Kristján Helgi Guðmundsson

Ó, Jesús bróðir besti

og barnavinur mesti,

æ breið þú blessun þína

á barnæskuna mína.

Mér gott barn gef að vera

og góðan ávöxt bera,

en forðast allt hið illa,

svo ei mér nái' að spilla.

Það ætíð sé mín iðja

að elska þig og biðja,

þín lífsins orð að læra

og lofgjörð þér að færa.

Þín umsjón æ mér hlífi

í öllu mínu lífi,

þín líknarhönd mig leiði

og lífsins veginn greiði.

Mig styrk í stríði nauða,

æ styrk þú mig í dauða.

Þitt lífsins ljósið bjarta

þá ljómi' í mínu hjarta.

Með blíðum barnarómi

mitt bænakvak svo hljómi:

Þitt gott barn gef ég veri

og góðan ávöxt beri.

(Páll Jónsson.)

Þín langafabörn,

Kynni okkar Kristjáns hófust er ég ungur hóf störf hjá föður mínum á rakarastofu á Selfossi upp úr vorinu 1982. Þetta mun hafa verið árið 1984 þegar sá hárprúði en vandláti maður Kristján Helgi Guðmundsson settist fyrst í stólinn hjá mér, en eins og kunnugt er eru margir ákaflega íhaldssamir er kemur að þjónustu þessarar gerðar. Kristján lagði traust sitt á mig og sagði þennan unga mann geta klárað sig af þessu.

Ég var stoltur af því trausti sem hann sýndi mér og þegar árin liðu varð það traust að vináttu og órjúfanlegu sambandi okkar í millum. Kristján á Minna-Núpi var dulur maður en eins og alkunna er þá eiga rakarar það til að rekja úr mönnum garnirnar um þeirra persónulegu hagi. Kristján markaði línuna og nær honum kæmist ég ekki en hann hafði þegar hleypt mér. Þetta bráðum 30 ára samband og vinátta styrktist með árunum og vinur hans til áratuga hann Jobbi fylgdi með í kaupunum, hann er og hefur verið okkur ákaflega tryggur.

Það var athöfn þegar fjölskyldan á Minna-Núpi kom í kaupstaðinn, Kristján, Jobbi, Magga kona Kristjáns og tvíburasystir hennar Bagga. Þær systur skruppu út í bæ á meðan Jobbi og Kristján fengu snyrtinguna og spjallað var um alla heima og geima. Um tíma stjórnaði ég viðtalsþáttum í útvarpi Suðurlands þar sem ég fékk til viðtals Sunnlendinga, eina 150 á löngum tíma, Kristján átti að verða einn þeirra en vinurinn gaf sig ekki þrátt fyrir sterkar tilraunir og ég skyldi virða það og umræðan fór yfir í annað.

Síðustu árin eftir að Kristján missti konuna fór hann í hvíldarinnlögn til Reykjavíkur um tíma og þá var ekki við annað komið en að keyra austur á Selfoss í klippinguna, fyrir þessa miklu tryggð er ég þakklátur. Kristján flíkaði ekki skoðunum en smátt og smátt skildist mér að við vorum í raun sammála um flesta hluti, pólitík sem annað en það tók þennan tíma að ná því fram. Þetta mikla snyrtimenni hann Kristján kom síðast í klippingu tveimur vikum fyrir andlátið og get ég því sáttur í hjarta glaðst yfir að hárið var í lagi við burtförina og það sem meira er og vert er að nefna að Kristján ásamt öðrum sem ég man eftir af okkar viðskiptamönnum þurfti þynningu ofan á kollinum kominn á tíræðisaldurinn, það er magnað.

Ég þakka Kristjáni tryggðina og vináttuna, hann var minn tryggasti af mörgum tryggum nánast allan minn starfsaldur. Ég votta aðstandendum samúð mína.

Látinn er í hárri elli alnafni minn á Minna-Núpi í Hreppum.

Í byrjun þorra áttum við mjög notalega síðdegisstund á hlýlegu heimili Kristjáns ásamt stærstum hluta kjarnafjölskyldu hans. Þar var ró og þar var friður.

Í upphafi starfsdaga minna er ég stýrði Félagsmálastofnun Kópavogs, hófum við nafnar farsælt samstarf og má segja að áhrifa þess gæti enn, því á fyrrnefndri samverustund sat við veisluborðið eldri maður úr mínu sveitarfélagi sem þar hafði notið um langa tíð umhyggju og velvilja. Það sýndi svipurinn. Kristján tók til dvalar börn, ungmenni og fullorðið fólk úr Kópavogi, ásamt ágætri konu sinni Margréti. Þau hjón veittu strax þessum einstaklingum festu, hlýju og virðingu, sem ég vil nú þakka af alhug og hvað þau með hógværð sinni bættu líf þessa fólks og juku trú þess á framtíðina. Að auki bjuggu þau Margrét þarna myndarbúi ásamt heimilisfólki sínu. Mannleg samskipti eru oft flókin og torveld úrlausnarefni. Sumum reynist undravel að leysa úr þeim með miklum sóma, aðrir eiga í stöðugu basli, svo ekki sé meira sagt. Húsbóndinn á Minna-Núpi hafði ótrúlega hæfileika á þessu sviði. Þau hjón voru ein af þessum traustu hornsteinum samfélagsins. Lagboð Kristjáns trúi ég að hafi einkum verið rósemi og hægt fas og ótrúlega næmur skilningur á högum og líðan fólks. Fyrir allt þetta hjálparstarf sem unnið var af trúmennsku og hógværð vil ég nú þakka.

Ástvinum hans öllum votta ég dýpstu samúð.

Drottinn gef þú dánum ró og hinum líkn er lifa.

Heiðursmaður og góður vinur er fallinn frá, Kristján á Minna-Núpi. Við minnumst hans með virðingu og þakklæti. Þakklæti fyrir mikla og einlæga umhyggju fyrir hestunum okkar sem voru í hagagöngu um árabil á Minna-Núpi og ekki síður fyrir vináttu í okkar garð og einlægan áhuga á velferð okkar og fjölskyldunnar okkar. Móttökur heimilisfólksins alls á Minna-Núpi voru alltaf eins og höfðingja bæri að garði. Opinn faðmur, mikil gestrisni og hlýja. Fullvissan um að Kristján fylgdist hvern dag með hestunum okkar og taldi þá reglulega veitti okkur mikið öryggi um velferð þeirra og góða fóðrun hvort sem var að sumri eða að hausti, á þeim árum sem við áttum skjól fyrir þá þar. Við sendum heimilisfólkinu á Minna-Núpi og öðrum aðstandendum okkar innilegustu samúðarkveðjur.