Inga Bjarnadóttir fæddist í Reykjavík 5. júní 1923. Hún lést á Hjúkrunarheimilinu Ljósheimum á Selfossi 1. apríl 2012.

Fæðingarstaður hennar var Tunga við Laugaveg í Reykjavík. Foreldrar hennar giftu sig 1922 og höfðu aðsetur þar á meðan þau reistu sér nýbýli á erfðafestulandi í Sogamýri sem þau nefndu Hlíðarhvamm og stóð við Grensásveg í Reykjavík. Þau voru flutt í Hlíðarhvamm 1925. Foreldrar Ingu: Bjarni Sigmundsson, f. 1898, d. 1978, ættaður af Barðaströnd, og Guðrún Snorradóttir, f. 1896, d. 1989, úr Skagafirði. Í Hlíðarhvammi fæddust síðan bræður Ingu, sem allir eru látnir. Þeir eru Snorri, f. 1925, Björgvin, f. 1928, og Bessi, f. 1930. Árið 1930 seldu Bjarni og Guðrún eign sína og keyptu aðra við Reykjavíkurveg 6 í Skerjafirði. Þessir tveir staðir eru uppeldisstaðir Ingu. Árið 1939 fer Inga sem kaupakona að Miðengi í Grímsnesi, Árn. Hún giftist Guðmundi Benediktssyni frá Miðengi, f. 24.7. 1918, d. 20.9. 2009. Þau eignuðust hálfa jörðina og bjuggu á henni til 1952 en þá seldu þau sinn hlut og fluttust á Selfoss. Inga og Guðmundur skildu 1957. Börn þeirra eru Guðmundur Guðmundsson, f. 15.4. 1941, d. 2002. Maki Þórdís K. Skarphéðinsdóttir, f. 20.11. 1942, þeirra börn Sveinbjörn og Guðrún. Bjarni Guðmundsson f. 15.5. 1942. Maki Inga Karólína Guðmundsdóttir, f. 17. 8. 1943, þeirra börn Heimir, Dagný og Hafdís. Anna Guðmundsdóttir, f. 30.1. 1950, maki Erlendur Ragnar Kristjánsson, f. 12.3. 1944, þeirra börn Benedikt (látinn), Fjóla og Erla. Inga ól einnig upp ásamt fyrri manni sínum Báru Guðnadóttur, f. 8.9. 1947, maki Erling Ragnarsson, f. 25.10. 1948 (þau skildu), þeirra börn Ingvar, Steinar Örn og Erla. Árið 1959 giftist Inga Kjartani Ögmundssyni mjólkurbílstjóra á Selfossi. Kjartan, f. 10.5. 1919, d. 1999, var frá Kaldárhöfða í Grímsnesi og jafnan kenndur við þann stað. Þeirra sonur er Elís Kjartansson, f. 24.11. 1963, maki Ragnheiður Kr. Björnsdóttir, f. 4. 8. 1964, þeirra börn Kjartan Björn, Kristín Inga og Dagur Snær.

Inga lauk barnaskólaprófi 1936. Hún hafði gaman af leiklist og lék með áhugaleikfélögum bæði í Grímsnesinu og á Selfossi. Hún hafði á árum áður farið á námskeið kennara á sviði leiklistar. Hún var oft fljót að átta sig á veikindum fólks þegar þau voru alvarlegs eðlis og hvatti þá viðkomandi til að draga ekki að leita til læknis. Hún vann árum saman sjálfboðaliðastarf fyrir Rauða krossinn og tók þátt í starfi eldri borgara þegar þau mál komust ærlega á legg á síðustu öld. Kjartan starfaði einnig fyrir Rauða krossinn og þau voru samstillt um flest annað er laut að félagsmennsku og voru vinsæl og vinmörg. Þau áttu góða ferðafélaga um hálendisferðir og ferðuðust mikið um hálendið. Inga var fædd og uppalin í Reykjavík en bjó lengst ævi sinnar á Selfossi, Grímsnesið er ekki langt undan og vinirnir voru margir þaðan sem heimsóttu heimili hennar í verslunarferðum á Selfoss.

Útför Ingu fer fram frá Selfosskirkju 14. apríl 2012 kl. 14.

Inga mín nú kveð ég þig bæði með söknuði en einnig með léttleika. Þú ert loksins frjáls úr þínum veika líkama sem hélt þér fanginni í svo mörg ár. Minningarnar sækja á hver af annarri og vissum kafla í lífi okkar er lokið. Í huganum er minning um glaðlega konu sem vildi syni sínum, tengdadóttur og börnunum okkar allt það besta sem lífið bauð upp á. Þú varst svo full af lífi og skeyttir ekki um álit annarra.

Minnisstæð er sú sjón er blasti svo oft við þeim sem leið áttu fram hjá svölunum að íbúð ykkar Kjartans í Háengi 4 en þar sat glaðleg, sólbrún kona með barðastóran sólhatt og spjallaði við alla sem leið áttu hjá. Ég hafði stundum á orði að hún tengdamamma mín byggi í röngu landi það hefði hæft henni vel að búa á sólríkum stað sitjandi á svölum yfir markaðstorgi iðandi af lífi og fjöri þar sem það hefði verið eðlilegasti hlutur að skiptast á fréttum og kveðjum ofan af svölum. Þú varst félagslynd kona og alltaf stutt í brosið og hláturinn. Þið hjónin höfðuð unun af ferðalögum og ferðuðust mikið.

Þegar Kjartan tengdapabbi dó kom fljótlega í ljós að þú varst haldin heilabilunarsjúkdómi, þú fórst inn á Ljósheima þar sem þú bjóst í góðu yfirlæti í um það bil tíu ár. Sjúkdómurinn hafði þau áhrif að smátt og smátt hvarfstu okkur og varðst fangi í eigin líkama, þú sem hafðir haft svo gaman af því að tala gast það ekki lengur en við sem heimsóttum þig oft sáum að þú fylgdist með og oftast brostir þú þínu ljúfa brosi þegar Elís kom til þín stundum komu líka tár þegar talað var einlæglega til þín eða þú heyrðir fallegan söng. Ég þakka þér góð kynni og samverustundirnar sem við áttum Inga mín og kveð þig með orðum úr Spámanninum:

Því að hvað er það að deyja annað en standa nakinn í blænum og hverfa inn í sólskinið.

Kveðja.

Þín tengdadóttir,

Ragnheiður Kristín Björnsdóttir.

Í dag er tengdamóðir mín Inga Bjarnadóttir borin til hinstu hvílu. Þau eru orðin mörg árin síðan ég kom inn í hennar líf og kynntist henni og hennar fólki. Inga var fædd og alin upp í Reykjavík, foreldrar hennar komu til borgarinnar í atvinnuleit og kynntust þar. Hún var elst barna þeirra og átti þrjá yngri bræður sem eru látnir. Það ríkti mikil gleði og glaðværð á heimilinu og móðurafi hennar Snorri bjó einnig hjá þeim síðustu æviár sín. Inga var ung að árum þegar hún giftist fyrri manni sínum Guðmundi og þau bjuggu fyrstu árin í Miðengi í Grímsnesi en fluttu síðan á Selfoss þar sem hún bjó þar til hún lést. Inga giftist seinni manni sínum Kjartani 1959, hann lést áttatíu ára að aldri. Inga og Kjartan höfðu mjög gaman af að ferðast og fóru ýmsar ævintýralegar ferðir bæði innanlands og utan. Þau voru dugleg að ferðast um hálendi Íslands og Veiðivatnaferðirnar voru nánast óteljandi. Ég minnist nokkurra slíkra ferða sem við fórum í með þeim og syni þeirra Elís, sem er nálægt okkar börnum í aldri. Ein ferð stendur upp úr, það var ferð yfir Sprengisand og í Lónsöræfi og ekki var komið að tómum kofunum þegar örnefnin bar á góma því Kjartan var vel að sér um landið okkar.

Inga var félagslynd og leið best innan um fólk og helst þar sem eitthvað var um að vera. Hún tók virkan þátt í félagsstarfi aldraða á Selfossi og átti þátt í að stofna félagið. Einnig var hún í Rauðakrossdeild Selfoss og í stjórn þess félags um tíma. Bæði þessi félög heiðruðu hana fyrir störf sín í þeirra þágu. Inga hafði áhuga á leiklist og lék í leikritum sem ungmennafélagið Hvöt í Grímsnesi setti upp árin sem hún bjó þar og hún lék einnig með leikfélagi Selfoss.

Inga hafði þann eiginleika að hún hafði ekki áhyggjur af almenningsálitinu og mér fannst hún stundum vera á undan sinni samtíð því hún gerði ýmislegt og fékk ýmsar hugmyndir, sem þættu ekkert skrítnar nú til dags. Hún var mjög glaðlynd, jákvæð og hláturmild og þegar vinir og ættingjar komu í heimsókn mátti heyra hlátrasköllin út á götu.

Liðin eru tæplega tíu ár síðan Inga fór á hjúkrunarheimilið Ljósheima á Selfossi og þar hefur heimili hennar verið síðustu æviárin. Þar naut hún frábærrar umhyggju og hlýju. Með þakklæti og söknuði kveð ég tengdamóður mína en minningin um hana lifir.

Inga Karólína

Guðmundsdóttir.

Nú er amma okkar lögð af stað í hina miklu Landroverferð að kanna ókunnar slóðir handan þessa heims. Við sjáum hana fyrir okkur syngjandi „Ó, ó, óbyggðaferð“ á meðan hún útdeilir harðfiski og suðusúkkulaði til þeirra sem sitja aftur í. Fjölskylduferðirnar með ömmu, afa og Elís í ferðalögum um óbyggðir landsins skoppandi aftur í Landrovernum innan um allan útilegubúnaðinn eru ógleymanlegar og hafa kveikt ólæknandi óbyggðaáráttu.

Það var alltaf gleði og hlátur í kringum ömmu og hún sá spaugilegar hliðar á flestum málum. Í minningunni var hún alltaf hlæjandi, nema einstöku sinnum þegar þurfti að laga óþekktina í manni, þá kom klósettið á Kirkjuveginum sér vel þar sem maður sat úr sér fýluna og lét vita þegar maður væri orðinn góður. Amma á Selfossi var ekki mikið að grúfa sig yfir eldamennsku og húsverk og lengi vel hélt ég (Dagný) að „habbinn“ (haframjöl með sykri og mjólk) væri hennar uppfinning af því hún nennti ekki að elda hafragraut. Kjötsúpan sem varð betri með degi hverjum var líka lausn sem hentaði henni vel. En hún var sannkallaður lífskúnstner og naut hverrar stundar á eigin forsendum. Leiklist og söngur, sólböð og ferðalög , morgungöngutúrar fyrir allar aldir, og í seinni tíð langt kaffistopp í Kaupfélaginu því þar var pottþétt að hitta skemmtilegt fólk, voru fastir liðir í lífi hennar. Það er sniðugt til þess að hugsa að ömmur okkar báðar sem nú eru nýlátnar lifðu báðar í augnablikinu, en á svo gjörólíkan hátt.

Amma fór ekki hefðbundnar slóðir, hvorki í ferðamennskunni né lífinu sjálfu. Hún lét ekki skoðanir annara hefta för sína ef hún var sannfærð um hvaða leið hún ætlaði. Sumir hafa eflaust hneykslast á hegðun hennar og ýmsum uppátækjum hennar og fundist þau sjálfmiðuð og oft gátum við hlegið að undarlegum jólagjöfum sem áttu sér fyrri líf. Hins vegar vita færri af öllu því sjálfboðaliðastarfi sem hún innti af hendi og þeirri hjálp sem hún veitti öðrum, án þessa mikla sig af.

Fermingarveisla Elísar frænda okkar er mörgum minnisstæð þar sem amma söng „Vefarasönginn“ og fjörgömul kona kenndi veislugestum dansinn. Lagið var sungið svo oft að eldri synir ömmu flúðu út en fermingardrengurinn með sitt einstaka geðslag lét ekki skemmtiatriðið raska ró sinni. Lagið greyptist inn í minnið fyrir lífstíð og við systur gerðum okkur ferð í þjóðdansafélagið og endurnýttum atriðið í 40 ára afmæli Dagnýjar.

Í kjarki sínum við að standa með sjálfri sér var hún frábær fyrirmynd, að láta ekki álit annarra slá sig út af laginu og taka ekki óritskoðað við hlutverkum sem aðrir vilja úthluta. Þessi kjarkur ömmu til að fara sínar eigin leiðir með jákvæðnina að vopni hefur orðið okkur systrum hvatning til að gera það sama, á okkar forsendum.

Amma okkar er eflaust núna í hæstu hæðum að syngja vefarasönginn „Vefa mjúka dýra dúka skjóta skyttunni skil, ... svo vefum við mjúka og dýrindis dúka, vefa mjúka...“.

Takk fyrir ógleymanlegar samverustundir, elsku amma.

Dagný og Hafdís Bjarnadætur.