Dagný Ösp Runólfsdóttir

Allt eins og blómstrið eina

upp vex á sléttri grund

fagurt með frjóvgun hreina

fyrst um dags morgunstund,

á snöggu augabragði

af skorið verður fljótt,

lit og blöð niður lagði,

líf mannlegt endar skjótt.

(Hallgrímur Pétursson)

Minningarnar geymum við í hjörtum okkar þar til við hittumst á ný. Vertu Guði falin, ljúfan okkar.

Elsku Dagný. Það er þyngra en tárum taki að hugsa til þess að þú sért farin frá okkur, alltof, alltof snemma.

Að hugsa til þess að þú komir aldrei til okkar í mat, að við fáum okkur aldrei aftur sushi saman, að þú eigir aldrei eftir að kíkja til okkar bara til að segja: „hæ“, að við eigum aldrei eftir að fara saman í Crossfit eða spjalla um hvað „wodið í dag er geggjað!“ Og að þú eigir aldrei eftir að knúsa frænkur þínar, sem elskuðu þig eins og allir sem voru svo heppnir að fá að kynnast þér. Alltaf þegar við fjölskyldan plönuðum einhverja góða stund gerðum við ráð fyrir að þú tækir þátt í henni með okkur, það var svo gaman að hafa þig með. Þið Thelma Rún voruð ekki bara systur, heldur líka einstakar vinkonur og þitt skarð verður ekki fyllt.

Ég er endalaust þakklátur fyrir þann tíma sem ég fékk að hafa þig í mínu lífi, því jákvæðari, lífsglaðari og góðhjartaðri manneskja er vandfundin. Brosið þitt, hláturinn og ótrúlegt æðruleysi lýsti allt upp hvar sem þú komst og það var ekki hægt að vera í vondu skapi þegar þú varst nálægt.

Sorgin og söknuðurinn er mikill, en allar góðu minningarnar um þig og allar myndirnar af þér skælbrosandi munu ylja okkur að eilífu og frænkur þínar Thelma Nótt, Rakel Dalía og Hekla Maren eiga eftir að fá að heyra af þér margar sögur og vita hversu yndisleg þú varst.

Ég sakna þín svo mikið Dagný og ég á aldrei eftir að gleyma þér.

Þinn „mágsi“ og vinur,

Elsku Dagný mín, þetta eru erfiðir tímar sem fjölskyldan er að ganga í gegnum. Þetta er eitthvað svo óraunverulegt milli þess sem veruleikinn hellist yfir mann. Það er sárt að hugsa til þess að við eigum aldrei eftir að sjá þig aftur, þessi stóru björtu augu, fallega bros og heyra þennan smitandi hlátur.

Það er búið að vera heiður að fá að fylgjast með þér þessi tæplega níu ár sem ég og bróðir þinn erum búin að vera saman, sjá þig vaxa úr litlu unglingstrippi yfir í stórglæsilega unga konu. Þú varst alltaf svo góð við krakkana okkar, alltaf tilbúin að skutlast með þau á æfingar, sækja í leikskólann, fara með á körfuboltaleiki eða hjálpa til á allan þann hátt sem þú gast. Takk fyrir allar skemmtilegu minningarnar sem við eigum um þig, þín verður svo sárt saknað. Þrátt fyrir þá miklu sorg sem hefur ríkt innan fjölskyldunnar og í þessu litla samfélagi sem við búum í þá er dásamlegt að sjá hvað þú hefur snert mörg hjörtu á þessu rúmlega tuttugu og eina ári sem þú lifðir. Ég vona að fjölskyldan, vinir þínir og allir þeir sem fengu að kynnast þér finni styrk á þessum gríðarlega erfiðu tímum. Minning þín verður ljós í lífi okkar.

Af öllum þeim sterku og góðu lýsingarorðum sem koma upp í hugann þegar ég hugsa um Dagnýju þá er sérkennilegt að orðin sniðug og klók séu þar fremst. En þegar ég lít til baka og hugsa um samband okkar sannfærist ég enn frekar um að þau séu best til þess fallin að lýsa Dagnýju.

Það var ólýsanlegt þegar ég kynntist móðurfjölskyldu eiginkonu minnar fyrst, því samheldnari fjölskyldu hafði ég og hef aldrei eftirleiðis kynnst. Í öllum þeim ófáu Hvergerðingaboðum sem ég fór í þegar ég var að kynnast hennar samheldnu fjölskyldu var ávallt gott að vita til að 24 ára gamli nýi fjölskyldumeðlimurinn var búinn að eignast fyrsta leikfélagann í á annan áratug, hana Dagnýju, þá níu ára gamla. Á milli þess sem ég lagði mig hvað mest fram við að ganga í augun á Hvergerðingunum var alltaf hægt að treysta á Dagnýju í einhvern almennan fíflaskap til að brjóta ísinn. Hvort sem um var að ræða grín, kitl, leikfimikeppnir eða gamnislag þá mætti maður henni alltaf brosandi út að eyrum svo miklu meira en til í slaginn. Svo sniðug var hún að vera alltaf einhvern veginn akkúrat það sem á þurfti að halda á hverjum tímapunkti. Með árunum æstust leikar enn frekar og þá reyndi enn meir á klókindi Dagnýjar þar sem fimmtán ár skildu okkur að. Í öllum tilvikum stóð ég frammi fyrir skælbrosandi, þreyttri og sveittri fimmtán árum yngri stelpu sem ávallt átti síðasta orðið: „HAHA! Náði þér þarna.“ Takk fyrir að taka mér opnum örmum og allar okkar frábæru samverustundir og síðast en ekki síst að vera alltaf akkúrat það sem ég þurfti á að halda – að vera ávallt þú.

Við vorum hluti af þeim stóra hóp sem var svo heppinn að hafa fengið að kynnast þessari ljúfu, brosmildu og lífsglöðu stelpu sem var tekin frá okkur allt of snemma. Leiðir okkar lágu saman í Menntaskólanum að Laugarvatni og voru stundir okkar þar margar, skemmtilegar og oft á tíðum mjög skrautlegar. Margar af bestu minningunum þaðan voru stundir sem við áttum með henni. Á þeim árum sem við dvöldum saman á Laugarvatni mynduðum við sterk vináttubönd sem héldust þó svo að þau verkefni sem við tókum okkur fyrir hendur eftir útskrift væru ólík.

Dagný var alltaf brosandi og hvert sem hún kom smitaði hún alla með hlátrinum sínum og fallega brosinu. Það var ekki annað hægt en að líða vel í návist hennar því svo mikil var lífsgleðin sem fylgdi henni. Hún vildi öllum vel og var alltaf tilbúin til þess að hjálpa þeim sem þurftu. Alltaf var hægt að leita til hennar með hin ýmsu vandamál, sama hversu stór eða smá þau voru, hún var alltaf til staðar. Hún gerði það sem gladdi hana og var umvafin fólki sem henni þótti vænt um.

Við munum sakna Dagnýjar mikið en vitum að hún mun alltaf fylgjast með okkur, vaka yfir okkur og hlæja að hrakförum okkar. Við erum þakklátar fyrir þær stundir sem við fengum að njóta með þessari einstöku stelpu sem skilur eftir sig stóran hóp af ættingjum og vinum sem elska hana og mun minning hennar lifa í hjörtum okkar um ókomna framtíð. Við vottum fjölskyldu hennar og ástvinum okkar dýpstu samúð.

Ég tel að hverjum og einum sé skipaður ferðafélagi í gegnum lífið. Einhver sem hjálpar manni í gegnum erfiðleika, gleðst með manni á góðum tímum og hlær að manni þegar maður dettur, auðvitað eftir að hafa hjálpað manni aftur á fætur. Þú varst minn ferðafélagi. Við vorum óaðskiljanlegar.

Ég gæti skrifað heila bók um minningarnar mínar um þig. Flestar innihalda þær hlátur. Við hlupum bara yfir götuna á náttfötunum og þar fundum við hamingju hvor hjáannarri. Við fórum í gegnum allt saman. Við unnum saman, við fórum í skóla saman og við hlógum saman. Það skipti ekki máli hvar við vorum og í hvaða aðstæðum, við gátum alltaf fundið það jákvæða við það. Ég minnist þess þegar við vorum nýbyrjaðar í háskólanum og vorum í einum af okkar fyrstu fyrirlestrum í hátíðarsal í Háskólabíói. Það voru ekki liðnar tíu mínútur áður en þú þurftir að hlaupa út í hláturskasti og ég rétt á eftir. Rétt eins og í öllum dæmatímunum en í þeim var ekki séns fyrir okkur að halda aftur af okkur. Miðvikudagsgalsinn eins og við kölluðum hann, mætti á svæðið og við höfðum ekki einbeitingu út af hlátri í tvo klukkutíma.

Það var alltaf gleði í kringum þig og ég veit að þannig verður það alltaf. Í rauninni varstu fararstjórinn minn í gegnum lífið því að þegar ég var að gefast upp á einhverju þá léstu mig halda áfram, það var ekki í myndinni að hætta og gefast upp. Þegar við vorum að læra fyrir lokaprófin í desember þá vorum við búnar að vera allan daginn að læra. Vorum einar með húsið og einbeitingin var kannski ekki alveg ennþá til staðar. Í einhvern tíma höfðum við ekki verið búnar að gera neitt og svo sérð þú að foreldrar þínir eru komnir heim. Þá segirðu: „Edda fljót. Þykjumst vera að gera eitthvað.“ Ég, í flýti, opna glósur og þú byrjar að reikna. Við redduðum okkur fyrir horn enda höfðu allir tröllatrú á okkur, búnar að læra saman eins og brjálæðingar en raunin var að helmingur tímans fór í spjall og hlátur. Niðurstaðan var sú að við féllum báðar á þessum tveim lokaprófum.

Þegar svona gerist þá skilur maður að allt annað skiptir svo litlu máli miðað við að eiga æðislega vini og frábæra fjölskyldu. Að falla á prófi skiptir engu máli, maður fær annað tækifæri og að gera mistök, maður lagar þau en þig fæ ég ekki til baka. Við sem ætluðum að vera saman að skapa óróa á elliheimilinu og gera grín að sjálfum okkur í ellinni. En lífið er svo sannarlega ósanngjarnt.

Ég veit að þú varst send til mín þegar þú bankaðir uppá þann 11. september 2004 til að leiða mig í gegnum ferðalag lífsins. Þrátt fyrir að þú sért farin, trúi ég því að þú verðir alltaf við hliðina á mér til að leiða mig í gegnum lífsins dýrðardóm. Þú skrifaðir á jólapakkann minn að við yrðum saman vinkonurnar að minnsta kosti næstu 70 árin og ég veit að þú munt standa við það. Þú ert og verður alltaf í hjarta mínu því að þú varst löngu búin að sigra það, elsku besta vinkona. Guð gat bara ekki beðið lengur eftir að fá þig. Núna er gleði á himnum.

Þín uppáhaldsvinkona,

Hún yndislega Dagný er dáin. Dagný var svo mikill gleðigjafi. Dagný var stelpa sem allir vildu eiga, svo skemmtileg, jákvæð og lífsglöð. Hennar skarð verður ekki fyllt. Mér fannst mikill heiður að fá að útbúa meðlæti í útskriftarveisluna hennar vorið 2012. Hún elskaði góðan mat – svona fullorðins. Dagnýju fannst mikið til saumaklúbbsins hennar mömmu sinnar koma. Það er oft hlegið dátt í klúbbunum og mikið talað. Dagný sagðist sko ætla að eignast svona skemmtilegan saumaklúbb.

Ég hitti Dagnýju rétt fyrir jól og hún var svo sæl, búin að fá íbúð á Stúdentagörðum og viss kaflaskil í lífi ungrar konu. En skjótt skipast veður í lofti og eftir sitjum við og spyrjum „af hverju?“

Elsku vinum mínum, Guðrúnu Hönnu, Runna, börnum þeirra og fjölskyldu votta ég mína dýpstu samúð.

„Hæ, ég heiti Dagný. Er Edda Sigrún heima?“ Þetta voru fyrstu kynni okkar af Dagnýju Ösp þegar hún bankaði hjá okkur hinn 11. september 2004, daginn sem við fluttum í Bjarkarheiðina. Það gladdi okkur að stelpa á svipuðum aldri og dóttir okkar skyldi búa við sömu götu. Þetta var upphafið að sannri og fallegri vináttu þeirra Dagnýjar Aspar og Eddu Sigrúnar. Þær urðu mjög samrýndar og voru eins og bestu systur. Þær léku sér saman, djömmuðu, hlupu hvor til annarrar á náttfötunum, hlógu endalaust saman, tóku þátt í gleði og sorg hvor annarrar og í haust fóru þær saman í háskólann. Fyrir prófin lærðu þær saman og leikur grunur á að sá tími hafi verið notaður í eitthvað allt annað en lærdóm.

Það er með mikilli sorg í hjarta að í dag kveðjum við Dagnýju Ösp hinstu kveðju. Glæsileiki hennar, lífsgleði og bjartsýni er okkur ofarlega í huga. Dagný var falleg ung kona, alltaf með bros á vör og átti framtíðina fyrir sér. Hún var yndisleg manneskja og hafði góða nærveru. Við söknum hennar og þess að heyra ekki smitandi hláturinn og þær vinkonur í hláturskasti yfir einhverju fyndnu eða jafnvel ekki fyndnu. Við söknum þess að hafa ekki getað faðmað hana á nýársnótt eins og alltaf og við söknum þess að finna ekki hárspennur á borðum og bekkjum eftir heimsókn hennar.

En okkur er líka í huga þakklæti fyrir að hafa fengið að kynnast svo góðri manneskju. Okkur fannst við eiga svolítið í henni. Við erum sannfærð um að allir þeir sem fengu tækifæri til að kynnast Dagnýju geta verið sammála um að heimurinn er fátækari án hennar.

Hugur okkar er hjá fjölskyldu Dagnýjar. Elsku Guðrún Hanna, Runólfur og fjölskylda. Megi góður Guð veita ykkur styrk í sorginni. Minningin um Dagnýju Ösp lifir.

Elsku Dagný mín. Það er engin leið að útskýra það með orðum hversu erfitt það er að þurfa að kveðja þig. Þú varst tekin frá okkur alltof ung, en eins og máltækið segir, þá deyja þeir ungir sem guðirnir elska. Ég var þó svo heppin að hafa kynnst þér snemma og á því margar skemmtilegar minningar um þig sem ég mun aldrei gleyma. Þegar þú komst á fyrstu fimleikaæfinguna á Selfossi smullum við strax saman og vorum óaðskiljanlegar eftir það. Þú gerðir hverja einustu æfingu skemmtilega og vorum við mestallan tíman hlæjandi hvor að annarri. Þó að vináttan hafi byrjað í fimleikunum, þá hélt hún áfram að styrkjast og verða betri eftir að við hættum að æfa.

Annað sem stendur uppúr eru öll sushi-deitin, rúntarnir og körfuboltamótið eftirminnilega. Við vorum sushi-unnendur og það fór ekki framhjá neinum. Í flest þau skipti sem það var kósýkvöld vorum við með sushi, ef við nenntum ekki á Selfoss, þá bjuggum við það bara til. Þegar ég skráði okkur á körfuboltamót hjá FM957 í hálfgerðu gríni varstu frekar efins, en þetta endaði á því að vera eitt af því skemmtilegra sem við höfum gert saman. Við vorum ekki mjög sigurstranglegt lið miðað við alla körfuboltastrákana sem voru mættir, en allt kom fyrir ekki og lentum við í 2. sæti og komum klárlega hvað mest á óvart.

Við höfum gert svo margt saman og það sem einkennir allar samverustundir okkar er mikil gleði og hlátur. Við vorum alltaf hlæjandi og með mikinn einkahúmor sem engir aðrir skildu. Hláturinn þinn er einmitt eitt af því sem ég mun aldrei gleyma, en hann var svo smitandi og skemmtilegur að maður gat ekki annað en hlegið með þér. Eitt af því frábæra við þig var að þú hafðir alltaf trú á manni og hvattir mann áfram í hverju sem maður tók sér fyrir hendur. Þú náðir alltaf að sannfæra mann um að gera eitthvað sem maður hefði ekki annars þorað að gera.

Elsku Dagný mín, takk fyrir allar yndislegu stundirnar sem við áttum saman.

Ég er ótrúlega þakklát fyrir öll árin sem við höfum verið vinkonur og ég gæti ekki hugsað mér betri vinkonu en þig. Allar minningarnar frá þessum tíu árum sem ég hef þekkt þig eru ógleymanlegar og það verðmætasta sem ég á. Þó að ég þurfi að kveðja þig, þá veit ég að þú verður alltaf með mér. Núna ert þú umvafin ljósi og friði og ég veit að þú ert á góðum stað.