Níels Maríus Blomsterberg

Pabbi okkar, ættarhöfðinginn, er sofnaður svefninum langa og verður nú lagður til hinstu hvílu við hlið mömmu.

Pabbi var litríkur, skondinn og stór karakter. En pabbi var umfram allt yndislegur og ljúfur og með risastórt hjarta, sem rúmaði alla hans ástvini og ekki síst þá sem að minna máttu sín. Það samferðafólk hans sem hann vissi að átti eitthvað minna af veraldlegum gæðum gat oft reitt sig á stuðning hans á einn eða annan hátt. Sjálfur var hann ekkert ríkur á fé, en hann átti nóg fyrir okkur og rúmlega það og þannig varði hann sínum auði. Að gefa þeim sem minna áttu.

Það er gott veganesti að alast upp við það að gleyma ekki þeim sem minna eiga og rétta hjálparhönd ef hægt er.

Pabbi var kröftugur maður og fór stundum hratt yfir, en ekki þegar kom að börnunum þá var nægur tími. Pabbi var sögumaður mikill og fannst ekkert leiðinlegt að gera góða sögu betri með leikrænum tilburðum, svipbrigðum ofl.

Pabbi var kjötiðnaðarmeistari af Guðs náð og var afar fær á sínu sviði og gífurlega metnaðargjarn fyrir hönd iðnarinnar. Þar voru fáir honum fremri.

En við megum til með að nefna eitt atriði sem hann var ekki jafn góður í. Hann var ekki besti ökumaður í heimi! Hann eignaðist sinn fyrsta bíl ekki fyrr en 47 ára gamall og var því ekki mjög vanur ökuþór. Oft fór hann með okkur í bíltúr og átti það til að keyra með hvítu punktalínurnar á milli dekkjanna. Þegar honum var bent á að drífa sig yfir á réttan vegarhelming þá glotti hann og sagði að þessar línur væru sérstaklega gerðar til þess að hafa á milli hjólanna. Þá kom fyrir að hann renndi yfir á rauðu ljósi, óvart að sjálfsögðu og þegar hann uppskar skammir og allt varð vitlaust í bílnum, var hann fljótur að svara og segja að rauði liturinn væri miklu fallegri en sá græni. Rautt væri nefnilega VALS-liturinn! Það þarf varla að taka fram að hann var mikill Valsari.

Pabbi elskaði óperutónlist og átti stórt safn af klassískri tónlist. Sú tónlist er ríkur partur af æsku okkar systkina.

Pabbi var með græna fingur og var alltaf að bæta og breyta garðinum og aldrei var garðurinn eins, tvö ár í röð. Nágrannarnir göntuðust oft með það að engu líkara væri að trén hans Blomma væru með tær því hann var ótrúlega duglegur við að færa trén sem sum voru ekki neinar smáspírur.

En pabbi fékk líka sinn skammt af sorginni. Ekkert fer eins illa með foreldri og að missa barn og það á eins sviplegan og ósanngjarnan hátt og í þessu tilfelli. Þann harm tókst honum í raun aldrei að yfirstíga. En með tímanum tókst honum að halda honum til hliðar, enda heldur lífið áfram og því ber að lifa á þann besta hátt sem maður getur þó að höggin séu þung. Það gerði hann.

Við viljum þakka þessum einstaka manni, sem pabbi okkar var, allt það sem að hann hefur gert fyrir okkur í gegnum tíðina. Alla hans velvild, umhyggju, öryggi og ást. En umfram allt þökkum við honum fyrir lífið sem hann gaf okkur, ásamt mömmu. Þau grófu minningar í hjörtu okkar.

Megi þau bæði hvíla í friði.

Við elskum ykkur að eilífu. Verið Guði geymd.