Guðmundur Ingimar Magnússon fæddist á Herjólfsstöðum, Skefilsstaðahreppi í Skagafirði, 23. ágúst 1928. Hann lést á Landspítalanum við Hringbraut 7. nóvember 2012.

Foreldrar hans voru Magnús Elías Sigurðsson frá Tröð, Bolungavík, f. 6.11. 1890, d. 3.7. 1974 og Þórunn Björnsdóttir frá Skíðastöðum í Skefilsstaðahreppi, f. 20.8. 1895, d. 9.1. 1970. Systkini Guðmundar: Hjörtur, f. 2.2. 1913, d. 29.7. 1965, Guðrún, f. 4.7. 1914, d. 8.9. 2000, Sigurður, f. 18.11. 1920, d. 2.8. 2002, Birna, f. 15.4. 1923, d. 5.3. 2007, Stefán, f. 27.9.1925, d. 9.6. 1982, Sigurlaug, f. 18.1. 1931.

1. nóvember 1958 kvæntist Guðmundur Guðrúnu Sigurðardóttur frá Marbæli, Seyluhreppi í Skagafirði, f. 14.2. 1934, foreldrar hennar voru Ingibjörg Efemía Jónsdóttir, f. 16.5. 1904, d. 24.8. 2000 og Sigurður Sigurjónsson, f. 18.9. 1900, d. 6.8. 1983. Börn Guðmundar og Guðrúnar eru: 1) Sigurbjörg, f. 23.10. 1953, maki Sigurður Pálsson, f. 26.6. 1953, dætur þeirra eru: a) Guðrún, maki Steinmar Heiðar Rögnvaldsson, dætur þeirra eru Sunna Karen og María Björg, b) Þóra Sif, maki Ingi Hrannar Heimisson, synir þeirra eru Sigurður Kári og Sverrir Páll, c) Heiða Björg, maki Sveinn Orri Vatnsdal, synir þeirra eru Rúnar Daði og Emil Orri. 2) Þórarinn Magnús, f. 4.2. 1960, sonur hans er Andri Ingimar. 3) Sigurlaug, f. 8.1. 1962, maki Níels Adolf Ársælsson, f. 17.9. 1959, synir þeirra eru: a) Arnar Geir, maki Hafdís Ösp Garðarsdóttir, börn þeirra eru Níels Aron, Birta Rún og Garðar Máni, b) Ársæll, maki Auður Birna Guðnadóttir, synir þeirra eru Alexander Hrafn og Tristan Ernir, c) Egill, d) Guðmundur, e) Styrmir. 4) Hjördís, f. 30.11. 1963. 5) Birna, f. 23.7. 1965, maki Guðni Þór Sigurjónsson, f. 14.9. 1963, börn þeirra eru: a) Katrín Melkorka Hlynsdóttir, b) Auður Eir, dóttir hennar er Birgitta Líf, c) Guðni Þór, d) Sigurjón. 6) Birgir Heiðar, f. 20.8. 1972, maki Helena Björk Pálsdóttir, f. 1.2.1965, börn þeirra eru: a) Einar Andri Ólafsson, b) Ester Jenný, c) Bjarki Heiðar.

Guðmundur var fæddur og uppalinn á Herjólfsstöðum, Skefilsstaðahreppi í Skagafirði. 18 ára gamall flutti hann ásamt foreldrum sínum á Akranes og þaðan til Akureyrar þar sem hann lauk prófi í húsasmíði árið 1952. Frá árinu 1961 bjó Guðmundur ásamt fjölskyldu sinni í Kópavogi.

Útför Guðmundar fer fram frá Kópavogskirkju í dag, 16. nóvember 2012, kl. 13.

Elsku pabbi minn, það eru búin að falla mörg tár síðan þú fórst en nú líður þér vel, það er ég viss um. Þú varst mér og sonum mínum góð fyrirmynd. Góður, rólegur og fyndinn eru lýsingarorð drengjanna minna á afa sínum. Það var ómetanlegt að vera svona nálægt þér seinustu mánuðina.

Guð gaf mér engil sem ég hef hér

á jörð.

Hann stendur mér hjá og heldur um mig vörð.

Hann stýrir mér í gegnum lífið með ljósi sínu.

Ég er svo þakklát að hafa hann í lífi

mínu.

Ég vona að hann viti að hann er

mér kær.

Allar mínar bestu hugsanir hann fær.

Hans gleði og viska við alla kemur.

Við flestalla honum vel semur.

(Katrín Ruth)

Minning þín er ljós í lífi okkar.

Sigurlaug.

Elsku pabbi, það er sárt að kveðja og söknuðurinn er mikill, en nú ert þú laus undan þjáningum veikinda þinna sem voru þér oft svo erfið. Að halda í hönd þína og kreista þegar þú kvaddir var erfið stund. Huggun mín er sú að fólkið þitt sem hefur kvatt þennan heim og er þér svo kært tók á móti þér í „Sumarlandinu“.

Pabbi og mamma eiga stóran barnahóp sem eiga yndislegar minningar um æsku sína og alltaf gerðu þau svo gott úr öllu. Þegar ég var barn og unglingur fór ég svo oft með pabba í kröfugöngur og á miðilsfundi, alltaf fannst mér það jafn spennandi. Pabbi var mín stoð og stytta, ef eitthvað bjátaði á leitaði ég ráða hjá honum. Oft vorum við ekki sammála, en hans skoðanir á lífinu og dauðanum hafa fylgt mér svo lengi og mótað mínar.

Pabbi var smiður af guðs náð og eru verk eftir hann svo víða, alltaf þekkir maður handbragð hans. Afmælisgjöfin til mín frá honum er mikið verk sem mér þykir svo vænt um.

Elsku pabbi, við vitum það bæði að við eigum eftir að hittast aftur. Þú vakir yfir mér og börnunum mínum og heldur áfram að leiðbeina okkur í lífinu.

Þegar ég leystur verð þrautunum frá,

þegar ég sólfagra landinu á

lifi og verð mínum lausnara hjá –

það verður dásamleg dýrð handa mér.

Ástvini sé ég, sem unni ég hér,

árstraumar fagnaðar berast að mér,

blessaði frelsari, brosið frá þér,

það verður dásamleg dýrð handa mér.

(Þýð. Lárus Halldórsson)

Takk fyrir allt.

Birna.

Látinn er tengdafaðir minn Guðmundur I. Magnússon, Álfabrekku 9, Kópavogi.

Okkar kynni hófust þegar fjölskylda þín bjó á Nýbýlavegi 54. Þá fór ég kornungur maður að heimsækja elstu dótturina og dvelja heldur langt fram á kvöld. Eitt kvöldið endaði það með því, að bankað var hressilega á herbergishurðina og tilkynnt að síðasti strætó færi eftir smástund. Ekki gegndi ungi maðurinn þessum boðum. Seinna um nóttina læddumst við í símann og hringdum á leigubíl. Svona gekk þetta í nokkrar vikur. Þá orðaðir þú við dótturina hvort ekki væri betra fyrir strákinn að taka bara fyrsta strætó um morguninn, þetta væri svo kostnaðarsamt að nota þessa leigubíla.

Ekki er það ætlunin að halda einhverja lofræðu um þig, það hefði þér ekki líkað. Eitt af því sem mér líkaði svo vel við í þínu fari var hvað þú varst sposkur og hafðir ákveðnar skoðanir á mönnum og málefnum. Þú fórst þínar eigin leiðir. Einu sinni varst þú að keyra í Reykjavík, svínaðir svona nett fyrir ökumann sem greinilega bálreiddist og keyrði mjög nálægt þér. Hann þeytti bílflautuna hressilega, þá sagðir þú að þessir ökumenn væru stórskrýtnir, ef þeir ná ekki að keyra aftan á mann þá bara liggja þeir á flautunni.

Þið byggðuð ykkur hús í Álfabrekkunni. Í Álfabrekkuna er alltaf gott að koma og tekið á móti mér með hlýju. Ekki gleymi ég hversu hjálpsamur þú varst. Þegar við Sigurbjörg keyptum okkar fyrstu íbúð, þar varstu kominn og settir upp innréttingar og gerðir hlé á vinnu þinni til að hjálpa okkur.

Árin liðu og við Sigurbjörg eignuðumst okkar fyrstu dóttur sem fæddist á fimmtudagskvöldi í Reykjavík, en þið fjölskyldan voruð norður í Skagafirði. Á laugardegi um hádegið var ég mættur í hlaðið á bænum þar sem þið voruð, steig út úr bílnum og það fyrsta sem þú sagðir var: „Strákskrattinn hefur dottið í það.“ En það var nú ekki svo heldur flaug ég til Akureyrar kvöldið áður og keyrði með foreldrum mínum til Reykjavíkur þar sem faðir minn var veikur og treysti sér ekki til að keyra.

Handtak þitt var alltaf hlýtt og sagði allt sem segja þurfti.

Bílskúrinn var ævintýraheimur fyrir afabörnin, þar fékk hugur og hönd barnanna að njóta sín. En eins og svo margir þurftir þú að lúta í lægra haldi fyrir skæðum sjúkdómi sem herjaði á þig. Í hvert sinn sem við hittumst reyndir þú alltaf að bera þig vel þó svo staðreyndin væri önnur.

Elsku Guðrún og fjölskylda, þó stundin sé sár þá eigum við alltaf minningu um ljúfan mann sem aldrei gleymist. Hvíl í friði, kæri tengdafaðir.

Sigurður Pálsson.

Elsku afi. Þrátt fyrir að hafa lengi vitað að þetta væri handan við hornið er samt erfitt að sætta sig við það. Ég var alltaf viss um að við ættum að minnsta kosti einn fund eftir. Heimsóknum slegið á frest um stutta stund, viss um að það kæmi nýr dagur með nýjum möguleikum. Ég ætlaði að koma og lesa fyrir þig en svo varstu bara farinn, aðeins of snemma. Mig langaði svo til að gefa þér þetta að skilnaði en ég var of seinn. Ég mun samt alltaf hafa þig hjá mér. Minningarnar um þig og gjafirnar sem þú gafst mér mun ég alltaf bera í hjartanu.

Ég ætlaði að verða smiður alveg eins og þú. Það rættist reyndar ekki. En það er allt í lagi. Það er svo margt annað sem ég get verið eins og þú. Þú varst svo fyndinn, rólegur og hjartahlýr. Það var ekki hægt annað en að líða vel í návist þinni. Besti maður sem ég hef þekkt. Ég heyrði þig aldrei hallmæla neinum og sá þig aldrei skipta skapi. Svo varstu líka alltaf til í að gefa mér ís. Ég vona að ég verði jafngóður maður og þú. Ég vona að ég verði jafngóður afi og þú.

Eitt af síðustu skiptunum sem ég hitti þig sastu í stólnum þínum með bros á vör og sagðir: „Lífið er of stutt til að hafa áhyggjur af dauðanum.“ Þú nýttir þinn tíma vel og gafst svo mikið. Þú mátt vera stoltur af því.

Ég vona að þú sért kominn á betri stað. Hvar sem það er og hvort sem sá staður er betri eða verri en sú vist sem þú ert nýbúinn að kveðja, þá er eitt sem ég veit: Sá staður er, með þinni tilkomu, orðinn betri en hann var áður en þig bar þar að garði.

Takk fyrir mig afi minn og góða ferð.

Ég elska þig.

Ársæll Níelsson.

Svefninn langi laðar til sín

lokakafla æviskeiðs

hinsta andardráttinn

andinn yfirgefur húsið

hefur sig til himna

við hliðið bíður drottinn.

Það er sumt sem maður saknar,

vöku megin við.

Leggst út af á mér slokknar,

svíf um önnur svið.

Í svefnrofunum finn ég,

sofa lengur vil.

þegar svefninn verður eilífur

finn ég aftur til.

(Björn Jörundur Friðbjörnsson og

Daníel Ágúst Haraldsson)

Elsku afi. Nú ertu farinn í ferðalagið sem þú sagðir mér frá síðast þegar við töluðum saman, leiksýninguna þína um lífið. Þú varst á undan okkur í sorgarferlinu, þú gerðir þér vel grein fyrir í hvað stefndi og á þig leitaði kvíði og söknuður með þeim líkamlegu þjáningum sem þú barst. Afi þú ert hetja og skilur svo mikið eftir þig.

Svo margar minningar sem við eigum. Minningar um góðan, traustan og hjartahlýjan mann. Minningar um glaðværð þína, húmor og þrjósku. Lyktin af saginu í bílskúrnum, sullið sem þú borðaðir, hlýlegu móttökurnar þegar ég kom í heimsókn og umræða um þjóðmálin, það er margt sem rifjast upp þegar ég hugsa til þín.

Kallið þitt er komið, þú ert kominn úr þeim líkama sem þig langaði stundum að geta svifið úr.

Takk fyrir allt.

Kveðja,

Guðrún.

Elsku afi. Þá er komið að kveðjustund, það er erfitt að kveðja en ég veit að núna líður þér vel og og þú ert hættur að finna til.

Eitt af því sem ég á eftir að sakna mest eru hlýju faðmlögin frá þér þegar ég kom og fór úr Álfabrekkunni, væntumþykjan skein í gegnum þau.

Minningarnar um þig mun ég geyma, þær munu alltaf eiga stað í hjarta mínu.

Þar sem englarnir syngja sefur þú

sefur í djúpinu væra.

Við hin sem lifum, lifum í trú

að ljósið bjarta skæra

veki þig með sól að morgni.

Farðu í friði vinur minn kær

faðirinn mun þig geyma.

Um aldur og ævi þú verður mér nær

aldrei ég skal þér gleyma.

Svo vöknum við með sól að morgni.

(Bubbi Morthens)

Þín

Heiða Björg.

Nú er elsku afi okkar fallinn frá eftir löng og erfið veikindi. Það verður skrítið að fara í Álfabrekkuna og sjá ekki afa sitja í stólnum sínum inni í stofu og fá ekki afaknús í kveðjuskyni en afi faðmaði okkur alltaf svo fast og hlýlega.

Afi var mikið í bílskúrnum sínum og minnumst við þess að oftar en ekki þegar við renndum í hlaðið hjá ömmu og afa þá var opið inn í bílskúr og afi þar að vinna. Bílskúrinn hans afa var okkur sem ævintýraheimur, hann var stærri en venjulegir skúrar því afi þurfti pláss fyrir öll sín verkfæri og efnivið. Við gátum leikið okkur þar endalaust, hvort sem það var í fjársjóðsleit í krókum og kimum eða að smíða það sem okkur datt í hug. Aldrei leiddist okkur í bílskúrnum hjá afa. Við minnumst þess einnig að á nánast hverju ári fórum við með afa, ömmu og fjölskyldunni í bústaðinn okkar í Skagafirðinum.

Afi las þar og skrifaði og var sérlega duglegur við að dytta að bústaðnum, hann fann sér alltaf eitthvað að gera. Afi lét ekki veikindi sín stoppa sig, hann smíðaði handrið fyrir húsið okkar og er það okkur mjög minnisstætt þegar við festum bílinn okkar í innkeyrslunni hjá afa síðasta vetur. Við hömuðumst við að reyna að moka bílinn út en það var ekki fyrr en afi kom út og hjálpaði okkur að við náðum að losa bílinn. Afi var alltaf svona duglegur og hjálpsamur og gerði allt fyrir fjölskyldu sína.

Elsku afi, við söknum þín.

Katrín Melkorka

og Sigurjón.