þó orðinn fársjúkur maður.

Kristjáni Baldvinssyni og Inger konu hans kynntumst við hjónin snemma í febrúar 1970, en hann var þá nýráðinn yfirlæknir katólska spítalans í Stykkishólmi. Við Anna höfðum þá verið búsett í Hólminum í sjö ár þar sem ég hafði gegnt starfi lyfsala. Með okkur og þessum nýkomnu hjónum tókst fljótlega vinskapur sem staðið hefur öll þessi ár.

Þau Inger og Kristján komust fljótt inn í smábæjarlífið á staðnum. Hann var drifinn í Rótarýklúbbinn, og þau eignuðust vini sem sumir hverjir voru einnig okkar vinir, enda gengu þá hetjur um garða í Hólminum. Ég nefni hér tvo: Fyrst séra Hákon Loftsson klausturprest, sem oft knúði dyra hjá okkur með inniskó og reykelsi í skjatta sínum, og þá Jón Kristófer kadett með höfuðið fullt af skáldskap. Margt vetrarkvöldið sátum við saman yfir kaffibollunum meðan stórhríðin spann ló sína utan um húsin í bænum. Enda þótt Kristján Baldvinsson væri hrókur alls fagnaðar á slíkum kvöldum lá honum aldrei hátt rómur. Frásögum sínum kom hann þó vel til skila enda voru þær bæði skilmerkilegar og skemmtilegar, og oftar en ekki lauk hann þeim með lágstemmdum smitandi hlátri.

Ég held að Kristján Baldvinsson hafi borið mannkærleikann utan á sér, en slíkra manna er jafnan sárt saknað er þeir falla frá, ekki hvað síst af þeim, sem minna mega sín. Söknuður ástvina hans er þó ekki minni og því sendum við þeim öllum innilegar samúðarkveðjur.

Blessuð sé minning Kristjáns Baldvinssonar.

Stefán Sigurkarlsson.

Það er sorg í huga þegar ég rita þessi örfáu kveðjuorð um fjölskylduvin okkar systkina. Foreldrar okkar kynntust Kristjáni og eiginkonu hans fljótlega eftir að þau fluttu til Stykkishólms. Kristján var þar ráðinn sjúkrahúslæknir og samskiptin og vináttan héldust lífið út. Kristján var einkar góður læknir, ekki einungis faglega heldur líka á mannlegan máta. Til hans leituðum við öll hvort sem um hugarangur eða önnur mein var að ræða. Þrátt fyrir búsetu okkar Villa í S-Afríku var oft hringt og aldrei vantaði handskrifuðu jólakveðjurnar frá þeim hjónum.

Kristján var mjög virðulegur maður, kom örugglega flestum fyrir sjónir sem hæglátur persónuleiki en hann leyndi gríðarlegri kímnigáfu og hljóma hlátrasköllin og fjörið í honum í vinahóp enn í eyrum, minningar sem nú ylja hjartarótum og sefa tómleikann við andlát hans. Hann naut þeirrar gæfu að dvelja á heimili sínu hinstu dagana í umsjá eiginkonu sinnar og þar lést hann. Þau hjónin hafa alla tíð verið mjög samrýmd og samstiga og því er mikið tómarúm hjá Inger eftir að kveðja eiginmann sinn nú.

Hugur okkar er með Inger og fjölskyldu og við biðjum Almættið um að blessa þau öll.

Guðmundur A.

Þorvarðarson.