Sigrún Haraldsdóttir er hætt að kippa sér upp við rigninguna, sem hún kvartaði yfir í Vísnahorni gærdagsins: Þraut er oft að þurfa að heyra það er kjánar blaðra, en reyndin er; það rignir meira á réttláta en aðra.

Sigrún Haraldsdóttir er hætt að kippa sér upp við rigninguna, sem hún kvartaði yfir í Vísnahorni gærdagsins:

Þraut er oft að þurfa að heyra

það er kjánar blaðra,

en reyndin er; það rignir meira

á réttláta en aðra.

Jón Ingvar Jónsson orti skírnarvísur til afabarnanna Yrsu og Bríetar, dætra Evu Sólan og Jóns Stefáns Jónssonar:

Afa jafnan gott er geð

og gengur allt í haginn

þegar Bríet brosi með

býður góðan daginn.

Þó að heimsins köldu klær

klóri hræðilega

Yrsa litla alltaf nær

úr afa sorg og trega.

Eftir skírnina fór mynd á fésbókina af séra Hjálmari Jónssyni, sem skírði, og afanum Jóni Ingvari. Sá síðarnefndi orti til skýringar:

Sá með bláa bindið er

barnavinur mestur

og heiðurskarl sem hylla ber.

Hinn er bara prestur.

Séra Hjálmar svaraði:

Glott af þessum görpum skín,

glatt er þeim í sinni

þó geti vart meiri greppitrýn

á gjörvallri fésbókinni.

Þá Jón Ingvar:

Um Hjálmar vil ég lofgjörð letra

en læt samt getið, tel það betra:

hann minni er,

það munar hér

svona einum sentimetra.

Séra Hjálmar bætti við:

Ganga um með glöðum róm

á Guðs og manna vegum

Jón á hælaháum skóm

en Hjálmar venjulegum.

Loks Jón Ingvar:

Á mætan Hjálmar margur þá

mikið augun pírði,

hann tiplaði allan tímann á

tánum er hann skírði.

Guðmundur Andri Thorsson kastar fram á fésbókinni:

Allt þótt digni og hratt því hnigni

öll heims um ból,

og enn þótt rigni og aldrei lygni –

skín innra sól.

Halla Kjartansdóttir leggur orð í belg:

Þótt hann rigni, þótt ég digni,

þótt hann lygni aldrei meir,

fram skal stauta blauta brautu,

buga þraut uns fjörið deyr.

Pétur Blöndal pebl@mbl.is