Þórarinn Eldjárn bregður á leik í limru:
Hún Dúdda var alltaf að daðra
og dufla og smjaðra og flaðra.
Það kvað að þessu rammt,
hún má eiga það samt
að hún gerði það aldrei við aðra.
Svo yrkir hann að gefnu tilefni:
Þeim sem geta ekkert íslenskað
í auglýsingum hefnist fyrir það:
Skódabíl við ætlum never ever
að aka meðan það er simply clever.
Þorgeir Tryggvason prjónar við það:
Íslenskan er engu lík,
ætti'að meðhöndlast sem slík;
aldrei kaupi Audi-tík
sem æpir „Vorsprung durch Technik“.
Þórarinn er ekki lengi til svars:
Ef bílatal er tíska
er tunga Audis þýska
en skelfing skrýtin lenska
að Skódamál sé enska.
Úr því farið er að ræða bílavísur hlýtur Andrés H. Valberg að koma upp í hugann, sem orti margar slíkar, oft hringhendur eins og þessa:
Á skemmtifund með léttri lund
lífsins bundinn hætti.
Bíllinn skundar greiða grund
gæddur undramætti.
Þessi vísa Andrésar varð fleyg:
Af bílstjórunum er ég einn
ætíð frjáls og glaður.
Skagfirðingur skír og hreinn
skáld og listamaður.
Hann orti líka:
Fordinn blái fer á stjá
fróns um háar lendur.
Steinum gráum stiklar á,
stýra knáar hendur.
Að síðustu:
Áfram brunar bíllinn minn,
brautin dunar undir.
Ég skal muna sérhvert sinn
svona unaðsstundir.
Björn Jakobsson á Varmalæk kastaði fram:
Bíllinn hossast undir oss.
Enginn kossafriður.
Kristleifur Þorsteinsson á Stóra-Kroppi botnaði:
Ástarblossi er aðeins kross
ef hann fossar niður.
Loks skáldið Örn Arnarson:
Bíllinn rennur um ruddan veg,
rambar og skelfur stundum.
Hoppar sem andríkt andaborð
á andatilraunafundum.
Pétur Blöndal
pebl@mbl.is