Viktor Sigurbjörnsson fæddist að Kvistum í Ölfusi 23. nóvember 1956. Hann varð bráðkvaddur á Spáni 1. apríl 2012.

Foreldrar Viktors voru Guðrún Lúðvíksdóttir, f. 7. nóvember 1924 og Sigurbjörn Einarsson, f. 20. september 1919, d. 20. júlí 1994. Viktor var yngstur sex systkina. Systkini hans eru: Júlíus, f. 4. mars 1946, Stefán Halldór, f. 4. ágúst 1948, Sigurður Jón, f. 11. maí 1950, Jórunn, f. 26. ágúst 1952 og Guðbjörg, f. 4. desember 1954. Viktor kvæntist 12. júní 1976 eftirlifandi eiginkonu sinni, Júlíönu Hilmisdóttur, f. 2. júlí 1958. Foreldrar hennar voru Hulda Sveinsdóttir, f. 30. janúar 1932, d. 19. ágúst 1992 og Hilmir Hinriksson, f. 31 mars 1932, d. 24. nóvember 2006. Börn Viktors og Júlíönu eru: 1) Sigurbjörn, f. 31. október 1976. Sonur hans og Kömmu Jónsdóttur er Viktor. Sambýliskona Sigurbjörns er Unnur Ögmundsdóttir, börn þeirra eru Hrafnhildur og Tryggvi. 2) Hjalti, f. 15. janúar 1979. Dóttir hans og Agnesar Gestsdóttur er Júlíana. Sambýliskona Hjalta er Anna Lind Friðriksdóttir, dætur hennar eru Elsa Malen og María Gló. 3) Hulda, f. 17. febrúar 1994, unnusti hennar er Jón Óskar Karlsson.

Viktor ólst upp að Kvistum í Ölfusi, gekk í Grunnskólann í Hveragerði og þaðan lá leiðin í Garðyrkjuskóla ríkisins að Reykjum í Ölfusi þar sem hann útskrifaðist af ylræktarbraut vorið 1976. Lengst af starfaði hann við garðyrkju. Árið 1999 hóf Viktor störf hjá Borgarverki í Borgarnesi þar sem hann starfaði til ársins 2011. Viktor sinnti trúnaðarstörfum fyrir Félag garðyrkjumanna um árabil. Hann var virkur meðlimur í Sjálfstæðisfélaginu Ingólfi í Hveragerði á yngri árum og gegndi meðal annars stöðu formanns. Hann var fulltrúi flokksins í hreppsnefnd Hveragerðis frá 1982-1986. Viktor var einnig félagi í Oddfellow.

Útför Viktors fer fram í Hveragerðiskirkju í dag, 14. apríl 2012, kl. 16.

Ég á ennþá bágt með að trúa að ég sitji nú að skrifa þessa grein, en hvernig kallið getur komið fyrirvaralaust og alltof snemma ráðum við víst engu um. Sárast finnst mér frá því að segja hvað við heyrðumst lítið þína síðustu viku sem var með ráðum gert af minni hálfu og klárlega þinni líka því við Anna Lind vorum að koma að hitta þig á Spáni aðeins nokkrum dögum áður en þetta sviplega kall bar að. Við höfðum lengi hlakkað til að eyða páskunum með ykkur mömmu í sólinni því þar efast ég aldrei um að hafi verið þinn draumastaður. Við höfðum átt góðar stundir í sólinni saman og Júlíana mín á einnig þaðan, ásamt mörgum fleiri stöðum, frábærar minningar um afa sinn.

Síðustu daga hefur þú eðlilega átt hug minn allan og minningarnar hrannast upp og kannski erfitt að fara í þær margar í smáatriðum í stuttum texta. Ég á ekkert nema góðar minningar um þig pabbi minn og hvernig maður bar alltaf virðingu fyrir þér og hlustaði þegar þú hafðir eitthvað til málanna að leggja eða svo slóst þeim upp í nett grín með þínum húmor sem svo sló á áhyggjurnar sem maður upphaflega leitaði til þín með. Þú stóðst svo sannarlega þína vakt sem höfuð okkar fjölskyldu og hvernig þú lifðir fyrir mömmu og Huldu systur (sem alvöru herramaður) og okkur bræður, barnabörn og tengdadætur er aðdáunarvert. Ég vona svo innilega að ég komist einhverntíma með tærnar þar sem þú hafðir hælana í að vera foringi minnar fjölskyldu, snyrtimenni og sannur herramaður, Júlíönu, Önnu Lind, Elsu Malen, Maríu Gló.

Hvert sem leiðin þín liggur

um lönd eða höf;

berðu sérhverjum sumar

og sólskin að gjöf.

(Stephan G. Stephansson.)

Og með trega ég skrifa þessi orð.

Hvíl í friði, elsku pabbi.

Hjalti.

Ég er ennþá að reyna að átta mig á því að elsku pabbi minn sé dáinn. Það á ekki að vera leyfilegt að taka einhvern í burtu sem er manni svona kær og það svo skyndilega. Pabbi átti margt ógert í þessu lífi og ég er ennþá að reyna að finna ástæðuna, af hverju hann var tekinn frá okkur svona snemma. Ég var og verð alltaf litla stelpan hans pabba. Hann kallaði mig alltaf Trítl-trítl og mér þótti svo vænt um það gælunafn. Hann gerði alltaf allt fyrir mig og tók alltaf upp hanskann fyrir mig. Allir sem þekkja mig vita að ég er ein mesta pabbastelpa sem fyrirfinnst. Pabbi var og er besti maður í heimi.

Það sem einkenndi pabba mest var hreinskilni, hann sagði alltaf það sem honum fannst og skammaðist sín ekkert fyrir það. Það er alveg augljóst að ég fékk hreinskilnina frá honum. Samband okkar pabba var ólýsanlegt. Við vorum góðir vinir og þó svo pabbi segði ekki á hverjum degi „ég elska þig“ við mig þá sýndi hann það í verki með því að standa alltaf þétt við bak mitt og styðja mig í öllu sem ég gerði þó svo það væri einhver „bölvuð vitleysa“ eins og hann kallaði það. Það sem skipti hann einna mestu máli í lífinu var að ég stæði mig vel í skólanum og „að það myndi verða eitthvað úr mér“ eins og hann sagði alltaf.

Ég vildi alltaf að pabbi væri stoltur af mér og gerði allt til þess að gera hann glaðan og stoltan, því það gladdi mig svo mikið að sjá hann ánægðan með mig. Ég mun leggja mig alla fram við að gera pabba stoltan af mér því ég veit að hann mun fylgjast með mér um ókomna tíð.

Ég elska þig svo mikið, pabbi minn, og það líður ekki sú stund sem ég hugsa ekki til þín og ég vona að þér líði vel þar sem þú ert núna. Þú ert fallegasti og besti engillinn á himnum. Ég trúi því að við munum hittast aftur að lokum.

Þín einkadóttir,

Hulda Viktorsdóttir.

Mig langar að minnast elskulegs tengdaföður míns með nokkrum orðum. Ég hafði einungis þekkt Sigurbjörn son hans í rúmlega viku þegar hann tók mig með sér í matarboð til foreldra sinna. Strax frá fyrsta degi var ég velkomin á heimili þeirra Júllu og Viktors og þar leið mér vel.

Viktor var hlýr og yfirvegaður og það var alltaf gott að leita til hans þegar á þurfti að halda. Ég bar mikla virðingu fyrir honum. Samband hans við Júllu og Huldu var til fyrirmyndar og ég dáðist að því hvað hann naut þess að dekra við þær mæðgur og jafnvel rápa með þeim í búðir. Missir þeirra er mikill.

Síðustu árin höfum við Sigurbjörn búið við hliðina á Júllu og Viktori og átt margar góðar stundir saman. Börnin okkar hafa sannarlega notið góðs af því. Í ófá skipti hafa þau hlaupið yfir í næsta hús til afa Viktors með hluti sem þurfti að lagfæra. Afi gat lagað allt.

Nú hefur afi Viktor kvatt, alltof fljótt. Söknuðurinn er sár en við eigum ljúfar minningar til að ylja okkur við um ókomin ár. Ég mun ætíð minnast Viktors tengdaföður míns með hlýju og þakklæti.

Elsku Júlla og fjölskylda, ég bið Guð að styrkja ykkur á þessum erfiðu tímum.

Unnur Ögmundsdóttir.

Afi fór að grafa á gröfunni sinni,

svo fór hann að borða hjá ömmu Júllu minni.

Þetta söng ég þegar þú grófst holuna fyrir framan litla bústaðinn, manstu? Ég legg stundum við hlustir og reyni að heyra svarið við spurningunni, er lífið draumur? Nú vænti ég þess að þú vitir það.

Ég vildi að þú værir ennþá hjá okkur. Þú varst of ungur til að leggjast til hinstu hvílu. Þú varst alltaf boðinn og búinn til aðstoðar og varst öllum stoð og stytta í hverju sem var. Alltaf var hægt að leita til afa Viktors, það var gott að vita af því. Við sjáumst hinum megin en á meðan verður hægt að ylja sér við góðar minningar um þig en af þeim á ég nóg.

Þinn vinur og barnabarn,

Viktor Sigurbjörnsson.

Elskulegur yngsti bróðir minn er látinn. Í stórum systkinahópi er mikill munur á því að vera elstur eða yngstur og fjögur systkini á milli. Á milli okkar Viktors voru tíu ár og man ég því vel þegar hann kom í heiminn en hann fæddist á heimili okkar í sveitinni. Hann óx og dafnaði vel, var fallegt barn og hvers manns hugljúfi. Á þessum árum átti hann fjóra pabba og þrjár mömmur þar sem allir voru að annast þennan ljúfa dreng sem gerði öllum allt til þægðar. Þær systur mínar höfðu hann gjarnan með sér í stelpuleikjum, framan af smáan og hlýðinn.

Smátt og smátt fór hann að sækja í að fylgjast með grallaraskap okkar eldri bræðra og vonandi hefur hann einnig lært eitthvað til verka sem hann hugsanlega hefur getað nýtt sér við störf þegar árin færðust yfir. Ekki er ég viss um að grallaragangurinn hafi allur verið til eftirbreytni. Sökum aldursmunar færðumst við Viktor nokkuð hvor frá öðrum um árabil þar sem sá elsti fór snemma að heiman eins og þá var títt til náms og starfa.

Þrátt fyrir þetta var ávallt sterk taug á milli okkar Viktors eins og milli okkar systkinanna allra.

Að loknu garðyrkjunámi, sem Viktor lauk með ágætum, settist hann að í Hveragerði og stofnaði þar garðyrkjustöð. Þá var komin inn í líf hans Júlíana Hilmisdóttir, eða Júlla, þessi unga og fallega kona sem hann dáði alla tíð því í öllu hans lífsins vafstri var hún honum ómetanleg stoð.

Við systkinin fylgdumst með litla bróður okkar leggja gjörva hönd á margt með áræði og dugnaði. Þótt ekki gengi allt upp sem hann tók sér fyrir hendur þá byggðist upp með honum fjölþætt reynsla sem nýttist honum oft vel.

Sé ég fjöld af förnum dögum,

finn mér skylt að þakka að nýju

góðhug þinn og alúð alla,

endalausa tryggð og hlýju.

(Guðmundur Böðvarsson.)

Það er sárt að missa fjölhæfan, kraftmikinn bróður sinn í blóma lífsins. Enn sárara er það fyrir Júllu, börnin, barnabörnin og ekki síður aldraða móður.

Ég votta þeim öllum mína innilegustu samúð.

Stóri bróðir,

Júlíus Sigurbjörnsson.

Er sólin hnígur hægt í djúpan sæ

og höfuð sitt til næturhvíldar byrgir

á svalri grund, í golu þýðum blæ,

er gott að hvíla þeim er vini syrgir.

Í hinstu geislum hljótt þeir nálgast þá,

að huga þínum veifa mjúkum svala.

Hver sælustund sem þú þeim hafðir hjá

í hjarta þínu byrjar ljúft að tala.

Og tárin sem þá væta vanga þinn

er vökvan, send frá lífsins æðsta brunni.

Þau líða eins og elskuð hönd um kinn

og eins og koss þau brenna ljúft á munni.

Þá líður nóttin ljúfum draumum í

svo ljúft að kuldagust þú finnur eigi,

og fyrr en veist þá röðull rís á ný

og roðinn lýsir fyrir nýjum degi.

(Hannes Hafstein.)

Viktor Sigurbjörnsson, fjölskylduvinur minn til margra ára, varð bráðkvaddur 1. apríl sl., aðeins 55 ára gamall. Eftir stendur fjölskylda hans harmi slegin. Missirinn og söknuðurinn er óbærilegur og erfitt að ímynda sér að sárin grói nokkurn tíma. Reynslan hefur þó kennt okkur að þau gera það seint um síðir þótt tilveran verði aldrei söm og áður.

Viktor var umfram allt ástríkur, blíður og traustur maður. Einlægnina og vinarþelið bar hann utan á sér, það duldist engum, sem þekktu hann. Honum var afar annt um velferð fjölskyldu sinnar og vina. Það er í manni eins og honum, sem vináttan er svo sýnileg og áþreifanleg. Gott dæmi er að hann vissi hvað Ingibjörg var heilluð af hestum og hestamennsku, án þess þó að iðka sportið að nokkru ráði. Einn haustdag kom Viktor í heimsókn til okkar og hafði þá keypt hesthúspart. Hann hafði einnig fengið lánaða tvo hesta út veturinn, sem hann ætlaði henni. „Ingibjörg, nú duga ekki lengur afsakanir og orðin tóm, þú getur ekki lengur vikist undan því að verða hestamaður.“ Þetta var upphafið að hestamennsku okkar Ingibjargar.

Viktor tók virkan þátt í félagsstörfum og sat um tíma í hreppsnefnd Hveragerðis fyrir Sjálfstæðisflokkinn. Hann var íhaldssamur, skoðanafastur, áræðinn og tefldi djarft. Dugnaðurinn og vinnusemin var einstök. Eftir að ákvarðanir voru teknar var hvergi hvikað. Oftast leiddu þær til farsældar fyrir hann og fjölskylduna. Líf þeirra var vissulega ekki alltaf dans á rósum en hamingjan var alltaf til staðar. Þegar erfiðleikar steðjuðu að, var ekki lagst í vörn heldur blásið til sóknar og fyrr en varði voru þau aftur komin á beinu brautina.

Á þessari stundu er mér efst í huga hugljúf minning um góðan vin og þakklæti fyrir að hafa á liðnum árum notið einlægs vinskapar hans og hans fjölskyldu.

Elsku Júlla, Hulda, Hjalti, Sigurbjörn, ættingjar Viktors og vinir, ég og fjölskylda mín vottum ykkur öllum innilega samúð okkar. Megi ykkur veitast styrkur til að takast á við sorgina og söknuðinn.

Guðmundur.

Kær vinur og félagi er fallinn frá alltof snemma. Ótímabært fráfall Viktors er mér og fjölskyldu minni mikill harmur. Kynni okkar Viktors hófust fyrir 37 árum á Garðyrkjuskóla ríkisins í Ölfusi og áttum við góð og ánægjuleg þrjú ár þar saman við nám og leik. Kynntust einnig eiginkonur okkar Júlíana og Ósk og höfum við haldið vinskap allar götur síðan. Við Viktor unnum saman við garðyrkju og almenn jarðvinnuverkefni um tveggja ára skeið.

Árið 2002 hvatti hann mig til að ganga í Oddfellowregluna en þar hafði hann gengið inn árið 2000 og varð hann leiðtogi minn þar. Viktor var mikill áhugamaður um þá reglu og mjög virkur félagi.

Þegar hann lauk störfum hjá Borgarverki í Borgarnesi fyrir rúmu ári fór hann að athuga hvað hann ætti að taka sér fyrir hendur og varð úr að leita á suðrænar slóðir og varð Costa Blanca-ströndin á Spáni fyrir valinu. Þar fann hann veitingastað sem heillaði hann og átti þessi staður í Dona Pepa hug hans allan síðustu fimm mánuði. Hafði hann lagað hann að sinni sýn og breytt honum úr hefðbundnum pítsastað í vinsælan almennan veitingastað á undraverðum tíma. Á þessum fimm mánuðum kynntist Viktor fjölda fólks, bæði íslensks og erlends, sem ætlar að hafa minningarvöku á staðnum á útfarartíma hans.

Elsku Júlla, harmur þinn og barna ykkar er mikill en minningarnar um góðan mann létta undir með ykkur til framtíðar. Hugur okkar er með ykkur á þessari erfiðu stund.

Markús, Ósk og fjölskylda.

Fregnin um ótímabært andlát Viktors Sigurbjörnssonar barst til landsins eins og þruma úr heiðskíru lofti. Enginn býst við að maður á besta aldri kveðji jafnskyndilega og hér hefur gerst. Með Viktori er genginn góður félagi okkar sjálfstæðismanna í Hveragerði. Þrátt fyrir að hann og fjölskylda hans hafi verið búsett annars staðar síðustu árin sakna Hvergerðingar nú vinar í raun.

Viktor var ungur valinn til trúnaðarstarfa fyrir bæjarbúa og meðal annars sat hann eitt kjörtímabil í sveitarstjórn. Þeim störfum sinnti hann af miklum áhuga og dugnaði. Hans áhugamál lágu víða en ekki síst hafði hann metnað fyrir hönd Hveragerðis sem garðyrkju- og blómabæjar enda var hann menntaður garðyrkjufræðingur og vann í þeirri grein um árabil. Rak hann meðal annars garðyrkjustöðina Lindarbrekku við góðan orðstír.

Að leiðarlokum vilja sjálfstæðismenn í Hveragerði þakka Viktori samfylgdina um leið og við sendum Júlíönu, börnum þeirra, móður hans og fjölskyldunni allri innilegar samúðarkveðjur.

Aldís

Hafsteinsdóttir.

Mig langar með nokkrum fátæklegum orðum að minnast Viktors, vinar míns, bekkjarbróður og æskufélaga, sem nú hefur kvatt svo alltof fljótt. Það má segja að við Viktor höfum alist upp saman, hann á Kvistum og ég í Akurgerði. Á milli okkar skapaðist mikil vinátta sem aldrei bar skugga á. Oft nutum við góðs af því að hann var yngstur í sínum systkinahóp og voru bræður hans duglegir að hjálpa okkur við allskyns bílasmíði o.fl. því vönduð vinnubrögð og fáguð framkoma hefur alltaf einkennt öll þau systkini. En lífið hélt áfram og það komu alvörubílar, sveitaböll og annað sem ég tala ekki um. Alltaf var Viktor sami góði félaginn og trúnaðarvinurinn, sama á hverju gekk. Örlögin höguðu því svo að við vorum svilar í tíu ár svo samskiptin hafa alltaf verið mikil. Viktor var mjög laginn við öll mannleg samskipti og fljótur að verða vinsæll, hvort sem var í hópi vinnufélaga eða vina enda fóru honum vel úr hendi öll mannaforráð, það reyndi ég sjálfur þegar ég vann undir hans stjórn um skeið í Borgarnesi þar sem hann var verkstjóri hjá Borgarverki.

Viktor hafði breytt um starfsvettvang á síðasta ári er hann gerðist veitingamaður á eigin veitingastað á Spáni. Og vissi ég að þar leið honum vel og hann hafði mikinn áhuga á nýju viðfangsefni. Hann hringdi gjarnan í mig þegar vaktinni lauk á kvöldin og töluðum við þá oft saman í einn til tvo tíma og heyrði ég það á honum að honum leið vel og var sáttur. Við ræddum um börnin okkar því eins allir foreldrar vita eru þau eilífðarverkefni og Viktor var mikill fjölskyldumaður. En hann hafði líka áhyggjur af móður sinni. Sagði að hann yrði að vera duglegur að sinna henni þegar hann væri heima því hún væri orðin fullorðin og aldrei að vita hvað gæti gerst meðan hann væri í burtu. En við vorum búnir að hugsa okkur að verða gamlir saman, sitja í stásstofu og rifja upp frægðarsögur af sjálfum okkur og Júlla bæri í okkur kaffið. En margt fer öðruvísi en ætlað er og við tökum spjallið seinna. En minningin um góðan dreng lifir. Elsku Júlla mín, guð gefi þér og þinni fjölskyldu styrk á þessum erfiðu tímum og það máttu vita, Júlla mín, að ég held áfram að koma í kaffi þó karlinn sé ekki heima.

Samúðarkveðjur til ykkar allra frá okkur Sjöfn.

Sólmundur

Sigurðsson.