Albert Jensen

Albert Jensen var mikill baráttumaður og sannkölluð hetja. Hann lamaðist í vinnuslysi fyrir u.þ.b. 23 árum, þegar hann féll af vinnupalli á fjórðu hæð er hann var við störf, en Albert var atorkusamur byggingameistari í Reykjavík um langt árabil. Undirritaður kynntist Alberti fyrir fimm árum í gegnum fjölskyldutengsl. Þótt aldursmunur væri nokkur tókst með okkur mikil og góð vinátta sem varaði allt fram á síðasta dag. Ég heimsótti Albert reglulega á Sléttuveginn, þar sem hann bjó í húsi SEM samtakanna. Í samtölum mínum við Albert kynntist ég honum mjög vel. Í þeim kom fram með skýrum hætti réttlætiskennd hans og hreinskilni. Hann var mikill náttúruunnandi, elskaði landið sitt og lagði stöðugt áherslu á að þjóðin héldi vöku sinni fyrir sjálfstæði sínu. Þau voru fá málefnin sem við ræddum ekki. Fyrir nokkru ritaði Albert bók sem heitir Lindargötustrákurinn. Í bókinni rakti hann ýmsa atburði og kynni sín af fólki og málefnum. Þetta er merkileg saga um líf og störf þessa alþýðumanns og kynni hans af mönnum og málefnum.

Í formála bókarinnar segir Albert m.a.: „Bókin er gerð af knýjandi þörf til að segja frá því sem ég upplifði sem barn og hvernig örlögin spunnu svo vefinn áfram. Þar er skyggnst í hugarheim stráks og fylgst með aldursskeiðum hans. Stráks sem var bæði harður af sér og viðkvæmur. Stráks sem var harður í horn að taka ef því var að skipta og gat þó verið feiminn en yfirleitt viðráðanlegur. Ofarlega í huga mínum með bókinni, eru siðir og mismunandi búskaparhættir hvers tímabils síðustu aldar. Ég segi frá hugrenningum mínum um menn, lönd og siði og mikilvægi þess að halda trú vorri, hreinleika lands, lofts og sjávar“.

Í samtölum okkar kynntist ég vel lífsferli hans, unglingsárunum, afskiptum hans af pólitíkinni, baráttu hans fyrir þeim sem minna mega sín í þjóðfélaginu, ekki síst fatlaðra og öryrkja. Það var hreint ótrúlegt hvað þessi aldni maður hafði mikið baráttuþrek. Í síðasta samtali okkar á heimili hans fyrir mánuði síðan var hann með allan hugann við næstu verkefni nýrrar ríkisstjórnar og útlistaði nákvæmlega hver þyrftu að verða hennar forgangsverkefni. Albert var ósáttur við margt sem snéri að hlutskipti þeirra sem áttu erfiðast með að verja stöðu sína og jafnframt berjast fyrir bættum kjörum sínum og aðstæðum. Það voru hans forgangsmál. Um þessi mál og fleiri ritaði Albert fjölmargar blaðagreinar á undanförnum áratugum.

Ég kveð Albert minn góða vin með söknuði. Nú að leiðarlokum þakka ég honum einlæga vináttu og allar þær góðu samverustundir sem við áttum. Við Guðrún sendum fjölskyldu hans innilegar samúðarkveðjur.

Við höfðum vissar hefðir, meðal annars héldum við árshátíð á hverju ári fyrstu vikuna í janúar sem var ávallt mikil veisla í mat og drykk, sungið og dansað fram á nótt.

Alli var hrókur alls fagnaðar og var einstök manneskja sem birtist meðal annars í miklu hugrekki og baráttuþreki. Að hafa átt því láni að fagna að vera vinur Alla er okkur afar dýrmætt. Þú barðist hetjulega við veikindi þín og var aðdáun að fylgjast með því hvernig þú tókst á hlutunum, reyndir allt til þess að vera jákvæður. Hún elskulega Þóra þín stóð eins og klettur við hlið þér ásamt ykkar frábæru börnum og tengdabörnum. Þú varst með eindæmum blíður og góður maður, skemmtilegur og mikill húmoristi.

Nú ert þú kominn á vit nýrra ævintýra inn í eilífðina og vel hefur verið tekið á móti þér. Elsku Þóra, Maggi, Kristín, Sigga, Jörgen, Ögmundur og fjölskylda, megi guð gefa ykkur styrk í sorginni og vaka yfir ykkur.

Hvíldu í friði elsku Alli.

Vinátta okkar hefur staðið allt frá 1957 er Albert giftist Þóru æskuvinkonu minni og við höfum alltaf haldið góðu sambandi í gegnum öll þessi ár. Albert var mjög sterkur persónuleiki með einstakan viljastyrk og kjark. Hann var hugmyndaríkur og framkvæmdi það sem hann ætlaði sér. Alltaf var hressandi að hitta Alla og engin lognmolla til í hans huga. Hann var alltaf tilbúinn að gefa af sér.

Ungur var Albert sendur í sveit á Bersatungu í Saurbæjarhreppi í Dölum á vit hins ókunna. Þar urðu kaflaskipti í lífi hans. Í bók sinni Lindargötustrákurinn skrifar Albert um fyrsta morguninn í sveitinni: „Þegar ég kom út á hlaðið í Bersatungu og Hvolsdalurinn í fagurri víðáttu sinni opnaði sýn til sjávar og fjarlægu vestfirsku fjallanna. Það var mín fyrsta ást á landinu sjálfu í sinni náttúrulegu dýrð“. Sönn ást sem átti eftir að þróast og endast alla hans ævi alveg eins og ást hans til Þóru eiginkonu sinnar. Albert hafði gaman af því að setja saman ljóð. Hans mikla tilfinningaflóð varð oft uppspretta ljóða hans.