Ég heyrði stemmu langdregna og kveðna kunnuglegum rómi. Þegar ég leit upp var þar kominn karlinn á Laugaveginum:
Lengi söng í kirkjukór
kvensamur í meira lagi
afi minn sem aldrei fór
á ‘onum Rauð á sveitabæi
Hann kastaði kveðju á mig, seildist í rassvasann eftir pela, saup á og hélt áfram að söngla:
Afi gamli fór á flakk
flæktist sauðrá bæi
saup á landa, síðan drakk
sitt af hvoru tagi.
Svo veifaði hann pelanum og hljóp við fót upp Skólavörðustíginn:
Ég er kominn á kenndirí
- kannski heitir hún Stína;
Kvelúlfur er kominn í
kerlinguna mína
Og var horfinn.
Einar Matthíasson skrifaði mér gott bréf með ljóði eftir Braga Einarsson, garðyrkjubónda og kaupmann í Eden. Bragi lést árið 2006. Eftir að ljóst var að hverju stefndi gaf hann náfrænku sinni og konu Einars, Ernu Sörensen, ljóðið Lífsklukkuna:
Lífsklukkan tifar og telur mín spor,
hún telur daga og nætur.
Telur hvert sumar, vetur og vor
og veit mínar dýpstu rætur.
Hún þekkir í grunn hvern dag sem fer
hvað lífið gaf mér og tók.
Og hverja þá rún sem rituð er
og rist er á lífsins bók.
Lífsklukkan skilur allt lífsins mál
um líf mitt stendur hún vörð.
Er vitund míns hjarta og vakir í sál
og veit mínar stundir á jörð.
Lífsneistann finn ég flæða enn
í framtíð er dulinn vafi.
Líf mitt er aðfall og útsog í senn
andblær af tímans hafi.
Hann er gróinn á norðan, svo að staka eftir Jón S. Bergmann til Fjallkonunnar rifjast upp:
Norðri hallar höfði að
hreinni fjalla-meyju.
Hún varð falleg fyrir það,
færð í mjallartreyju.
Halldór Blöndal
halldorblondal@simnet.is