Gunnlaugur Gunnarsson

„Hvað varðar oss bændur um þrjátíu kýr, þegar nóg er til af hænsnum“.

Spakmælin sem felast í þessari setningu hafði pabbi okkar meðal annars að leiðarljósi í lífinu. Hann trúði því að við ættum ekki að sýna græðgi þegar okkur nægði minna og við ættum ávallt að hugsa um og styðja þá sem minna mega sín í lífinu. Ófáa tók hann upp á sína arma og studdi með ýmsum hætti, til dæmis með því að taka þá í vinnu. Marga skemmtilega karaktera hafði hann í vinnu í hreingerningafyrirtæki sínu í gegnum árin og tók þeim alltaf eins og einum af fjölskyldunni. Iðulega kom hann með vinnumenn sína í mat í hádeginu þar sem mamma reiddi fram fisk- eða kjötrétti og alltaf súpu eða graut í eftirmat. Síðan voru það aðrir sem voru með okkur líka á hátíðisdögum eins og á jólum og páskum.

Pabbi vann mikið alla sína tíð eins og venjan var í þá daga og tók kannski ekki jafnmikinn þátt í uppeldi okkar systkina og ungir feður í dag en við kynntumst honum samt vel. Öll kynntumst við því að fara í útilegur með foreldrum okkar og oftar en ekki var veiðistöngin höfð með og útilegan snérist upp í að veiða í matinn og kenna okkur réttu handtökin við það. Hann var alveg ótrúlega fiskinn og vissi iðulega hvar fisk var að hafa í ánni. Hann var mikið náttúrubarn og undi sér hvergi betur en úti í náttúrunni. Hann kenndi okkur að þekkja fuglana og mismunandi hljóðin þeirra. Hann var mjög vel lesinn um ótrúlegustu hluti og fróður um landið okkar og náttúru, um fiskana og fuglana og allt þar á milli. Hann kenndi okkur líka snemma að tefla og þegar að við ólumst upp komu vinir pabba oft í heimsókn og þá var setið heilu kvöldin og teflt. Hann var einnig mikill safnari og safnaði póstkortum, mynt og bókum og hafði líka mjög gaman af málverkum.

Við eigum eftir að sakna pabba mikið, því öll höfðum við unun af því að spjalla við hann um allt milli himins og jarðar, myntsöfnun, póstkortin, veiði, vinnuna, þjóðmálin og bækur svo eitthvað sé nefnt. Við trúum því að pabbi og Binni séu nú loks sameinaðir.

„Hvar sem þú finnur fátækan á förnum vegi, gerðu honum gott, en grættu hann eigi. Guð mun launa á efsta degi.“

Með þessum spakmælum sem pabbi hafði oft yfir viljum við kveðja hann og þakka honum fyrir allar góðu minningarnar.

Gulli tengdapabbi minn hefur kvatt. Síðustu misserin hefur heilsa hans smám saman gefið eftir og ljóst að hann var orðinn þreyttur og fann að farið var að styttast í brottför. Reyndar höfum við ættingjarnir nokkrum sinnum haldið að komið væri að leikslokum síðustu árin en alltaf sneri Gulli hress til baka. Nú var kallið hins vegar komið. Gulli skildi sáttur við og taldi sig vera búinn að gera það helsta sem hann ætlaði sér hérna megin og kvaddi eins og hann hefði helst kosið og með sína nánustu aðstandendur sér við hlið.

Ég kynntist Gulla fljótlega eftir að við Birna dóttir hans fórum að rugla saman reytum fyrir aldarfjórðungi. Sá fljótt að þarna var skemmtilegur og um margt sérstakur maður á ferð; svona ákveðin blanda af sveitamanni og heimspekingi sem vildi öllum vel og hafði skoðanir á flestum hlutum. Maður sem ávallt var gaman að ræða við enda vel lesinn og sameiginlegur áhugi beggja á fyrri tíð þar sem gömlu póstkortin hans og þekking og reynsla af lífi í sveit voru uppspretta margra eftirminnilegra viðræðna.

Hægt væri að rifja upp fjölmargar skemmtilegar samverustundir í gengum tíðina. Gulli og Dodda heimsóttu okkur til Texas þegar við bjuggum þar og ferðuðust m.a. með okkur um Mexíkó, sem var mikil ævintýraferð. Í seinni tíð minnist ég heimsóknanna í Æsufellið og komum hans til okkar í Fannafoldina þar sem hann settist niður og stóð upp til skiptis á nokkurra mínútna fresti til að teygja úr sér og fá sér pípu. Sú hefð var einnig komin á að þau Dodda voru hjá okkur á aðfangadagskvöld og verður þar skarð fyrir skildi. Hundurinn okkar Trixý, sem fór nánast í andnauð af gleði í hvert skipti sem Gulli birtist, þarf líka að laga sig að breyttum aðstæðum.

Gulli var af þeirri kynslóð sem hafði sína sýn á hvernig verkaskiptingu væri háttað á heimilum og ekki lét hann heldur nútíma tískusveiflur um heilsusamlegt líferni trufla sig um of. Nægjusamur og jákvæður maður sem bætti umhverfið í kringum sig og hafði góð áhrif á þá sem hann umgekkst. Lét skráveifur ekki slá sig út af laginu og hélt sínu striki þótt aðeins gáraði. Maður sem við flest getum tekið okkur til fyrirmyndar. Hafðu þökk fyrir samfylgdina og skemmtileg kynni.

Elsku afi okkar.

Það er svo skrítið að hugsa til þess að þú sért farinn frá okkur en við vitum að þér líður mun betur núna og okkur þykir ljúft að geta hugsað til þess að þú sért kominn til Binna.

Þær eru svo margar minningarnar sem við systkinin eigum um þig og munu þær alltaf vera með okkur. Eins og á yngri árum þegar við komum í heimsókn á Álfhólsveginn til ykkar ömmu, þar sem þú gafst okkur harðfisk og kenndir okkur að tefla. Það var svo gaman hvað þú varst alltaf til í að tefla við okkur, hafðir mikla þolinmæði og kenndir okkur mörg góð „leynibrögð“. Það sama á við um Angelu sem sagði öllum í skólanum sínum frá því að langafi hennar væri heimsmeistari í tafli. Þótt það hafi nú ekki verið alveg satt þá ertu alltaf tafl-heimsmeistari í okkar augum.

Jólin eiga ekki eftir að vera eins án þín en þá áttum við margar góðar stundir saman og það á virkilega eftir að vanta þig í bláa sófann hjá mömmu og pabba með allar bækurnar sem þú fékkst alltaf í jólagjöf. Við vitum samt að þú munt fylgjast með okkur áfram. Trixý á líka eftir að sakna þín, hún skilur eflaust ekkert af hverju afi Gulli komi ekki í heimsókn að viðra sig og lauma að sér smá harðfiski. Þú varst alveg í sérstöku uppáhaldi hjá henni.

Þú varst virkilega góður afi, góðhjartaður og dæmdir engan, þú tókst okkur öllum eins og við erum og hafðir alltaf sterka trú á okkur. Til þín gátum við alltaf leitað með margt sem aðrir ekki skildu.

Elsku afi Gulli okkar, þú varst sannarlega afi úr gulli og þín verður sárt saknað.

Þín barnabörn,

Elsku afi. Við trúum því varla að þú sért farinn.

Þú varst ekki líkur neinum öðrum, lést ekki neinn segja þér fyrir verkum heldur fórst þínar eigin leiðir. Þú safnaðir ótrúlegustu hlutum og var það myntsöfnunin sem alltaf stóð upp úr. Stóri peningaskápurinn inni í herbergi sem „Boggi“ passaði vel var alltaf spennandi og var það ekki leiðinlegt þegar þú leyfðir okkur að kíkja inn í skápinn. Með árunum tókst þér að smita pabba af þessari myntsafnaraáráttu og núna undanfarið höfum við ósjaldan heyrt ykkur ræða um verðgildi gullsins.

Þú vissir einnig mikið um plöntur og fugla. Ef þú varst eitthvað efins um hvaða plöntu þú komst að tókstu hana bara upp og hreinlega smakkaðir á henni. Við munum nú ekki gleyma þegar við vorum í sveitinni og þú sagðir okkur að smakka á alls kyns plöntum sem við þorðum auðvitað ekki að segja nei við.

Þú varst líka alltaf svo stoltur af því hvað þú áttir orðið mikið af afkomendum og það var alltaf gaman að segja þér að við ættum von á barni því það var nokkuð sem gerði þig mjög stoltan.

Pípan var líka eitt af þínum aðalsmerkjum og eigum við pottþétt eftir að minnast þín í hvert skipti sem við finnum lykt af pípureyk eða -tóbaki, eða bara við að heyra „Prins Albert“.

Við erum nokkuð vissar um að þú sért kominn á betri stað, með pípuna í munnvikinu og syngjandi „Ranka var rausnarkerling og rak eitt hænsnabú“.

Þínar afastelpur,

Með Gunnlaugi Gunnarssyni er fallinn frá einn traustasti og dyggasti félagi okkar í Myntsafnarafélagi Íslands. Gulli gekk í félagið strax á fyrsta starfsári þess (1969) og starfaði í ótal nefndum og stjórnum oftar og lengur en hægt er að telja upp hér. Þekktastur var hann fyrir störf sín í uppboðs- og uppstillinganefndum en þar starfaði hann í mörg ár.

Gulli var ákaflega áhugasamur safnari, það var fátt í myntinni sem hann hafði ekki áhuga á. Eins og svo margir félagar okkar í Myntsafnarafélaginu hafði Gulli sín sérsvið þar sem kunnátta hans var fremri öðrum. Gulli var líka fljótur að leita sér aðstoðar þar sem við átti og samband okkar var mjög náið árum saman, ég mun sakna þess að hafa hann ekki til að ræða við um okkar sameiginlegu áhugamál. Gulli var víðlesinn og vel að sér í staðháttum víða um land enda ferðaðist hann og veiddi hvar þar sem hann gat. Hann var ástríðusafnari sem lét deigan aldrei síga þrátt fyrir heilsubrest og vanlíðan.