Saga Helgadóttir

Oft er talað um að tengdamæður geti verið bæði tannhvassar og túróttar við tengdabörnin. Ofangreind lýsingarorð áttu ekki við tengdamóður mína. Hún var mér og mínum alltaf hlý, gjafmild og góð. Ég fékk á henni matarást við fyrstu kynni, hún var frábær matmóðir. Maturinn hjá henni var einstaklega góður, oftast ekki flóknir réttir heldur venjulegur heimilismatur sem var svo vel eldaður og framborinn. Þá var nú ekki baksturinn síðri, nær alltaf til nýbakað með kaffinu. Það voru kleinur, jólakökur, marmarakökur, smjörkökur, regnbogatertur, kanilsnúðar, skonsur, harðbökur, rúgkex o.s.frv., allt einstaklega gott. Það var sko ekki nútíma lágkolvetnakúr að vera í fæði hjá henni Sögu minni. Þeir sem voru við útiverkin gátu gengið að staðgóðri hressingu á matar- og kaffitímum, það klikkaði ekki. Hún var bráðlagin við alla handavinnu og bjó fjölskyldunni hlýlegt og notalegt heimili. Saga átti ýmis áhugamál sem hún sinnti þegar tími gafst frá heimilishaldinu. Hún var í eðli sínu mikill safnari, safnaði t.d. frímerkjum, steinum, þjóðbúningadúkkum, teskeiðum og fleiru. Marga þessa gripi fékk hún frá pennavinum sem hún átti víða um heim. Ensku lærði hún ótrúlega vel í bréfaskóla og þjálfaði sig enn frekar með bréfaskiptum við tugi einstaklinga í ólíkum löndum. Pennavinum sínum endurgalt hún gjafirnar og saumaði m.a. íslenska þjóðbúninginn á allnokkrar dúkkur og sendi út til þeirra. Hún sat oft við bréfaskriftir fram á nætur enda átti vel við hana að vaka fram í nóttina eins og mun vera eðli Jökuldælinga. Hún las mikið enda er mikið til af bókum á Þorgautsstöðum og bætti hún drjúgt í safnið á seinni árum. Enga manneskju hef ég þekkt sem átti jafn létt með að ráða krossgátur. Saga var jafnlynd, hlýleg og sérlega barngóð manneskja.

Hlédræg var hún í eðli sínu og tók yfirleitt ekki mikinn þátt í samræðum þar sem nokkrir voru samankomnir. Fylgdist samt vel með og húmorinn var í góðu lagi. Það var oft gaman að tala við hana eina yfir kaffibolla, hún var oft svo skemmtilega lagin við að segja hlutina skýrt í fáum orðum. Fyrir allnokkrum árum tók að bera á minnisleysi hjá henni sem síðar var greint sem Alzheimer-sjúkdómurinn. Þessi óvægni sjúkdómur tók tiltölulega snemma frá henni málið svo síðustu árin var mjög erfitt að skilja hvað hún vildi segja. Hún tók þessum veikindum með ótrúlegu jafnaðargeði og ljúfmennsku sem sýndi hvað henni var þessi skaphöfn eiginleg. Hún bjó á Dvalarheimilinu Brákarhlíð í Borgarnesi tvö síðustu æviárin. Þar kom hún sér vel sem annarsstaðar í lífinu og starfsfólkið var einstaklega gott við hana. Þó liðin séu allnokkur ár frá því Saga mín gat boðið manni í kaffi og meðlætið sitt góða, þá kemur enn upp í hugann þegar maður er að norpa við einhver verk úti við, að nú væri gott að skreppa í kaffisopa til Sögu. Það kæmi ekki á óvart að hún biði með nýlagað kaffi og smjörköku þegar við „hittumst fyrir hinum megin“. Þangað til hlýja minningar um hana blessaða og hafi hún heila þökk mína fyrir notalega samveru í aldarfjórðung.

Þá hefur hún Saga yfirgefið jarðlífið, lífið sem var orðið henni erfitt. Hún var hljóðlát kona sem talaði lágt og lét lítið fyrir sér fara en vann sín verk samviskusamlega á meðan hún hafði getu til. Maturinn sem hún útbjó bragðaðist afar vel, fannst mér, ég fékk stundum að njóta hans. Ég sé hana fyrir mér sitjandi með eitthvert barnabarna sinna í fanginu og leið því vel. Hún varð fyrir mikilli sorg þegar hún missti elstu dóttur sína rúmlega fertuga úr krabbameini frá fimm börnum fyrir fjórtán árum, og hefur það eflaust markað djúp spor í sálu hennar, svo og annarra nákominna ættingja.

Hún hafði gaman af að ráða krossgátur seinni árin en þar kom að hún réð ekki við það og smátt og smátt fór tjáningin. Það er sárara en tárum taki að horfa á sína nánustu hverfa smátt og smátt í óminnið. Ég þakka jafnöldru minni góð kynni og geymi fallega brosið hennar í minni. Ég bið börnum, tengdabörnum og barnabörnum hennar guðs blessunar.