Lífæð landsbyggðarinnar

Hún er furðuleg umræðan um Reykjavíkurflugvöll þessa dagana. Fjármálaráðherra Samfylkingarinnar skrifar í fullkomnu heimildarleysi undir söluyfirlýsingu á landi undan flugvellinum til Reykjavíkurborgar þar sem annar Reykjavíkurkrati og sennilega í sama heimildarleysi skrifar undir fyrir hönd borgarinnar.

Innanríkisráðherra, yfirmaður samgöngumála, kemur af fjöllum í orðsins fyllstu merkingu, ekki einu sinni ofan af heiðum, og segist ekkert hafa vitað af slíkri söluundirskrift. Nú er hér um slíkt stórmál að ræða og fjárhagsskuldbindingar sem því til heyra, að ekki er um mál einstaks ráðherra að ræða heldur ríkisstjórnarinnar allrar og Alþingis. Því verður ekki trúað að aðrir ráðherrar í ríkisstjórn hafi ekki vitað hvað til stæði. Hinsvegar er þessi söluundirskrift hrein lögleysa án heimilda og samþykkta Alþingis. Undirskriftin dregur hins vegar fram ákveðna afstöðu og hroka ráðherrans og ríkisstjórnarinnar til landsbyggðarinnar og jafnframt eru að engu virtar skyldur Reykjavíkur sem höfðuborgar allra landsmanna.

Mín tilfinning er sú að góður meirihluti sé fyrir því á Alþingi að bundið sé í lög að miðstöð innanlandsflugsins verði tryggð til frambúðar þar sem núverandi Reykjavíkurflugvöllur er og þannig að honum búið að aðstaða sé hin fullkomnasta. Hins vegar eru þar aðilar sem hugsa þröngt kringum eigin nafla, viðurkenna ekki höfuðborgahlutverkið og reka stöðugt horn í síðu landsbyggðarinnar og fólksins sem þar býr. Og það eru þeir sem hafa ráðið för í þessari undirskrift um sölu á landi flugvallarins.

Var innanríkisráðherra haldið utan við vegna andstöðu hans?

En afgreiðsla á þessu máli af hálfu fjármálráðherra og ríkisstjórnar er með ólíkindum, ekki síst í ljósi þess að innanríkisráðherra hafði ekki hugmynd um málið. Samkvæmt nýjum vinnureglum ríkisstjórnar ætti þetta ekki að vera mögulegt, því kynna ætti málið fyrst í ríkisstjórn. Fróðlegt væri að vita hvort aðrir ráðherrar hefðu verið upplýstir eða var það bara af tillitssemi við innanríkisráðherrann að halda honum utan við málið því vitað var að hann var því andvígur. Málið hlýtur að hafa verið borið upp í ríkisstjórn, annað væri andstætt reglum sem ríkisstjórnin hefur sjálf sett sér. Hvar voru þá hinir ráðherrarnir eða var það Ögmundur einn sem var hafður utandyra meðan undirskriftin var afgreidd í ríkisstjórn? Mér kemur í sjálfu sér ekkert á óvart í þeim efnum.

Kratar í Reykjavík reka stöðugt hornin í landsbyggðina

Bygging nýs flugvallar kostar marga tugi milljarða króna. Hver er það sem myndi borga? Jú, almenningur í landinu gegnum skatta og væntanlega enn hærri gjöld á þá sem nota flugið. Slíkt er því ekki einkamál samfylkingarkrata í Reykjavík heldur einnig allra hinna íbúa höfuðborgarsvæðisins. Þá má og leggja áherslu á að mörg önnur samgöngumannvirki, vegir og brýr eru brýnni ef meira fjármagn væri til samgöngumála. Ég nefni vegina á Vestfjörðum, Dýrafjarðargöng, göng milli Ísafjarðar og Súðavíkur, en vegurinn þar er lífshættulegur vegna snjóflóða. Sveitavegina inn til dala og út til stranda, einbreiðar brýr á aðalvegum og svo má áfram telja. Það að gera tillögur og að ráðherra skrifi undir um milljarða króna skuldbindingar til færslu á flugvellinum í Reykjavík er bein vanvirða og hroki gangvart því fólki sem háð er því að nota flugsamgöngur við höfuðborgina en ekki síst gagnvart þeim sem búa við lélegar og ótryggar vegasamgöngur víða á landsbyggðinni.

Nýr Landspítali og Reykjavíkurflugvöllur

Staðsetning nýbyggingar Landspítala – háskólasjúkrahúss er einmitt bundin við nálægðina við Reykjavíkurflugvöll.

Jakob Ólafsson, flugstjóri hjá Landhelgisgæslunni, rekur þetta mál í ágætri grein í Fréttablaðinu 2. febr. fyrir ári. Hann lagði þunga áherslu á mikilvægi Reykjavíkurflugvallar fyrir öryggi sjúkraflugs í landinu.

Hann talaði um sorglegt „landsbyggðarfálæti“ og þekkingarskort þeirra sem vildu af þröngum pólitískum sérhagsmunum þrýsta flugvellinum burt úr Vatnsmýrinni með handafli:

„Ef ekki er hægt að tryggja gott aðgengi landsbyggðarfólks með sjúkraflugi að tilvonandi Landspítala, eins og ein af mikilvægum forsendum staðarvals spítalans við Hringbraut var í upphafi, er nauðsynlegt að hugsa dæmið upp á nýtt og finna honum og flugvellinum nýjan stað svo hann standi undir nafni sem Landspítali – spítali allra landsmanna og þungamiðja í íslensku heilbrigðiskerfi. Reykjavíkurborg gæti þannig fengið aftur Borgarspítalann í Fossvogi og rekið á eigin reikning.“

Ég tek undir hvert orð hjá Jakob.

Ég er reyndar þess fullviss að meirihluti Reykvíkinga stendur með landsbyggðinni og höfuðborgarhlutverkinu og vill tryggja Reykjavíkurflugvöll áfram í Vatnsmýrinni.