Joshua stóð undir væntingum

Tónleikar Joshua Redmans kvartettsins á djasshátíð voru flottir og níu ópusar voru skornir áður en Joshua og félagar einhentu sér í aukalagið eftir McCoy Tyner og píanistinn, Aaron Goldberg, í essinu sínu, enda Tyner einn af áhrifavöldum hans.

Annars voru ópusarnir níu á efnisskránni flestir eftir Joshua, þar á meðal blús sem hver og einn gæti skrifað sig fyrir, en var glettilega vel blásinn, því Joshua hefur tilfinningu fyrir blúsnum. Ég er ekki yfir mig hrifinn af tónsmíðum hans frekar en annarra síð-nýboppleikara, en lokalagið „Hide and Seek“ er glettilega flott þó tunguskotsinngangurinn hans hafi lítið breyst í áranna rás. Aaron Goldberg átti einn ópus á efnisskránni sem bar með sér blæ af Brad Mehldau. Aaron var þó helsta fórnarlamb mögnunarinnar. Hljómur píanósins var fullharður og greinilegt, þegar horft var á sviðið, að tónarnir bárust ekki frá píanóinu heldur úr upphangandi hátölurum, en kannski skynja þeir sem vanir eru bíósándi ekki slíkt.

Söngdansarnir, þar á meðal „Adagio“ eftir Jóhann Sebastían Bach, voru fallega blásnir af Joshua, nema sá fyrsti „Summertime“ Gershwins, sem var þeysireið eftir hljómunum og þá, einsog oftast í hraðari ópusum, blés Joshua á efra tónsviði tenórsins svo að stundum minnti á sópran og ýlfraði oft án þess þó að „splitta“ tóninum a la Jacquet.

Ætli tvö lög séu mér ekki minnisstæðari en önnur frá þessum tónleikum; túlkun Joshua á „Stardust“ Carmichels og popplaginu „Doll Is Mine“. Hann blés „Stardust“ svo fallega, einn í upphafi, að ég fékk gæsahúð. Kannski vegna þess að ég er búinn að hlusta svo oft á mismunandi upptökur með Sveini heitnum Ólafssyni af þessu lagi síðustu mánuði, eða einfaldlega af því að Joshua blés laglínuna svo yndislega. Sóló hans var ekki síðri og þar breytti lagið um karakter er hann spann á hærra tónsviðinu.

Ég þekkti varla Blonde Redhead fyrir þessa tónleika, en þó að útsetning Joshua, eða kannski Brad Mehldau, á lagi þeirra „Doll Is Mine“ væri í anda frummyndarinnar með Bachballöðublæ, var túlkunin þúsund sinnum dýpri en hjá höfundunum. Þannig geta meðallög poppara nútímans lifnað að nýju í höndum djassmeistara eins og við þekkjum svo vel frá tímum hinna klassísku söngdansa. Ekki var verra að bassaleikarinn Reuben Rogers lagði allt sitt í sitt í fínan, djúpan og hægan sóló, en hann hélt uppi dampi alla tónleikana ásamt trommaranum Gregory Hutchinson, sem var flottur í sólóum sínum.