Gunnlaugur Pálmi Steindórsson fæddist í Reykjavík 25. október 1925. Hann andaðist á heimili sínu 21. júní 2013.

Foreldrar Gunnlaugs voru Steindór Gunnlaugsson, lögfræðingur í Reykjavík, f. 1889, d. 1971 og Bryndís Pálmadóttir húsmóðir, f. 1897, d. 1988.

Systir Gunnlaugs var Anna Soffía skrifstofustjóri, f. 1923, d. 1997, gift Páli Sigurðsyni verkfræðingi, f. 1917, d. 1966. Foreldrar Steindórs voru Gunnlaugur Þorsteinsson hreppstjóri og dbrm. á Kiðjabergi í Grímsnesi og Soffía Skúladóttir húsfreyja. Foreldrar Bryndísar voru sr. Pálmi Þóroddsson prestur að Felli í Sléttuhlíð og Anna Hólmfríður Jónsdóttir húsfreyja.

Eiginkona Gunnlaugs var Guðrún Haraldsdóttir, verslunarkona og húsmóðir, f. 23.5. 1928, d. 20.1. 2013, dóttir hjónana Haralds Jónssonar, skipstjóra og útgerðarmanns frá Gróttu og Ástu Særósar Þorvarðardóttur húsmóður. Synir Gunnlaugs og Guðrúnar eru: 1) Steindór Gunnlaugsson framkvæmdastjóri, f. 11.10. 1961. Börn Steindórs eru: a) Bryndís Dögg háskólanemi, f. 22.9. 1986, sambýlismaður hennar er Haukur Eggertsson byggingatæknifræðingur, f. 6 2. 1980. Dóttir þeirra er Emilía Björk, f. 19.12. 2006. b) Snædís, f. 2.12. 1992, látin sama dag. c) Gunnlaugur Egill, f. 19.5. 1994. Sambýliskona Steindórs er Halldóra Lydía Þórðardóttir sjúkraliði, f. 17.9. 1959. Börn hennar eru: Þuríður Ósk hjúkrunarfræðingur, f. 13.6. 1981, Kjaran forritari, f. 13.6. 1984 og Benedikt, f. 6.1. 1993. 2) Haraldur Páll Gunnlaugsson eðlisfræðingur, búsettur í Danmörku, f. 9.6. 1967. Sambýliskona Haraldar Páls er Bolette Møller Christensen háskólakennari. Dóttir Bolette er Karla Baasch Christensen grunnskólakennari, gift Søren Martin Christensen.

Gunnlaugur lauk prófi í járnsmíði frá Iðnskólanum 1946 og prófi frá Vélskóla Íslands 1950 sem vélfræðingur. Hann var vélstjóri á togurum þ.ám. Þorkeli mána og farskipum á árunum 1947-1953 og þá vélstjóri við Írafossvirkjun. Árið 1954 stofnaði hann ásamt öðrum Vélsmiðjuna Dynjanda sf. sem síðar varð innflutnings- og heildverslun og var frá 1989 aðaleigandi fyrirtækisins, sem heldur upp á 60 ára afmæli á næsta ári. Gunnlaugur var brautryðjandi í að kynna og útvega viðurkenndan öryggisbúnað, persónuhlífar, öryggisskó og vinnufatnað fyrir starfsfólk í íslensku atvinnulífi og hefur í nær 50 ár átt drjúgan þátt í að stuðla að aukinni og almennri notkun öryggisbúnaðar sem hefur komið í veg fyrir alvarleg slys á vinnustöðum. Gunnlaugur sat í stjórn ýmissa félaga, m.a. á vegum málmiðnaðarins. Áhugamál Gunnlaugs var að starfa fyrir Oddfellow-regluna í öll þau 58 ár sem hann var félagi í stúkunni Þorkeli mána. Þá hefur hann starfað í öðrum Regludeildum s.s. Rbst. Þorgerði, Ob. Petrusi og Canton Njáli auk þess sem hann var félagi í Stórstúkunni. Nýverið var hann stofnfélagi í tveimur nýjum Regludeildum, Rbst. Þorgbjörgu í desember sl. og í Sæmund fróða í apríl sl. Oddfellow-starfið var lífsstíll hans og hafði hann ávallt hugsjónir og velferð Reglunnar í fyrirrúmi.

Útför Gunnlaugs fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík í dag, 3. júlí 2013, kl. 13.

Elsku afi, við hugsum mikið til þín. Þú hefur afrekað gríðarlega margt gott á ævi þinni og hefur ávallt verið sterk ímynd fyrir okkur. Það var margt aðdáunarvert í fari þínu. Þú varst mjög duglegur og það eru sennilega ekki margir sem vinna alveg fram á sinn síðasta dag. Þrátt fyrir veikindi og verki kvartaðir þú ekki og hélst ótrauður áfram í því sem þú varst að gera. Jafnframt varstu ákveðinn, með sterkar skoðanir og lést engan vaða yfir þig. Það er frábært hvað þið amma lifðuð lífinu til fulls og létuð ekki veikindi stoppa ykkur í að ferðast, skoða heiminn og njóta lífsins. Okkur þótti vænt um sögurnar sem þú sagðir okkur frá því sem gerðist í gamla daga og sérstaklega sögurnar af ykkur ömmu. Það er ótrúlega fallegt hvað þið amma voruð ennþá ástfangin og hugsuðuð vel hvort um annað þrátt fyrir að hafa eytt næstum allri ævinni saman. Þú varst mjög umhyggjusamur maður og hugsaðir vel um þá sem voru í kringum þig. Við áttum margar góðar stundir saman og okkur þykir mjög vænt um tímann sem við áttum með þér. Þú varst frábær afi og mjög ástkær og þín verður sárt saknað.

Þín barnabörn,

Bryndís Dögg og Gunnlaugur Egill.

Hinn 21. júní sl. lést á heimili sínu kær vinur og frændi, Gunnlaugur Pálmi Steindórsson. Þegar góður vinur og félagi hverfur okkur sækja á hugann minningar liðinna ára. Ég kynntist þeim hjónum, Guðrúnu og Gunnlaugi, fyrst þegar við Hörður, ásamt þremur sonum, fórum til Tenerife um jólin 1977. Þau hjónin voru þar ásamt sínum tveimur sonum, Steindóri og Halla Palla. Þá hafði elskulegur frændi minn, séra Jóhann Hlíðar, ákveðið að eyða með okkur jólum þar, í sól og sumaryl. Jóhann var beðinn um að hafa jólamessu, þar sem Íslendingar söfnuðust saman. Eftir þá hátíðlegu stund var sest niður við góðar veitingar og spjall. Og eins og oft vill verða, þegar Íslendingar hittast, þarf að vita deili á mönnum. Komust þá Jóhann og Gunnlaugur að því að þeir væru frændur og notuðu það síðan þegar þeir heilsuðust. Síðan þá sagði Gunnlaugur alltaf „sæl frænka“ og það þótti mér vænt um. Nánari kynni tókust síðan með okkur, þegar Hörður og Gunnlaugur störfuðu saman í Oddfellowreglunni. Einnig hef ég fengið að njóta þess, að fá að starfa með Gunnlaug mér við hlið. Nú síðast þegar hann ákvað að gerast stofnfélagi með 30 konum í nýstofnaðri stúku. Hann var ótrúlega eljusamur og alltaf mætti hann á fundi hjá okkur. Hann fræddi okkur, leiðbeindi og styrkti okkar starf á alla lund. Hans verður sárt saknað. Hann var ávallt góður vinur og félagi, sem gott var að leita til. Þar fór sannur Oddfellowi, sem tileinkaði sér og lifði eftir þeim boðskap sem Oddfellowreglan boðar.

Minningin um hann og öll hans störf verður okkur styrkur og til eftirbreytni.

Kallið er komið,

komin er nú stundin,

vinaskilnaðar viðkvæm stund.

Vinirnir kveðja

vininn sinn látna,

er sefur hér hinn síðsta blund.

(Vald. Briem)

Með þessum orðum fylgir vinarkveðja frá Hildigunni Hlíðar og Birgi Dagfinnssyni og Sigríði Hlíðar og Karli Jeppesen.

Far þú í friði.

Brynja Hlíðar.

Við Gunnlaugur Steindórsson vorum bræðrasynir og höfum lengi átt samleið. Faðir hans, Steindór Gunnlaugsson, var lögfræðingur og af ýmsum ástæðum var ég tíður gestur hjá honum og Bryndísi konu hans á skólaárum mínum. Gunnlaugi kynntist ég aftur á móti ekki verulega fyrr en ég hafði tekið lögfræðipróf. Vorum við lengi nágrannar í vesturbænum og litum inn hvor hjá öðrum.

Um 1980 fór ég til framhaldsnáms í Kaupmannahöfn og bjó ég þá um skeið hjá frænku hans, Stellu Wolf. Kom Gunnlaugur þá þangað í viðskiptaerindum með syni sínum Haraldi Páli sem þá var innan við fermingu. Bauð hann okkur út að borða á fínustu veitingastaði borgarinnar, enda hafði Gunnlaugur gaman af því að halda sig vel í mat og drykk á slíkum ferðum. Naut ég góðs af því oftar en í þetta skipti.

Eftir að hann stofnaði fyrirtæki sitt Dynjanda var hann ötull við að kynna sér nýjungar í grein sinni og sótti sýningar víðs vegar í Evrópu. Held ég að velgengni fyrirtækisins megi að einhverju leyti skýra með því hvað hann fylgdist vel með og var duglegur að afla sambanda. Veit ég að hann átti t.d. vini á Ítalíu og víðar í álfunni.

Við vorum ættaðir frá Kiðjabergi í Grímsnesi og þar bjó Halldór föðurbróðir okkar þangað til hann lést upp úr 1980. Féllu eignir hans í hlut okkar systkinabarna hans en það voru aðallega jarðirnar Kiðjaberg, Hestur og Gíslastaðir. Á Kiðjabergi, sem var ættarsetur okkar, stóð gamalt íbúðarhús sem byggt var 1869 og talið elsta hús í uppsveitum Árnessýslu. Var okkur mörgum mikið í mun að það yrði varðveitt og gat Gunnlaugur náð samningi við Meistarafélag húsasmiða um að þeir keyptu jörðina með þeirri kvöð að þeir gerðu húsið upp í upprunalegri mynd og varðveittu það. Held ég að báðir aðilar hafi verið ánægðir með viðskiptin og er þarna nú golfvöllur sem mikið er notaður. Þá átti Gunnlaugur, ásamt Gunnlaugi Briem, hugmyndina að því að skipulagt var sumarbústaðasvæði undir Hestfjalli á bökkum Hvítár og þykir það eitt fegursta sumarbústaðahverfi á Suðurlandi. Eigum við frændfólk Gunnlaugs honum því mikið að þakka.

Gunnlaugur náði háum aldri og gekk til vinnu flesta daga til hins síðasta. Ég kom í Dynjanda tíu dögum áður en hann lést og var hann þá nýkominn frá Frankfurt. Hafði hann þurft að leggjast þar inn á spítala í nokkra daga en var orðinn glaður og reifur og horfði björtum augum til framtíðarinnar. Hún varð þó því miður styttri en við hefðum vonast eftir en huggun er það að hann hafði góða heilsu allt til síðasta dags og skilur eftir góðar minningar í hugum okkar sem eftir lifum. Blessuð sé minning hans.

Páll Skúlason.

Einstaka sinnum á lífsleiðinni kynnist maður þannig mönnum að þeir eiga hug manns og hjarta. Þessir menn verða manni ógleymanlegir, og þeir skilja eftir í huga manns gott veganesti. Það er eitthvað óútskýranlegt. Einhver góð tilfinning, traust virðing og góðvild sem gera þessa menn svo stóra í sjálfum sér, að þeir verða boðberar hins góða með nærveru sinni. Gunnlaugur Pálmi var þessi manngerð, hann hafði þessa sterku og góðu áru, sem svo fáum er gefið.

Þótt Gunnlaugur Pálmi hafi verið kominn við aldur kom andlát hans öllum á óvart, hann var fullur lífsgleði og var með heilmikil áform um hvað hann ætlaði að gera. Það síðasta sem við ræddum um var fyrirhuguð ferð okkar bræðra í Sæmundi fróða til Washington á komandi vori, og hinn aldni höfðingi ætlaði ekki að láta sig vanta. Skjótt skipast veður í lofti, stóll Gunnlaugs Pálma er nú auður og við bræður harmi slegnir. Ég kveð þennan mikla mannvin með trega í hjarta.

Fallin er ein rósin rjóð,

blöðin til moldar falla.

Minning þín bróðir ljúf og góð,

þín vinsemd bætti okkur alla.

Þinn fórnandi kærleik, mátum við mest,

og veg vorn þú blómum skreyttir.

Í djúpsárum trega, vér þökkum þér,

þú varst sá sem gafst og veittir.

Guð gefi hinum látna ró og þeim líkn sem lifa.

Ómar Sigurðsson.

Einis og fossinn Dynjandi er eitt af fegurstu djásnum Íslands var Gunnlaugur P. Steindórsson í sama máta djásn í birtingu vináttunnar og á meðal bræðra minna í Oddfellowreglunni. Hann stóð þar upp úr hópnum eins mikilfenglegur og Dynjandi sem fellur nær 100 metra fram af Dynjandisheiði og breiðir úr sér yfir bungumyndað bergið. Þeir voru líkir eftir allt og samferðina í gegnum lífið og reksturinn farsæla í 59 ár. Þannig hafa þeir runnið saman í lífslæknum í reglulegum takti fram af stöllum, þrep af þrepi og gæfa og gengi fallið með við hvern hyl og lygnu á lífsleiðinni til sjávar.

Ósar lífsins koma í lok langrar leiðar þar sem straumurinn hefur oft verið krappur og viljinn til að ná árangri í starfi og leik á við 100 mw virkjun. Allt sem þessi aldni vinur og höfðingi hefur tekið að sér í lífinu hefur verið gert með þeim krafti og vilja sem einkennir leiðir manns sem eins og vatnið hefur alltaf fundið réttu leiðina til lausnar.

Hann útskrifaðist vélfræðingur árið 1950 og var vélstjóri á togurum og til sjós til ársins 1954 að hann stofnaði Dynjanda. Gunnlaugur var stæðilegur maður. Hann studdist við svartan staf og stakk örlítið við og skrokkurinn vaggaði svolítið á göngunni og hann hallaði höfðinu fram til að hafa ballansinn í lagi. Hann var vel með á nótunum og augun kvik sem fylgdust með hverri hreyfingu og hverjum manni þar sem hann var staddur á fundi eða samkomum. Unga fólkið hefði sagt: „Hann er með'etta.“ Hann var okkur fyrirmynd, var ferskari í hugsun en margur yngri maðurinn.

Hann hvatti menn til dáða og dró þannig vagninn í mörgum málum með smitandi vilja sínum og krafti. Áhugasamur um alla hluti og vildi að framgangur mála og verkefni gengju hratt og vel fyrir sig. Hann var stórhuga maður sem gekk glaður og kvíðalaus á móti hverjum degi. Það var mín heppni að eiga hann sem vin og fyrir löngu ákváðum við að hittast í Garðinum í sumar.

Þar ætluðum við að treysta böndin á milli okkar og Steindórs sonar hans. Í leiðinni ætlaði hann að rifja upp ættartengsl fjölskyldu sinnar í Garðinum. Við lok síðasta starfsdags hans á skrifstofunni fannst útprentað kort af Garðinum, hann hafði merkt staðina sem hann vildi heimsækja.

Hann var því búinn að ákveða fundinn okkar og var klár að koma, hann var á leiðinni til vinafundar í Garðinum. Vinafundurinn bíður og ég hlakka til þegar rétti tíminn kemur fyrir okkur báða. Þá kemur hann á móti mér með stafinn silfursleginn í hendinni og kastar á mig kveðju, hlæjandi, og opnar fyrir hlýtt faðmlagið sem ég fell í eins og barn í stóran faðm. Ég lærði það af kynnum mínum við Gunnlaug að ég finn ekki marga í samfélaginu sem standa honum miklu framar í þeirri hugsjón að reynast samfélaginu vel og verða betri maður. Ég mun sakna dynjandans sem fylgdi honum, kraftsins og hlýjunnar. Ég votta fjölskyldu vinar míns samúð.

Ásmundur Friðriksson.

Deyr fé,

deyja frændur,

deyr sjálfur ið sama;

en orðstír

deyr aldregi,

hveim er sér góðan getur.

(Úr Hávamálum)

Það er ekki bara tregi og söknuður í hjarta er við bræður í Oddfellowstúku nr. 27, Sæmundi fróða, kveðjum heiðursfélaga okkar Gunnlaug Pálma Steindórsson. Heldur einnig gleði og þakklæti fyrir að hafa orðið þess heiðurs aðnjótandi að fá að kynnast persónu hans og vera honum samferða í því starfi sem byggist á höfuðgildum Oddfellowreglunnar. Í slíku starfi er fjársjóður fólginn í manngildi þeirra sem eldri og reyndari eru og gefa af örlæti sínu visku til hinna yngri. Þess fengum við bræður að njóta í ríkum mæli af hendi Gunnlaugs sem af hógværð og gjafmildi vann nýju stúkunni okkar allt til heilla við stofnun hennar á nýliðnu misseri.

Starfsþrek hins aldna bróður var ekki búið en kallið var komið. Hans bíða nú ný verkefni á æðri vegum.

Megi minningin lifa um mætan mann.

Kveðja frá Oddfellowstúku nr. 27 Sæmundi fróða,

Guðmundur Pálsson.

Í dag kveðjum við með söknuði mikinn öðling og kæran vin hann „gamla Gulla“ eins og hann skrifaði undir síðasta tölvubréfið til okkar sem hann sendi að morgni þess dags sem hann skildi við og hvarf á vit hennar Guðrúnar sinnar. Þau voru afar samrýnd og elskuleg hjón og aðeins fimm mánuðir síðan hún kvaddi þennan heim en sá tími var Gulla okkar afar erfiður.

Gulli var Oddfellowi af lífi og sál í þau 58 ár sem hann starfaði innan Oddfellow-reglunnar og þar var honum trúað fyrir ótal ábyrgðarstörfum. Til marks um áhuga hans á öllu sem viðkom Oddfellow þá lagði hann áherslu á að komast á hátíðarfund hjá Goethe-stúkunni í Frankfurt sem haldinn var í tilefni af 65 ára endurreisn stúkunnar eftir stríð, þegar ljóst var að við myndum verða stödd í Frankfurt hinn 27. maí sl. Mynd af þeim viðburði geymdi hann síðan á náttborðinu hjá sér á spítalanum í Frankfurt og sýndi hana læknum, hjúkrunarliði og herbergisfélögum sínum, en það var á þriðja degi okkar í Frankfurt að Gulli varð skyndilega veikur og var lagður inn á spítala.

Eftir 10 daga legu var hann orðinn þokkalega hress og alveg ákveðinn í að hans tími væri ekki kominn. Eftir útskrift af sjúkrahúsinu var haldið heim á leið með næstu vél. Eftir heimkomuna átti hann síðan tvær góðar vikur hér heima og því var það okkur mikið áfall að heyra um fráfall hans. Þær nærri tvær vikur sem við dvöldum saman í Frankfurt nú í maí/júní var honum tíðrætt um hana Guðrúnu sína og ferðir þeirra víða um heim á þeim 64 árum sem þau höfðu verið gift. Sl. haust fóru þau hjón í aðra ferð sína á Íslendingaslóðir í Bandaríkjunum og Kanada með hópi Oddfellowa sem kallar sig Kanadaklúbbinn.

Flogið var til Seattle og ekið þaðan yfir Klettafjöllin með viðkomu í Vancouver. Var þetta síðasta ferð þeirra hjóna saman til útlanda. Í september nk. er þegar búið að skipuleggja næstu Oddfellow-ferð sem í þetta sinn verður farin til Þýskalands. Gulli var alveg ákveðinn í að fara í þá ferð en örlögin tóku í taumana og nú er hann farinn í lengra ferðalag þar sem þau hjónin geta haldið áfram að ferðast saman.

Við viljum þakka fyrir allar ánægjustundirnar sem við áttum saman. Minningin um þau mætu hjón, Gulla og Guðrúnu, mun lifa með okkur um ókomin ár.

Kæri Steindór og Haraldur Páll, við sendum ykkur og fjölskyldum ykkar okkar innilegustu samúðarkveðjur og biðjum góðan Guð að styrkja ykkur á þessum erfiðu tímum.

Eydís og Karl Jóhann.

Lagður er upp í sína hinstu ferð vinur minn og félagi Gunnlaugur Pálmi Steindórsson.

Gulla kynntist ég á haustdögum 1962, þegar ég ungur piltur kom til viðtals á skrifstofu hans í Vélsmiðjunni Dynjanda sem þá var til húsa í Dugguvogi 7.

Á þessum tíma var ég óráðinn í því hvað ég vildi nema, en vissi að Gulli og pabbi voru góðir vinir út frá samstarfi í Oddfellow-reglunni. Gulli tók mér strax mjög vel og ég gerðist lærlingur í smiðju þeirra heiðursmanna Gulla og Bjössa – Björns R. Ásmundssonar. Hjá þeim starfaði ég síðan með smáhléum til ársins 1981, fyrst sem nemi og síðan sem vélvirki, en lengst af vann ég með Gulla sem sölustjóri í verslun Dynjanda.

Á þeim tíma þurftum við oft að fara utan til að afla fyrirtækinu umboða. Gulla var alls staðar vel tekið og hann eignaðist marga góða vini, enda ræktaði hann sambandið við vini og félaga fram á síðasta dag. Gulli var nýkominn heim frá Frankfurt úr „business-ferð“ þegar hann lést. Þótt skrokkurinn væri orðinn lúinn, var hugurinn og starfsgleðin enn til staðar.

Gulli var mikill heiðursmaður og höfðingi, hvort sem var í vinnu eða utan hennar, og ekki var leiðinlegt að sækja heim þau hjónin Gunnlaug og Guðrúnu.

Ég á það Gulla að stórum hluta að þakka að ég gekk til liðs við Oddfellow-regluna, þar sem við höfum verið félagar í aldarfjórðung. Gulli var mikill Oddfellow-maður og var alla tíð ötull liðsmaður og gegndi æðstu trúnaðarstörfum fyrir stúku sína, líknarsjóð og Oddfellow-húsið, svo fátt sé upp talið.

Fyrir réttri viku, við jarðarför móður minnar, hitti ég Gulla í síðasta sinn. Hann var þá hress að vanda, og hafði það á orði við son minn, Sigurð Gunnar, er starfað hefur hjá þeim feðgum í Dynjanda en starfar nú erlendis, að hann yrði að fara að koma í kaffi áður en hann yrði allur – en af því varð ekki.

Ég kveð hér félaga minn með söknuði, en minning um góðan dreng mun lifa.

Vinum mínum Steindóri, Haraldi Páli og fjölskyldum þeirra sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur.

Kristinn Gíslason.