Vignir Gísli Jónsson

Árið 1971, í stjórnartíð Magnúsar Kjartanssonar iðnaðarráðherra, var kynnt metnaðarfull áætlun um styrkingu íslensks iðnaðar. Ísland hafði undirritað Fríverslunarsamning EFTA, sem krafðist aukinnar samkeppnishæfni landsins í öllum greinum. Einn liður í því var stofnun Útflutningsmiðstöðvar iðnaðarins og fjölda sérsamtaka hinna ýmsu greina. Ráðgjafar voru fengnir til landsins til að leiðbeina í markaðsmálum. Mikil áhersla var lögð á aukna fullvinnslu sjávarafla en einn þáttur þess var að byggja upp lagmetisiðnaðinn.

Í framhaldi á því samþykkti Alþingi sérstök lög um lagmetisiðnaðinn. Sölustofnun lagmetis var sett á fót, þar sem undirritaður fór um tíma með hlutverk. Stofnendurnir voru 22 niðursuðuverksmiðjur, gamlar og rótgrónar sem einnig minni bílskúrsfyrirtæki.

Um þessar mundir var ungur athafnamaður að hasla sér völl í matvælaiðnaði uppi á Akranesi. Hann hafði komið sér upp tækjum til niðurlagningar  og framleiðslu á grásleppukavíar og hafði nokkra reynslu í útflutningi. Þrátt fyrir nokkurra eftirgöngu hafnaði hann inngöngu í hin nýskipuðu samtök en vildi frekar takast á við verkefnin einn og af eigin rammleik.

Ef við skoðum árangurinn 40 árum síðar er niðurstaðan þessi: Af hinum 22 aðildarverksmiðjum Sölustofnunar lagmetis er einungis ein þeirra enn starfandi á landinu -  litla fyrirtækið á Akranesi hefur haldið áfram að þróast og dafna öll árin frá stofnun og bætt við sig nýjum framleiðslugreinum. Það er nú orðið eitt öflugasta fyrirtæki sinnar tegundar í Evrópu, getur mælt sig við hvert hinna stóru erlendis og er einn af burðarásum bæjarfélagsins. Credit Info veitti því viðurkenninguna sem Framúrskarandi fyrirtæki 2013.

Vignir G. Jónson stofnaði fyrirtæki sitt, sem ber hafn hans, með báðar hendur tómar og var ekki einu sinni Skagamaður. Hann hafði ekki annað með sér að leggja en viljann, gott stjórnunar- og viðskiptavit og svo það, sem mestu máli skipti, gimsteininn hana Sigríði Eiríksdóttur, konu sína.

Ég fylgdist með rekstri fyrirtækisins úr fjarlægð. Að vísu nokkuð argur yfir því að hafa ekki tekist að véla þau inn í samtökin. En þegar fram liðu stundir, sá ég, af hve mikilli leikni Vignir stjórnaði sínu fyrirtæki og annaðist sjálfur að mestu sín markaðsmál. Hann byrjaði  að salta hrognin sjálfur og gátu karlarnir lagt beint upp hjá honum. Þar sem verkefnin komu oft sveiflukennt með skömmum afgreiðslufresti, gerði hann sérstakan samning við konurnar í verksmiðjunni, sem tók mið af skyndiútköllum og óreglulegum vinnutíma. Allan tímann var Sigríður honum við hlið, og skiptu þau með sér verkefnum. Ég minnist þess einu sinni er ég átti leið fram hjá gömluverksmiðjunni þar sem  þau hjón höfðu verið að ljúka framleiðsludegi síðla sunnudags  og voru að þrífa eftir daginn, og Vignir að sópa fyrir utan.

Á níunda áratugnum kom svo nýja verksmiðjuhúsið - á lóð, sem gerði ráð fyrir góðri stækkun - og síðan þau þrjú stóru verksmiðjuhús til viðbótar, eitt af öðru, sem nú hýsa framleiðsluna.

Þegar Vignir tók veiki þá, sem þjakaði hann síðustu árin, hafði Eiríkur sonur hans lokið námi í matvælafræðum við Háskólann. Hann kom til liðs við þau hjón en tók síðar alfarið við rekstri verksmiðjunnar og hélt uppbyggingunni áfram. Honum til halds og trausts kom svo Ólöf, konan hans, svo að segja má, að reksturinn hafi alla tíð verið í höndum fjölskyldunnar. Vignir sinnti starfi sínu fram til síðustu ára, sótti kaup- og ráðstefnur og var alla tíð vel með á nótunum með það, sem fram fór í fyrirtækinu. Ég hygg að fjölskyldan hafi öll verið með í ráðum, þegar stórar ákvarðanir voru teknar.

Ég hefði gjarnan vilja njóta samveru Vignis lengur. Hann var ljúfur og glaðlyndur maður með gott skopskyn. Hann virkaði á mig mannbætandi. Ég minnist sérstaklega viku, sem við áttum saman á hóteli í París í tengslum við vörusýninguna SIAL, og bílferð, sem við förum til að hitta viðskiptavin í Düsseldorf. Mér fannst gott að segja aulabrandara og skopast að keppinautunum í návist hans.

En klukkan glymur og enginn deilir við þann dómara. Renötu, konu minni, og mér mun þykja gott að vera áfram meðvituð um nærveru Sigríðar, - og, Vignir, minn kæri, þú gast ekki skilið eftir betri fulltrúa að þér gengnum en Eirík son þinn og Ólöfu tengdadóttur.

Við þökkum áratugalangt samstarf Vignis G. Jónssonar við fyrirtækið okkar og vottum fjölskyldu hans samúð okkar allra.

Starfslið Triton ehf.,