Aðalbjörg Jónsdóttir

Elskuleg móðir mín kvaddi þennan heim þegar liðnir voru þrír dagar af hinu nýja ári, 87 ára gömul. Það er alltaf erfitt að verða vitni að því þegar Elli kerling fer að þjaka ástvini og hamla lífsgæðum til muna. Þegar það er orðið nánast óbærilegt er lausn eina leiðin. Ég var svo lánsöm að geta fylgt henni á lokaáfanganum og verið hjá henni á Landspítalanum yfir hátíðarnar, þar til yfir lauk.

Þessi lífsglaða, fallega, góða, göfuga sál, kærleiksríka og jákvæða kona, sem öllum vildi svo vel, hafði svo góða nærveru og talaði aldrei illa um neina manneskju. Ef hún heyrði á einhvern hallað nefndi hún strax til sögunnar jákvæða eiginleika viðkomandi. Hversu oft dáðist ég ekki að henni móður minni hversu vel hún væri af Guði gerð, eðlislæg góðmennska og kurteisi. Aldrei ætlaðist hún til neins því hún vildi að gjörðir fólks væru sjálfsprottnar í hennar garð og yfirleitt. Það að kvarta var ekki til hjá henni. Hún vildi hjálpa fólki, var traust eins og klettur, var alltaf til staðar fyrir fólk og hafði til að bera mikið umburðarlyndi og jafnaðargeð. Hún hafði ánægju af því að gefa af sér jafnt af hinu verald- og andlega en það var ekki kaup kaups.

Þessi orð kunna að hljóma eins og hjóm en þetta er bara sannleikur. Móðir mín var síður en svo fullkomin, frekar en nokkur er, en þetta voru hennar góðu og miklu kostir.

Mamma gat verið svo gamansöm og skemmtileg, hún hafði gaman af því að klæða sig upp á og vera fín og glæsileg, enda mesta myndarkona í útliti, orði og verki. Hún var þó ekki nein pjattrófa í þeim skilningi, því hún var mikill dugnaðarforkur, ósérhlífin og var hamhleypa til verka. Dreif sig í að framkvæma, ekkert hik, vildi nota tímann og þá var tíminn eldsnemma á morgnana hennar góði tími.

Hún var bæjar- og borgardama eftir að hún flutti til höfuðborgarinnar en bjó þó ætíð að því að hafa alist upp í sveitinni í ósnortinni náttúrunni. Það fór ekki á milli mála að ær og kýr og þeirra sálarlíf var henni vel kunnugt og þær henni líkt og gamlir sálufélagar.

Mamma hefur verið sérlega áhugasöm og virk í félagsstarfi. Hún bjó þó yfir þeim kosti að geta verið ein með sjálfri sér og sagði oft að sér leiddist aldrei. Mamma var svo stolt af því hversu marga afkomendur hún átti, barnabörnin eru öll hið mesta myndarfólk og þau sem búa hér á landi náðu næstum öll að kveðja hana á spítalanum, sem og barnabarnabörnin, þau eldri. Öllum þótti svo vænt um Aðalbjörgina og hennar verður sárt saknað. Fyrrverandi tengdabörn Aðalbjargar hafa haldið góðu sambandi við hana eftir að leiðir skildi við börn hennar, það segir mikið um hana.

Þetta lof um góða eiginleika mömmu var ekki í hennar stíl og ekki í mínum heldur, en ég vil koma þessu á framfæri.

Minning hennar lifir í hjarta okkar og hvílík fyrirmynd hún er. Þakka þér fyrir allt á okkar lífsleið og að hafa miðlað af þinni lífsvisku, elsku mamma. Ég vel að trúa því að þú sért komin á góðan stað og þú sért laus undan þjáningunum og þér líði vel. Blessuð sé minning þín.

Mamma var trúuð kona og kenndi okkur í æsku þessa bæn og hún signdi okkur oft.