Rúnar Ketill Georgsson fæddist í Reykjavík 14. september 1943. Hann lést á líknardeild LSH 30. desember 2013.

Foreldrar Rúnars voru George Gomez og Guðlaug Björg Sveinsdóttir, f. 16.2. 1920, d. 7.5. 2004. Fyrri eiginmaður Guðlaugar var Jónas St. Lúðvíksson, f. 6.3. 1919, d. 2.5. 1973. Þau skildu 1958. Börn þeirra, hálfsystkin Rúnars, eru Lúðvík Per Jónasson, f. 16.2. 1948, d. 27.9. 2006 og Soffía Jónasdóttir, f. 23.12. 1951. Seinni eiginmaður Guðlaugar og stjúpfaðir Rúnars var Árni G. Sveinsson, f. 3.11. 1923, d. 12.8. 2008. Rúnar var tvíkvæntur. Fyrst Maríu K. Thoroddsen, f. 26.6. 1939. Þau skildu 1971. Seinni eiginkona Rúnars er Helga Markúsdóttir, f. 10.3. 1951. Þau skildu 2002. Eftirlifandi sambýliskona og unnusta Rúnars er Arndís Jóhannsdóttir, f. 12.10. 1956. Barn Rúnars og Maríu er Björg, lögfræðingur, f. 15.4. 1962, gift Sigurði Erni Hektorssyni, lækni, f. 12.11. 1954. Dætur þeirra eru Árný Björk, hásk.nemi, f. 5.12. 1982 og María Kolbrún, hárgreiðslumeistari, f. 26.07. 1983. Samb.maður Maríu er Sævar Ólafsson, háskólanemi, f. 1.3. 1982. Börn Maríu eru Arna Björg Reynisdóttir, f. 12.12. 2001 og Sigurður Erling Ásgeirsson, f. 8.4. 2008. Barn Rúnars og Lisbeth Westerberg-Franzén, f. 12.7.1948, er Ketill Niclas, tölvutæknir í Svíþjóð, f. 13.6. 1971. Sambýliskona Ketils er Teresa Payne, hjúkrunarfræðingur, f. 1.6. 1968. Dætur þeirra eru Emelie, f. 11.1. 2006 og Klara, f. 9.9. 2007. Barn Rúnars og Helgu er Elfa Björk, fiðluleikari og háskólanemi, f. 7.8. 1978. Synir Elfu eru Aron Ben, f. 3.6. 2004 og Daníel Ben, f. 17.8. 2007, Daníelssynir. Synir Arndísar og stjúpsynir Rúnars eru tvíburarnir Fróði og Guðmundur Guðmundssynir, menntaskólanemar, f. 7.12. 1995.

Rúnar hóf barnungur að leika á hljóðfæri opinberlega, fyrst á munnhörpu sex ára gamall í heimabæ sínum, Vestmannaeyjum, og síðan á trompet. Um það leyti sem hann flutti til Keflavíkur, fimmtán ára gamall, skipti hann yfir í saxófón og hóf fljótlega að leika opinberlega á hann. Flautuleik nam Rúnar síðan á fullorðinsárum og spilaði eftir það jöfnum höndum á þverflautu og saxófón. Þekktastur var Rúnar sem einn fremsti saxófónleikari landsins. Hann varð atvinnuhljóðfæraleikari aðeins fimmtán ára gamall og spilaði ýmsar tegundir tónlistar á ferli sínum, með íslenskum og erlendum tónlistarmönnum og hljómsveitum. Fyrst og fremst var Rúnar jazzleikari og kom fram sem slíkur á fjölda jazztónleika um ævina. Hann lék inn á fjölda hljómplatna á ferli sínum, spilaði kvikmyndatónlist og kom fram í útvarps- og sjónvarpsþáttum. Þá gaf hann sjálfur út hljómplötuna „Til eru fræ“ ásamt Þóri Baldurssyni. Loks kenndi hann saxófónleik við a.m.k. fjóra tónlistarskóla og jafnframt kenndi hann við jazzdeild FÍH á fyrstu árum deildarinnar. Samhliða tónlistinni starfaði Rúnar um árabil sem sölumaður, einkum við sölu trygginga og bóka. Hann hlaut einkaflugmannsréttindi 1966.

Rúnar verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík í dag, 9. janúar 2014, og hefst athöfnin kl. 13.

Er ég kynntist Rúnari tengdaföður mínum fyrst var hann tæplega fimmtugur en leit út fyrir að vera á þrítugsaldri; ekki aðeins unglegur, heldur ungur í anda – lífsglaður, glettinn og gáskafullur. Þægileg nærvera hans létti mér mjög að tengjast honum vinaböndum þegar við fyrstu kynni. Þótt hann hafi á þeim tíma að mestu lokið fastri atvinnumennsku sem hljóðfæraleikari, eignaðist ég að tengdaföður einhvern besta jazzsaxófónleikara sem Ísland hefur átt. Það var því hreykinn verðandi tengdasonur sem vaknaði árla morguns á afmælisdegi sínum vestur í bæ, er inn um gluggann barst óvænt og óviðjafnanleg úfærsla af „Afmælissöngnum,“ impróvíseruð á saxófón. Úti fyrir stóð saxófónleikarinn Rúnar, klæddur stífpressuðum kjólfötum og þeytti lúðurinn af slíkum krafti að undir tók í nærliggjandi húsum. Jafnframt því að gleðja tengdasoninn tilvonandi ógleymanlega, vann Rúnar jafnskjótt hug hans og hjarta. Þegar Rúnar uppgötvaði að ég hafði leikið á blásturhljóðfæri í æsku, komst á taug á milli okkar sem aldrei slitnaði. Rúnar opnaði strax eyru mín fyrir góðri jazztónlist og gerði hana að mínu helsta áhugamáli æ síðan. Á síðari árum varð hvatning hans svo sterk, að ég tók að blása í mitt gamla hljóðfæri. Ekki stóð á Rúnari að miðla tónlistarefni við hæfi og leiðbeina í hvívetna, enda var hann reyndur og góður kennari. Hápunkturinn var svo að fá að blása af og til með Rúnari í bílskúrnum mínum. Það samspil reyndi ugglaust vel á taugar hans og tóneyra en varð mér ómetanlegt tækifæri, enda þótt himinn og haf væri á milli þess snillings sem hann var og nýgræðingsins sem þóttist vera að spila jazz með Rúnari Georgssyni. Rúnar átti virðingu mína og væntumþykju óskipta, allt þar til yfir lauk. Enda var Rúnar maður mér að skapi; lítillátur, ljúfur, kátur. Hann laðaði að sér ógrynni fólks frá upphafi vega tónlistarferils síns á sjötta áratugnum. Veit ég til þess að hann á sér enn fjölmennan aðdáendahóp sem fagnaði í sérhvert skipti er hann birtist á sviðinu og þeytti lúðurinn af innblæstri í óviðjafnanlegri sveiflu – eða lék undursamlega á þverflautuna. Rúnar lét lítið fyrir sér fara dagsdaglega og gerði í raun ekkert sjálfur til að koma sér á framfæri. Á síðustu fimm æviárunum fór þrek hans minnkandi, eftir að hann kenndi sér þess meins er dró hann til dauða fyrir aldur fram. Mörg undanfarin ár lét hann fyrir vikið æ sjaldnar til sín heyra á opinberum vettvangi. Það var Rúnari mikið lán að fá að njóta samveru Dísu sambýliskonu sinnar, Arndísar Jóhannsdóttur, listhönnuðar, undanfarin 11 ár. Dísa hafði betri skilning en flestir aðrir á þeim einstaka karakter sem Rúnar var og laðaði fram hans bestu eðlisþætti. Fóru þar saman tveir listamenn sem náðu saman af gagnkvæmri ást og virðingu hvort fyrir öðru. Gaf Dísa Rúnari það besta ævikvöld sem hægt er að hugsa sér í veikindum hans og annaðist hann af sinni miklu ást og umhyggju allt þar til yfir lauk. Dísu og tvíburunum þökkum við Björg ástúð þeirra og tryggð. Með trega kveð ég og þakka Rúnari samfylgdina.

Sigurður Örn Hektorsson.

Syngdu mér söngva frá viðkvæmum vörum

um vindanna klökkva og regnsins tár,

syng mér lyng og tún með tveggja sporum

í tindrandi dögg um morgunsár.

Syngdu mér í rökkrinu aftur þær ungu

undraljúfu sorgir, er hjartað bar,

syng mér allra hjartna, hinna þreyttu og þungu,

þrá til þess ljóss, er áður var.

(Sigfrid Siwertz)

Í dag kveðjum við góðan vin okkar til margra ára, Rúnar Georgsson. Rúnar var mikill gleðigjafi og hélt í húmorinn og hugrekkið fram á síðustu stundu. Þegar við sátum hjá honum á jóladag, ásamt ástinni hans, henni Dísu, var hann að gantast með alla matreiðsluþættina sem hann var búinn á horfa á undanfarið og þótt matarlystin væri farin þyrfti hann að horfa á hvern matreiðsluþáttinn á eftir öðrum þar sem ekkert annað væri í sjónvarpinu.

Það hefur myndast tómarúm við brottför Rúnars en við vitum að nú líður honum betur og er laus undan verkjunum. Í kínversku spakmæli segir „Fylgdu vini þínum þúsund mílna leið en á endanum þarftu þó að kveðja“. Við kveðjum hann nú í bili í dag en við ætlum þó að hitta hann síðar í Sumarlandinu, hressan og kátan með saxófóninn innan seilingar.

Ekki er hægt að minnast Rúnars öðruvísi en að saxófónn komi við sögu. Hann gladdi okkur með lifandi tónlist margoft. Alltaf var hann tilbúinn að gefa af sér og spila við ýmsa atburði í okkar lífi. Hann spilaði við brúðkaup dætra okkar, málverkasýningar svo ekki sé talað um einkatónleikana sem oft voru á heimili okkar.

Rúnar var einstaklega bóngóður og hjálpsamur. Hann hjálpaði okkur oft við viðhald á húsinu, málaði þakið hjá okkur og fleira í þeim dúr. Hann var einstaklega gjafmildur og vildi alltaf vera að gefa frá sér ýmsa hluti. Hann var ekkert fyrir það að sanka að sér jarðneskum hlutum eins og háþrýstigræjum fyrir bíla. Taldi þær betur komnar í bílskúrnum hjá okkur.

Við þökkum Rúnari fyrir allar skemmtilegu stundirnar í Grímsnesinu, Skammadal og víðar bæði til sjós og lands. Við þökkum öll hlátrasköllin, matarboðin og heimsóknirnar í gegnum tíðina.

Megi ljós og kærleikur umvefja Rúnar og hans ástvini.

Halla Snorradóttir og

Theodór Hallsson.

Útvarpssalurinn gamli á Skúlagötu 1963. Upptöku á laginu „Ég hef aldrei nóg“ líklega lokið. Þetta á að verða fyrsta alíslenska ekta rokklagið sem gefið er út á plötu og á lýsa því þegar fólk „fríkar út“ í algeru hömluleysi. Hefði átt enn betur við árið 2007. Hinn kornungi Lúdó-sextett skal fara hamförum sem og rokksöngvarinn og bakraddapíurnar. En það vantar enn einhvern herslumun. Ég horfi á Rúnar Georgsson, sem á að blása villta saxófónsóló af fingrum fram og stendur andspænis mér. „Strákar,“ segi ég. „Eigum við ekki að taka þetta einu sinni enn og gefa allt í botn á útopnu? Láta allt vaða?“ Við Rúnar horfumst í augu, hristum rauðu hausana okkar og lafandi ullandi tungurnar hvor framan í annan, hann rekur upp skaðræðis nístandi 120 desibela öskurbaulið, sem enginn annar getur leikið eftir, og síðan er vaðið af stað. Úr rámum saxófóninum ryðst algerlega ný, ærandi og snargeggjuð sóló, svo ótrúlega mikil útrás taumlausrar lostafullrar gleði en samt með svo sárum rifnum tóni í miðkaflanum. Hvílík túlkun, hvílíkt rokk, ógleymanlegt atvik, eitt af ótal slíkum sem hægt er að ylja sér við að leiðarlokum, þegar þessi mikli gleðigjafi og lífsnautnamaður er kvaddur að lokinni jarðvist sinni. Það var ekki furða að Rúnar fór fljótlega af trompetinum yfir á saxófóninn sem gaf svo miklu meiri möguleika til túlkunar á villtri lífsgleði en líka á fegurð og yndi ef svo bar undir. Og af ljúfum tónum gat hann líka ausið af örlæti með því að leika eins og engill á flautuna. Já, Rúnar Georgsson gaf mikið af sér, bæði mér og öðrum í kynnum okkar og samvinnu með Lúdó-sextett og síðar í Sumargleðinni. En öll þessi mikla útrás fyrir gleði og lífsnautn tók líka sinn toll sem hann varð að greiða. Textinn „Ég hef aldrei nóg“ var dálítið mikill Rúnar og þess vegna sit ég hrærður þegar hann er farinn, þakka fyrir ógleymanlegar stundir með honum og blessa minningu hans meðan ég lifi.

Ómar Ragnarsson.

Þegar við djassspírurnar í Nýja Kompaníinu skipulögðum tónleika upp úr 1980 og vildum hafa mikið við buðum við saxófónleikaranum Rúnari Georgssyni að spila með okkur. Okkur fannst hann ótrúlega svalur, hvernig hann spilaði og líka hvernig hann bar sig á sviðinu. Sögurnar staðfestu töffaraímyndina: hann hafði verið kortér á mótorhjóli frá Keflavík til Hafnarfjarðar einhverja nóttina. Seinna hnikaði hann til trúlofun sinni um stund og bjó í herbergi í Hlíðunum. Ég spurði hann hvort hann hefði eldunaraðstöðu? Nei, en það var allt í lagi, hann var með poka af kartöflum og át þær hráar þegar hann var svangur. Svo var hann aftur kominn í sambúð og flippinu lokið; þá hljóp hann í klukkutíma á hverjum morgni, unglegri en nokkru sinni fyrr. Rúnar var nefnilega allt í senn djammbolti, andlega þenkjandi heilsuræktandi og óforbetranlegur prakkari. Það síðastnefnda fékk ég að reyna á sjálfum mér í djassklúbbnum Djúpinu við Hafnarstræti þegar ég stóð þar saklaus við kontrabassann og fann skyndilega heitan blástur við bossann og heyrði undradjúpan saxófónfrettón; þegar ég sneri mér við þá stóð Rúnar þar og var meira en skemmt.

Rúnar spilaði á plötunni Þessi ófétis jazz 1985 og tók svo konunglegt sóló í titillaginu að að við Eyþór, Friðrik og Gunnlaugur Mezzofortemenn ákváðum að sú taka færi á plötuna þótt við teldum okkur hafa spilað betur í seinni tökum. Rúnar var nefnilega fyrstu atrennu maður, honum leiddist endurtekningar. Það gerði hann að erfiðum liðsmanni þegar við spiluðum lagið í sjónvarpsþætti; það þurfti mörg rennsli til að kamerumenn væru komnir í réttar stöður og þá var áhugi Rúnars löngu horfinn. Auðvitað spilaði hann vel en þar var ekki þessi elding frumleikans sem laust niður í hann í fyrstu atrennu og fékk menn til að hrista höfuð í aðdáun og undrun. En þessi töffaralegi ævintýramaður gat líka verið viðkvæmur og óöruggur. Þegar ég ætlaði að fá þá saman í blásarafront á plötunni Hinsegin blús, Rúnar og danska trompetleikarann Jens Winther, hringdi Rúnar í mig eldsnemma að morgni upptökudags, þá búandi í Borgarnesi. Hann sagðist ekki vera laus við kvef og það væri örugglega hálka í Hvalfirði, hvort hann gæti ekki bara spilað þetta inn seinna í vikunni? Það tók mig andartak að fatta hvað hann meinti, Jens var þá skærasti trompettalent í Danaveldi og hljómarnir í lögunum mínum ekki eins og Rúnar var vanastur. Hann langaði sem sé ekki í músíkleg áhættuatriði. Þegar ég fékk hann svo síðar í Nótublúsinn á disknum Landsýn var engin ytri áhætta sem gat stíflað flæðið. Og þá kom líka sóló sem innihélt glæsilegan tenórtón, hægan og seigan ryþma að hætti Dexters Gordon, réttar þagnir og dramatískan hápunkt. Og þetta óvænta sem gerði hann að svo skemmtilegum manni og frjóum músíkant.

Tómas R. Einarsson.