Á strunsinu með Sigmundi Davíð

Það hefur líklega ekki farið framhjá neinum að ég er talskona þess að konur gangi í háhæluðum skóm , alltaf, alla daga ársins – ár eftir ár. Allavega meðan þær hafa heilsu til. Það fer nefnilega ekki framhjá neinum að konur á háhælum skóm bera sig betur og eru tignarlegri. Þær rétta betur úr bakinu sem gerir það að verkum að oft verður sjálfstraustið meira og konan verður ánægðari með líf sitt.

Ég þreytist ekki á að benda á það í þessum pistlum mínum að pinnahælar séu ígildi nagladekkja. Þeir veiti konunni (stelpunni) ákveðinn stöðugleika á hinum hála ís lífsins. Miðað við hvað lífið getur verið mikill óglusjór með allskonar stormum, rigningu, roki og hægri breytilegri átt, þá veitir víst ekki af að vera í réttum búnaði. Konan (stelpan) þarf að geta mætt hverju sem og verið þannig klædd að það geti ekkert bugað hana.

En af því að lífið tekur stundum óvænta stefnu verðum við að vera undir það búnar að lenda í aðstæðum sem við ráðum hreinlega ekki við. Þá er mikilvægt að bíta á jaxlinn og gefast ekki upp...

Sú sem hér skrifar gerði nefnilega minniháttar „feil “ í vikunni.

Ég var búin að bóka viðtal við Sigmund Davíð Gunnlaugsson forsætisráðherra og var planið að „labba“ hringinn í kringum Tjörnina. Með þessar upplýsingar ákvað ég að vera vönduð og fara ekki berfætt í lakkskóm, eins og ég hafði verið alla vikuna (eins og einhver gála) heldur í vetrarskónum. Vetrarskórnir ógurlegu eru kannski ekki vetrarlegustu skór sem fyrirfinnast í alheiminum en á minn mælikvarða eru þeir næsti bær við gönguskó. Skórnir eru renndir í hliðinni og úr bólstruðu leðri að hluta til. Þar sem ég gerði ráð fyrir því að við myndum „labba“ í rólegheitunum hafði ég engar áhyggjur af þessu. Sigmundur Davíð hefur heldur ekki gefið sig út fyrir að vera mikill íþróttamaður þannig að ég taldi þetta vera öruggt.

Það er skemmst frá því að segja að við vorum varla komin út úr húsi þegar ég áttaði mig á því að líklegra hefði verið heppilegra að mæta á hlaupaskónum því Sigmundur Davíð „labbar“ ekki – hann strunsar áfram (sem er reyndar mjög heilsusamlegt).

Smáhesturinn sem ég er þurfti því að gefa allt í botn til að halda í við hann (og kúlinu auðvitað líka). Á strunsinu með Sigmundi Davíð hugsaði ég um allar hlaupaæfingarnar sem ég hef farið á síðasta árið og áttaði mig á því að þær voru sko ekki til einskis. Og svo er ég ekki frá því að kraftlyftingaæfingarnar hafi hjálpað til þegar ég var við það að gefast upp. Þá hugsaði ég með mér – fyrst ég get tekið 105 kíló í hnébeygju þá hlýt ég að lifa þetta af.

martamaria@mbl.is