Eyjólfur Ólafsson

Hann pabbi var mjög fótviss og frár, fram á sjötugsaldur gat hann þotið upp í vörubílinn sem ekkert væri. Það var því mikið áfall fyrir pabba að fá eins hamlandi sjúkdóm og parkinsons-sjúkdóminn að glíma við. Allt í einu var minnsta hreyfing orðin að átaki og undir það síðasta gat hann rétt svo fært sig milli stóla. Stuttu fyrir jól þegar ég var hjá honum vorum við að tala saman um sjónvarpsþátt þar sem fólk glímdi við að keyra bíla eftir erfiðustu vegum heims. Í þessum þætti var fólkið að feta sig eftir snjóþungum vegi í blindhríð í Kanada.

Þetta var virkilegt ævintýri. Hann var nú á því að ævintýrin væru búin hjá sér í bili. Síðustu ævintýrin hans voru býflugnaævintýrið með Hafberg og útskriftin mín, ári seinna var hann kominn á Droplaugarstaði.

Síðustu fjögur árin voru erfið af því að nú vorum við tvístruð. Vegna veikindanna var pabbi á Droplaugarstöðum en mamma heima. Heimilið var allt í einu á tveimur stöðum. Meðan mamma hafði heilsu til var hún hjá pabba á hverjum degi, en þegar hún veiktist urðu heimsóknirnar færri og yfirleitt bundnar við helgarnar. Eitthvað voru heimsóknir mínar færri, því ég var ennþá í skóla erlendis, allt þangað til í júlí 2012.

En við tók vinnan svo að heimsóknirnar voru aðallega bundnar við helgar, síðan náðum við systkinin að skiptast á að fara til hans í miðri viku. Svo lengi sem veður og heilsa leyfðu vorum við mamma hjá pabba á hverjum laugardegi og sunnudegi. Það var slík laugardagsheimsókn þegar við komum til pabba sem endaði sem kveðjustundin. Við vorum komin öll til pabba, mamma, Júlíus og ég, meira að segja Óli og Munda komu og Guðs mildi að svo var.

Við vissum í hvað stefndi en grunaði aldrei að þetta yrði svona snöggt. Við vorum að undirbúa okkur fyrir kvöldið að sitja hjá pabba og það mátti ekki miklu muna. Ég rétt náði til pabba áður en hann kvaddi alfarið. Ég sat við hlið hans og hélt í hönd hans og lá með höfuðið á koddanum hjá honum. Ég veit að hann vissi að ég var þarna, því þegar hann dró síðast andann snerist höfuð hans eilítið í átt til mín og svo var hann farinn.

Hann skilur eftir sig stórt skarð bæði hjá fölskyldunni og líka á Droplaugarstöðum. Pabbi var einstaklega heppinn með dvalarstað, þar sem yndislegt fólk var á sama gangi og hann og þau sem þar vinna. Lengi vel var sama fólkið með pabba og fjölskyldur þeirra og við hittumst á hverjum degi í kaffitímanum.

Það leið ekki á löngu að fólk fór að kalla staðinn Kaffi Dropa, því þarna var fjörið og stemningin. Ásamt Sigurlaugu, Birgi, Svanhvíti, Guðrúnu og fjölskyldum þeirra mynduðum við litla fjölskyldu. Við skiptumst á að koma með eitthvert lítilræði með kaffinu til að lífga upp á daginn þeirra. Fyrir utan hana Guðrúnu okkar, sem er hundrað ára gamall prakkari, eru þau nú öll fallin frá og er þeirra sárt saknað ennþá, en nýtt fólk hefur komið og farið og tekið sess þeirra sem áður voru. Pabbi átti líka góða spilafélaga á Droplaugarstöðum, þau Edith og Pétur og hann naut þess til síðasta dags að spila við þau.