Jóhanna Guðrún Sigurðardóttir

Lífsbaráttan var hörð í sveitinni, Jóhanna eða Jóa eins og hún var alltaf kölluð var aðeins 10 ára gömul þegar pabbi hennar dó og þá börðust þau áfram af miklu harðfylgi systkinin í Jaðarkoti og amma. Jóa sagði mér að það væri skjalfest að leysa hefði átt upp heimilið en þeim tókst að halda búinu og byggðu nýtt hús í Jaðarkoti. Annað reiðarslag dundi á fjölskyldunni í Jaðarkoti þegar togarinn Max Pemberton fórst, Halldór bróðir Jóu var þar háseti og fyrirvinna heimilisins. Amma syrgdi hann alla tíð.

Jóa var hreinskiptin en þó orðvör, hjartahlý og börnin hændust að henni. Lundin var létt og hún kunni dægurlagatextana, því mikið var hlustað á útvarp á Mýrum. Við sáum Jóu taka danssporin og syngja af innlifun með. Það er gaman að hlusta á yngri kynslóðina tala um Jóu frænku, þar var ekkert kynslóðabil. Þegar við komum til Jóu stoppaði tíminn, það var allt eitthvað tímalaust sem segir manni að gott var að koma að Mýrum. Jóa talaði ekki mikið um sjálfa sig en ef hún var spurð um gamla tímann stóð ekki á svörum. Jóa fór ekki á marga mannfagnaði, hvorki hjá fjölskyldunni né í sveitinni, það var hennar að taka á móti fólki en það vita allir sem komu að Mýrum að þeim var ekki í kot vísað. Vegna gæsku Jóu átti hún marga vini og margir þessara vina reyndust henni vel síðustu árin eftir að hún var orðin eini ábúandinn á Mýrum. Ég get ekki annað en minnst á Laufeyju í Egilsstaðakoti í Flóa en hún hringdi í Jóu nánast á hverjum degi og var með henni í bíltúr daginn fyrir andlát Jóu. Guðbjörg í Vorsabæjarhjáleigu í Flóa fylgdist með Jóu og þær voru miklar vinkonur. Jóa vildi miklu frekar biðja Guðbjörgu að skutla sér en okkur systkinabörnin þó svo að alltaf væri verið að bjóða henni það. Hilmar í Hamarshjáleigu var líka betri en enginn. Hann droppaði inn bara til að athuga hvort ekki væri allt í lagi hjá vinkonu sinni henni Jóu.

Við systkinabörnin kynntumst Jóu mismikið en þau sem voru í mörg sumur á Mýrum tengdust henni sterkum böndum eins og um hennar börn væri að ræða, vil ég þar nefna Adda frænda, Sigþór bróður og Dóru frænku. Við hin droppuðum inn.

Jóa brosti með öllu andlitinu, hún hafði mikið gaman af að fá fólkið sitt til sín, hvort sem það voru ættingjar eða vinir, og allra skemmtilegast var þegar smáfólkið mætti í sveitina.

Jóa skammaðist aldrei, hún bara í mesta lagi brosti út í annað ef við gerðum eða sögðum eitthvað sem henni líkaði ekki. Hún var mjög pólitísk og fylgdist manna best með fréttum og stöðu þjóðmála. Jóa sagði áður en allt fór á versta veg í þjóðfélaginu að það væri mesta böl sem komið hefði fyrir þjóðina að bankarnir hefðu verið seldir, við ættum eftir að sjá það. Jóa var mikill jafnréttissinni fyrir alla aðra en sig sjálfa. Jóa var treg að leita sér lækninga, „þetta lagast“ var viðkvæðið. Hún hafði orð á því að þegar hennar tími kæmi vildi hún fara eins og hann Gústi og það gerði hún svo sannarlega.

mbl.is/minningar.

Aðeins fimm ára gamall kom ég fyrst að Mýrum og síðan þá hefur Jóa umvafið mig með væntumþykju og kærleika og verið mér sem önnur móðir. Systkinin Jóa og Kiddi héldu heimili með móður sinni þar til hún lést tæplega aldargömul árið 1988, eftir það bjuggu systkinin tvö á Mýrum þar til rétt fyrir jólin 2007 þegar Kiddi veiktist alvarlega og dvelst hann nú á hjúkrunarheimilinu Ljósheimum á Selfossi. Undanfarin fimm ár hefur Jóa verið ein á Mýrum og oft á tíðum mikill gestagangur. Með undraverðum hætti og á mettíma galdraði hún fram hlaðborð af tertum og öðru góðgæti.

Tvær vikur eru síðan við hjónin ásamt tengdamóður minni og nafna mínum heimsóttum Jóu. Hún var hress að vanda, hallaði undir flatt og með feimnislega brosinu sínu og blik í augum heilsaði hún okkur með sömu orðum og ævinlega, „elskurnar mínar“. Með þessum örfáu orðum vil ég þakka Jóu minni samfylgdina og allar gleðistundirnar sem hún hefur veitt mér og fjölskyldu minni í gegnum árin. Hennar verður sárt saknað. Ég kveð elsku frænku mína með bæn sem mér þykir vænt um.